Ὅταν δὲ ἀναλογίζωμαι ὅτι ἡ σύγχρονος γενεά, ὑπὸ τὴν εὐνοϊκὴν ἐπίδρασιν τοῦ αὐτοῦ οὐρανοῦ καὶ τοῦ αὐτοῦ θερμουργοῦ κλίματος τῆς Ἑλλάδος, ἐν ᾧ ἀνέλαμψεν ἡ μεγαλοφυΐα τοῦ Περικλέους, τοῦ Φειδίου, τοῦ Ἀριστοτέλους, τοῦ Δημοσθένους, τοῦ Αἰσχύλου, φυτοζωεῖ στεῖρα καὶ ἀδρανὴς, τὰ δὲ ἀπόδημα ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ τέκνα αὐτῆς πληροῦσι πολλάκις θάμβους καὶ γοητείας τὸν εὐρωπαϊκὸν κόσμον, διαιωνίζοντα τὴν αἴγλην τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος, τότε μὲ καταλαμβάνει διττὸν αἴσθημα οἴκτου καὶ ἐλπίδος, οἴκτου διὰ τὸ ἐνεστώς, καὶ ἐλπίδος ἐπὶ τῷ μέλλοντι τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.
Μία τῶν ὡραιοτέρων ἐγγυήσεων τοῦ ἑλληνικοῦ μέλλοντος πρόκειται ἀναντιρρήτως καὶ τὸ ἐπὶ τῶν πτερύγων τῆς παγκοσμίου φήμης φερόμενον ἀπό τινος ὄνομα τοῦ ἕλληνος μουσουργοῦ Σπυρίδωνος Σαμάρα, οὗ τὸ μέτωπον, ἂν ἐνωρὶς ἤδη περιέστεψεν ἡ δόξα ἐν μέσῳ τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου τῆς Εὐρώπης, παρ’ ἡμῖν ἤθελεν ἀναντιρρήτως κύψει ὑπὸ τῆς ὀδύνης καὶ ἐν ἀπογοητεύσει θανασίμῳ. Τίς οἶδε δ’ ἂν τὸ ὄνομα τοῦ Σπυρίδωνος Σαμάρα, ὅπερ ἀπὸ τοῦδε παρέλαβε καὶ θέλει κληροδοτήσει εἰς τοὺς αἰῶνας ἡ ἀθανασία, δὲν ἤθελεν εἶσθαι γνωστὸν μόνον ὑπὸ τῶν ἑκάστοτε ἐκλογικῶν ὑποψηφίων καὶ ἐκ τῶν δημοτικῶν καταλόγων, ἂν εἶχε τὴν ἀτυχίαν ὁ διαπρεπὴς ἕλλην καλλιτέχνης νὰ παραμείνῃ καὶ αὐτὸς φυτόζῳον καὶ ἐκλογεὺς ἐν τῇ ἰδίᾳ χώρᾳ. Εὐτυχῶς ὅμως καὶ δι’ ἑαυτὸν καὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα ἔσπευσεν ἀπὸ τῆς πρώτης ἡλικίας νὰ πολλαπλασιάσῃ ἐν εὐρυτέρῳ ὁρίζοντι καὶ ἐπὶ γονιμωτέρου ἐδάφους τὸ μουσικὸν αὑτοῦ τάλαντον, ὅπερ ἀναμφιβόλως ἤθελε ταφῆ ἀφανὲς ἐνταῦθα, ἔνθα διαπρέπουσι καὶ ἀποθεοῦνται μόνον οἱ ἁλαταποθηκάριοι καὶ οἱ τελωνοφύλακες.
Ὁ Σπυρίδων Σαμάρας ἐγεννήθη ἐν Κερκύρᾳ τῷ 1862. Λίαν πρωΐμως, ἐν τῇ ἁπαλῇ ἀκόμη ἡλικίᾳ, ἐξεδηλώθη ἡ πρὸς τὴν μουσικὴν ἰδιάζουσα αὐτοῦ κλίσις. Παῖς ἔτι, φεύ-
