Ἐθλίβη ἐπὶ τούτοις ὁ Πηλείδης καὶ ἐσκέφθη ἐπί τινα στιγμὴν, ἂν ἔπρεπε νὰ ἐπιτεθῆ κατὰ τοῦ Ἀτρείδου, ἢ νὰ καταπαύσῃ τὸν χόλον του. Ἀλλ’ ἀθέατος παρέστη τότε ἡ Παλλὰς Ἀθηνᾶ, εἰς αὐτὸν μόνον φαινομένη. Ἔλαβεν ἀπὸ τῆς ξανθῆς κόμης τὸν Πηλείδην, παροτρύνουσα νὰ δώσῃ πέρας εἰς τὴν ἔριδα. Ὁ Ἀχιλλεὺς ἐπείσθη εἰς τὸν λόγον τῆς Ἀθηνᾶς, ἐπανέθηκε τὸ μέγα ξίφος του εἰς τὸν κολεὸν, μετὰ τοῦτο δ’ αὕτη ἐπανῆλθεν εἰς τὸν Ὄλυμπον. Ἀλλ’ ὁ Ἀτρείδης ἔμελλε ν’ ἀκούσῃ τὰς βαρείας ταύτας ὕβρεις τοῦ κεχολωμένου ἥρωος:
ἀποφεύγεις ν’ ἀγωνισθῇς μετὰ τῶν Ἀχαιῶν ἀριστήων· ἐν τούτοις σπεύδεις ν’ ἁρπάσῃς τὰ δώρα ἐν τῷ στρατοπέδῳ, «δημοβόρος βασιλεὺς, ἐπειδὴ οὐτιδανοῖσιν ἀνάσσεις·
ἀλλ’ ὁρκίζομαι εἰς τὸ σκῆπτρόν μου τοῦτο, ὅτι θέλουσι ποθήσει τὸν Ἀχιλλέα μετ’ ὀλίγον οἱ Ἀχαιοὶ, πίπτοντες ὑπὸ τὰς προσβολὰς τοῦ ἀνδροφόνου Ἕκτορος, σὺ δὲ θέλεις λυπηθῆ, ὅτ’ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισας.
Ταῦτα εἰπὼν ὁ Πηλείδης, ἐκαθέσθη, ὁ δὲ Ἀτρείδης ὠργίζετο. Ὁπότε ἠγέρθη ὁ λιγὺς τῶν Πυλίων ἀγορητὴς ὁ Νέστωρ, ὁ ἀνάσσων ἤδη ἐπὶ τρίτης γενεᾶς μερόπων ἀνθρώπων, οἰκτείρων τὴν κατάστασιν, εἰς ἣν περιῆλθεν ἐκ τῶν ἐρίδων τῶν ἡγεμόνων τὸ ἀχαϊκὸν στρατόπεδον, συμβουλεύων δὲ τοὺς διαστάντας πρὸς ὁμόνοιαν.
Ὁ λόγος τοῦ Νέστορος, «τοῦ καὶ ἀπὸ γλώσσης μέλιτος γλυκίων ρέεν αὐδὴ», κατηύνασέ πως τὸν χόλον τῶν δύο ἡγεμόνων· καὶ ὁ μὲν Πηλείδης ἀπῆλθε μετὰ τοῦ Πατρόκλου καὶ τῶν ἑταίρων του εἰς τὰς ναῦς αὑτοῦ, ὁ δ’ Ἀτρείδης διέταξε ν’ ἀποσταλῇ εἰς τὸν πατέρα αὐτῆς ἡ καλλιπάρειος Χρυσηῒς ὑπὸ τὴν ἀρχηγίαν τοῦ πολυμήτιος Ὀδυσσέως, ν’ ἀπολυμανθῇ τὸ στρατόπεδον, καὶ προσήνεγκεν εἰς τὸν Ἀπόλλωνα πρὸς ἐξιλασμὸν ἑκατόμβας «ταύρων ἠδ’ αἰγῶν παρὰ θῖν’ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο.»
