καὶ αἱ χεῖρες του ἦσαν μέλανα ἐκ τοῦ ἡλίου, καὶ μόνον τα εὐγενῆ χαρακτηριστικὰ ἐνέφαινον τὴν σύνεσιν καὶ τὴν πραότητά του, τὸ δὲ σταθερὸν αὐτοῦ βῆμα καὶ τὸ ὀρθὸν παράστημα ἐξήλεγχον ἀκμαίαν ἔτι τὴν ἑαυτοῦ ἡλικίαν. Ἀντὶ ἤδη νὰ ἐργάζηται τὴν ἔξοχον αὐτοῦ τέχνην, ἠναγκάζετο καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν νὰ σκάπτῃ καὶ ὡς μὴ εἰθισμένος περὶ τὸ βάναυσον τοῦτο ἔργον ἐπέσυρε πολλάκις καθ’ ἑαυτοῦ τὴν ὀργὴν τοῦ ἐπόπτου, ὅστις ἡμέραν τινὰ τοσοῦτον εἶχε παροργισθῆ, ὥστε ῥίψας μέγαν λίθον ἔθραυσε τὴν χεῖρα τοῦ δυστυχοῦς, καὶ τὸν κατέστησεν ἀνίκανον πρὸς ἐργασίαν.
Ἀλλὰ μεταξὺ τῶν δούλων εἷς καὶ μόνος συνεκινήθη ἐπὶ τῇ ταλαιπωρίᾳ τοῦ δυστυχῶς Ἀμύντου, νεανίσκος τις δεκαοκταέτης, ῥαδινὸς τὸ σῶμα, ξανθὴν ἔχων κόμην καὶ χνοῶδες τὸ ἄνω χεῖλος. Ὁ ἐκ λεπτοῦ ὑφάσματος χιτὼν καὶ ἡ τήβεννος ἤλεγχον εὐγενοῦς οἰκογενείας νεανίαν. Τούτου πρὸ πολλοῦ εἶχεν ἐπισπάσει τὴν προσοχὴν ὁ Ἀμύντας, τὸ δὲ τελευταῖόν του πάθημα εἶχεν ἐπιτείνει τὴν πρὸς αὐτὸν συμπάθειάν του.
Πολλάκις οὗτος καί τις ἄλλος, ὅστις ἐφαίνετο ταπεινῆς μὲν καταγωγῆς, λίαν ὅμως πρὸς αὐτὸν ἐξῳκειωμένος, παρετήρουν τὸν Ἀμύνταν, καὶ μὴ γινώσκοντες τὸ ὄνομά του ἐκάλουν αὐτὸν Πλάτωνα, καθ’ ὅσον ὁ πτωχὸς Ἀμύντας καθ’ ἃς ὥρας δὲν εἰργάζετο, ἀναπτύσσων κύλινδρον, ὃν μεθ’ ἑαυτοῦ ἔφερεν, ἀνεγίνωσκε τὸν φιλόσοφον Ἀθηναῖον. Ἀλλὰ τώρα τὸν ἐπλησίασεν ὁ νεανίας, τὸν προσηγόρευσεν ἑλληνιστὶ, διότι πᾶς εὐγενὴς Ῥωμαῖος ὤφειλε νὰ γινώσκῃ τὴν γλῶσσαν ταύτην, καὶ τῷ ἀπέτεινε λόγους παραμυθητικούς. Ἠκροάσθη μετὰ δακρύων τῶν παθημάτων τοῦ Ἕλληνος, διηγήθη καὶ αὐτὸς τὰ ἰδικά του, περὶ τῆς νεανικῆς του ἡλικίας, περὶ τῶν γονέων του, περὶ Ῥώμης, περὶ τῆς μνηστῆς του Σαλβίας, καὶ τῆς τροφοῦ του Νιτόκριδος καὶ περὶ τῆς τελευταίας του συμφορᾶς, ἥτις ἤγαγεν καὶ αὐτὸν εἰς τὸ καταγώγιον τοῦτο.
Τὸ ὄνομα τῆς Νιτόκριδος ἐτάραξεν ὀλίγον τὸν Ἀμύνταν, διότι καὶ ἡ προσφιλὴς αὐτοῦ σύζυγος οὕτως ὠνομάζετο, ἀλλ’ ἐσιώπησεν· ἠθέλησε δὲ μόνον νὰ ἐξετάσῃ τίς ἦτο ὁ νεανίας, ὅστις τοσοῦτον περὶ αὐτοῦ ἔδειξεν ἐνδιαφέρον. «Καλοῦμαι Ὀρτένσιος» εἶπε, καὶ εἶμαι ὁ τελευταῖος γόνος τῆς οἰκογενείας τῶν Ὀρτενσίων, οὔτε πατὴρ, οὔτε μήτηρ λυπεῖται δι’ ἐμέ, μόνον μνηστὴν κατέλιπον ἐν Ῥώμῃ, ἥτις ἀγνοεῖ ποῦ ἤδη εὑρίσκομαι. Λῃσταὶ συλλαβόντες ἐμὲ ἐν τῇ ἐξοχικῇ μου ἐπαύλει ἐνέκλεισαν ἐνταῦθα.» Οἱ λόγοι οὗτοι συνεκίνησαν τὸν Ἀμύνταν, καὶ ἀπὸ τῆς στιγμῆς ταύτης συνε-
