ἡ κόττα ξαναμουτεύει (ἀλλάζει τὰ πούπουλά της) κάθε χρόνο, καὶ γίνεται πάλιν νέα, καὶ ὁ μπότσικας δὲν ξεραίνεται καὶ ’ς τὸν ἀγέρα νὰ κρεμαστῇ.
«Οἱ ἀδερφάδες τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἅμα ἐλουστήκανε μὲ τὸ ἀθάνατο νερὸ, ἐσηκωθήκανε ’ς τὸν ἀγέρα, ἤγουν ἔγειναν ἀερικαῖς, καὶ ἀπὸ τότες εἶναι οἱ Νεράιδες. Ἐκείναις κάθε χρόνο πέρνουνε κορίτσια ἀπὸ τὰ χωριὰ καὶ τοῖς κάνουνε Νεράιδες, καὶ ἔτσι ἔχουνε φουσᾶτα μεγάλα, καὶ κάθουνται μέσα ’ς τὰ λαγκάδια καὶ ’ς τοὺς βράχους. Ὅντας περάσῃ κἀνένας ἀπὸ κεῖ μεσημέρι ἢ μεσάνυχτα τὸν παίρνουνε οἱ Νεράιδες καὶ τὸν βαροῦνε καὶ τὸν κρεμνίζουνε καὶ τοῦ κάνουν χίλια κακά. Ἅμα ὅμως νοήσῃ καὶ φωνάξῃ Ζῇ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλιᾶς, ζῇ καὶ βασιλεύει, τότες ἀμέσως τρέχουνε οἱ ἀδερφάδες του καὶ τὸν γλυτώνουνε.»
Ὅπως ἀγήρως διατηρηθῇ παρὰ τῷ ἑλληνικῷ λαῷ ἡ δόξα τοῦ Ἀλεξάνδρου, τὰ μάλιστα συνετέλεσαν αἱ δημώδεις ἱστορίαι, αἱ κατὰ τὸν ἀρέσκοντα τοῖς πολλοῖς τρόπον ἐπὶ τὸ μυθικώτερον καὶ θαυμασιώτερον ἀφηγούμεναι τὸν βίον αὐτοῦ. Μικρὸν μετὰ τὴν τελευτὴν τούτου πολλοὶ ἱστοριογράφοι ἐθόλωσαν τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν, ἐγκαταμίξαντες ἐν τοῖς ἔργοις αὐτῶν ἀπίθανα πλάσματα τῆς φαντασίας τῶν τεθαμβωμένων λαῶν ὑπὸ τῆς αἴγλης τῶν ἄθλων τοῦ ἀνικήτου κοσμοκράτορος. Πάντας δὲ τούτους ὑπερηκόντισεν ὁ γράψας τὴν ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Καλλισθένους φερομένην ἱστορίαν τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐν ᾗ ἀνευρίσκομεν καὶ τὴν ἀρχὴν τῶν ἀνωτέρω μνημονευθεισῶν δημωδῶν παραδόσεων. Τῆς ἱστορίας τοῦ Ψευδοκαλλισθένους τὴν μεγίστην ἐν Ἑλλάδι διάδοσιν μαρτυροῦσιν αἱ μέχρι τοῦδε σῳζόμεναι πολυπληθεῖς παραλλαγαὶ αὐτῆς, ἐν χειρογράφοις διαφόρων βιβλιοθηκῶν. Καίτοι δ’ ἡ γλῶσσα εἰς ἣν εἶναι γεγραμμέναι αὗται ἦτο προσιτή πως εἰς τὸν ὄχλον καὶ εὐνόητος, ὅμως καὶ ἄλλαι πολλαὶ ἱστορίαι ἐγράφησαν κατὰ μίμησιν ταύτης εἰς ἔμμετρον ἢ πεζὸν λόγον καὶ εἰς γλῶσσαν δημώδη ὧν τελευταία ἡ κατὰ χιλιάδας ἀντιτύπων ἐκδιδομένη ἄλλοτε ἐν Βενετίᾳ Φυλλάδα τοῦ Ἀλεξάνδρου, τὸ προσφιλὲς τῶν πάππων μας ἀνάγνωσμα.
Διὰ τῆς ἱστορίας τοῦ Ψευδοκαλλισθένους, εἰς πολλὰς γλώσσας μεταφρασθείσης ἢ μεταπλασθείσης, ἐγνώρισαν τὸν Ἕλληνα
