Σκάψτε ὁλάκαιρη τὴ γῆ καὶ κάμετέ την μνῆμα,
Γιὰ τὸ κορμὶ τ’ ἀτέλειωτο ὁποῦ θενὰ σκεπάσῃ·
Ὁ κόσμος ἃς συμμαζευθῇ, ἂς τραβηχθῇ τὸ κῦμα
Ἴσως ’σὲ τόσο λείψανο μεγάλο ἡ γῆ φθάσῃ.....
Ἡ κτίσις ὠμορφώτερη θὰ γίνῃ, πειὸ μεγάλη,
Σὰν εἶνε θάλασσα ἡ μισὴ καὶ τέτοια γῆ ἡ ἄλλη!
Σηκῶστε τάφο ὑψηλὸ σὰν τοὐρανοῦ τὸ δῶμα
— Ἀκόμα ὑψηλότερο — ὡσὰν τὴν Ἰλιάδα·
Στὸν κόσμο ποῦ ἀπέθανε τὸν κόσμον ῥίξτε χῶμα
Καὶ θάψατε τὸν Ὄλυμπο καὶ θάψτε τὴν Ἑλλάδα.
Ἀπάνω του κρεμάσετε τὴ λύρα τοῦ Ὁμήρου
Νὰ τραγουδῇ τὸ ἄπειρο τὸν ὕπνο τοῦ ἀπείρου.
Μνημοῦρι σκάψετε βαθύ· καὶ γιὰ τὴν ἁμαζόνα
Φυτέψατε στὴν κρύα γῆ, ἐπάνω ἀπὸ τὸ μνῆμα,
Κοντάρι τῶν Θερμοπυλῶν, σπαθὶ τοῦ Μαραθῶνα,
Καὶ βρέξτε το μὲ δροσερὸ τῆς Σαλαμῖνας κῦμα,
Δενδριὰ νὰ γίνουνε ’ψηλά, τὰ σύννεφα νὰ φθάσουν
Τὸν κόσμο νὰ δροσίσουνε, τὸν κόσμο νὰ σκεπάσουν.
Βάλτε τὸν γέρο Ὄλυμπο στὸ χῶμά του κολῶνα,
Τὸν ἀετό του γιὰ σταυρό, γιὰ φῶς τὸν Παρθενῶνα,
Καὶ γράψτε : «Ὅλα κοίτονται ’ς αὐτὸ ἐδὼ τὸ μνῆμα!
Ὁ κόσμος ἐσταμάτησε, δὲν κάμνει πλέον βῆμα!»
