Μόλις ἐπανελθὼν ἐνταῦθα ἔσπευσεν εὐθὺς, μετὰ τῆς ἰδιαζούσης αὐτῷ ἐνεργητικότητος, ἐπιμελείας καὶ ὑπομονῆς, ἣν ἀνέπτυσσεν ὅταν ἐπρόκειτο νὰ φθάσῃ εἰς προωρισμένον τέλος, νὰ ποιήσῃ ἔναρξιν τοῦ ἔργου, ἐπιχειρῶν συνηθέστατα μεγάλας βοτανικὰς ἀποδημίας. Μετὰ πολλὰς κατὰ πρῶτον ἐν Σύρῳ καὶ τῇ Ἀττικῇ ἐκδρομὰς καθ’ ἃς τῷ ἐγενόμην πολλάκις σύντροφος καὶ ὁδηγὸς[1] ἀνῆλθε τὸ 1850 ἐπὶ τοῦ ὑψηλοῦ ὅρους τῆς Κυνουρίας, τοῦ Πάρνωνος τῶν ἀρχαίων, νῦν δὲ Μαλεβοῦ, ἔκτοτε δὲ χρονολογεῖται ἐπὶ ὁλόκληρον εἰκοσιπενταετίαν ἡ μακρὰ ἐκείνη σειρὰ τῶν συνεχῶν ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν καθ’ ὅλην τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰς συνορευούσας αὐτῇ χώρας. Περιοριζόμεθα νὰ καταλέξωμεν ἐνταῦθα τὰς κυριωτέρας τοῦ Ὀρφανίδου βοτανικὰς ἀποδημίας, δι’ ὧν κατὰ τὸ μᾶλλον ἐπλουτίσθη ὁ θησαυρὸς τῆς ἑλληνικῆς χλωρίδος. Δὶς ἔτι ἐξήτασε (1856 καὶ 1857) τὰ ὄρη τῆς Κυνουρίας καὶ τῆς ἰδιαιτέρας αὐτοῦ πατρίδος Ἀργολίδος· τρὶς (τὸ 1851, 1852 καὶ 1854) περιηγήθη λεπτομερῶς τὰς σειρὰς τῶν ὑψηλῶν ὀρέων τῆς βορείου Πελοποννήσου, τῆς Κυλλήνης καὶ τῶν Ἀροανίων ὀρέων (νῦν Χελμοῦ) ἔνθα ἡ περιώνυμος πηγὴ τῆς Στυγὸς, πλησίον τῆς ὁποίας πολλὰ ἀνεκάλυψε νέα καὶ ὡραῖα ὀρεινὰ εἴδη φυτῶν. Κατὰ τὸ 1854 ἐβοτανολόγησεν ἐπὶ τοῦ Παρνασσοῦ, δὶς δὲ (τὸ 1857 καὶ 1862) ἐπὶ τοῦ Ὀλύμπου τῆς Θεσσαλίας καὶ ἐπὶ τοῦ Ἄθωνος, συγχρόνως δὲ ἐξήτασε καὶ πολλὰ ἄλλα μέρη τῆς Θεσσαλίας καὶ Μακεδονίας, ἰδίως δὲ τὰ περίχωρα τῆς Θεσσαλονίκης μετὰ τοῦ ὅρους Δυσόρου, τὰ ὑψηλὰ πλησίον τῶν Βιτωλίων ὄρη τοῦ Περιστερίου καὶ ἄλλα. Τὸ 1865 περιῆλθε τὰ ὑψηλὰ ὄρη τῆς Εὐβοίας Δίρφην καὶ Κανδύλην. Πλὴν τούτων περιηγήθη κατὰ διαφόρους ἐποχὰς πλείστας τῶν Κυκλάδων νήσων, τὸ δὲ 1856 ἐξήτασε τὴν νῆσον Χίον.
Κατὰ τὰ λίαν κοπιώδη ταξείδια ταῦτα ὁ Ὀρφανίδης ἐφάνη πάντοτε ἀκούραστος καὶ ἀδιάφορος πρὸς τὰς στερή-
- ↑ Εἶχον ἀρχίσει τοὺς περὶ ἑλληνικῆς χλωρίδος μελέτας μου ἤδη κατὰ τὸ 1843.
