Ο Αβδηρίτης και του Διαβόλου τα Πηδήματα/Τεύχος 2/Η καταπεσούσα στήλη του Ολυμπίου Διός
| ←Συνδρομές - διαφημίσεις | Ο Αβδηρίτης και του Διαβόλου τα Πηδήματα, Τεύχος 2 Συγγραφέας: Η καταπεσούσα στήλη του Ολυμπίου Διός |
Το χάνι της Γραβιάς→ |
Καθ' ἣν ὥραν ἀρχόμεθα τῆς διηγήσεως, ὁ ἥλιος δὲν ἐφώτιζεν ἤδη τὰ μέρη μας· ἄλλοθι ἐχρύσονε διὰ τῶν πρώτων ἀκτίνων του τὴν φαλακρὰν κορυφὴν ἑνὸς ὄρους, ἢ τὴν πυκνὴν κόμην δάσους καὶ εἰσέδυεν εἰς τὸ ἀφελὲς ἄσυλον τοῦ ἀγρότου, διὰ τῆς χαράδρας τῆς θύρας ἢ τῆς στέγης του. Ἐνῷ τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς δόξης ἡμῶν πρὸ πολλοῦ ἀπολέσαντα τὴν ἀρχαίαν αὐτῶν λάμψιν εἰς τῶν αἰώνων τὰς ἀτυχεῖς φάσεις, ὡσεὶ μαγικαὶ εἰκόνες ἐπάλαιον τὴν ὥραν ταύτην μεταξὺ ζόφου καὶ νυκτὸς, ἥτις ἐπήρχετο βαθεῖα.
Βαθεῖα! σκότος ψηλαφητὸν ἐφηπλοῦτο καθ' ὅλην τὴν πόλιν, καὶ πέραν τοῦ ὁρίζοντος νέφη μελανὰ συμπυκνούμενα, ἐπηύξανον τὸ ζοφερὸν καὶ πένθιμον χειμερινῆς ὥρας, ὅτε ἡ καταιγὶς δὲν συρίζει, καὶ ἡ λαίλαψ συστρέφεται ἐντὸς τῆς ἀχανοῦς ἀτμοσφαίρας, ἐξ ἧς ἀκαταλύπτως ἀρύεται τὰ στοιχεῖα αὐτῆς. Καὶ ἐνῷ φαίνεται, ὅτι τὰ πάντα ὑπνώττουσιν, ἡ ἀέναος κίνησις χαλκεύει τὰς φοβερὰς ἐκείνας ἀποφάσεις της, αἵτινες τοσάκις ἐπέφερον τὴν γεωλογικὴν ἀναστάτωσιν.
Τί ἔδιδεν ἐν τῷ ἐγωϊσμῷ του, ὁ ἀτυχὴς ἥρως τοῦ παρόντος διηγήματος, ὅπως ἐπὶ στιγμὴν στῇ ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαὼν καὶ δευτέραν φορὰν, ἡ νέος οὺτος Ναυῒ στήσῃ τὴν γῆν κατὰ μεσημβρίαν, ἀρκεῖ νὰ εἶχε φῶς, ἐπ' ὀλίγας μόνον στιγμὰς, κατευθύνον τὰ διαβήματά του ἐνῷ κατήρχετο τοῦ Ὑμηττοῦ τὴν τραχεῖαν πλευρὰν, τὴν πρὸς τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν κλίνουσαν, ἀκριβῶς ἀπέναντι τοῦ κοιμητηρίου, ἔχων σημεῖον προσδιορισμοῦ τῆς πορείας του τὰς περισωζομένας γυμνὰς στήλας τοῦ Ολυμπίου Διὸς καὶ τὴν ἄμορφον Ἀκρόπολιν, τὴν προκαλοῦσαν τὸν θαυμασμὸν τοῦ ἀτενίζοντος αὐτὴν καὶ ἐπιβάλλουσαν σέβας.
Εἶναι νεανίας τριακοντούτης, καὶ φορεῖ κυνηγετικὴν ἐνδυμασίαν· ὑποδήματα μέχρι γονάτων προφυλάττουσι τοὺς εὐκινήτους πόδας του καὶ ἐπανωφόριον, ἐξ ὑφάσματος ἀδιαπεράστου εἰς τὴν βροχὴν, καλύπτει τοὺς εὐρεῖς ὤμους του· εἰς δὲ τὴν κεφαλὴν φέρει, μέχρι ὠτίων, πῖλον ἐκ δέρματος ζώου, καὶ ζώνη πλατεῖα συνδεομένη δι' ἁπλῆς σιδηρᾶς πόρπης, προδίδει τὴν εὐλύγιστον ὀσφύν του.
Πρὸς τὰς πλευράς του κρέμανται, ὁ κενηγετικός του σάκκος καὶ τὰ ἐφόδια δισωλήνου πυροβόλου, ὅπερ κρατεῖ ἀνὰ χεῖρας ἔμπροσθέν του, ὡς στήριγμα εἰς τὰ συνεχῆ ὀλισθήματά του, καὶ κατέρχεται μὲ ἄτακτα καὶ μεγάλα πηδήματα. Ἐκεῖ, ἐνώπιον μικρᾶς τινος φάραγγος ἵσταται, ἀνυψόνει τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ φαίνεται, ὅτι ἐρωτᾷ τὰ οὐράνια σημεῖα· ἡ θέσις του μᾶς δίδει καιρὸν νὰ ἐξετάσωμεν τὴν φυσιογνωμίαν του.
Ἑλληνικὴ προτομή! ὀφθαλμοὶ δύω μεγάλοι καὶ μέλανες, ὑπὸ βαρείας μελαγχολίας καταβεβλημένοι, οὐδόλως ἀνησυχοῦσιν εἰς τὰ κινδυνώδη φαινόμενα τῆς φύσεως· οἱ δὲ θλιβεροὶ λογισμοί του, τὸν διέφευγον ἀτάκτως ἐν τῇ ἐρημίᾳ, ὡς οἱ μελανοὶ βόστρυχοι τῆς κόμης του, ὑπὸ τὸν πῖλον του. Τὰ μαραμένα χείλη του μόνην προφύλαξιν εἶχον τὸν μαῦρον του μύστακα, καὶ αἱ ὠχραὶ παρειαί του ἐχάνοντο ὐπὸ τὴν ἀτημελῆ γενειάδα του, τὴν ὁποίαν πρὸ ἐτῶν δύω δὲν ἔκειρεν.
Πρὸ ἐτῶν δύω ἡ ταλαίπωρος αὕτη ψυχὴ ἔπασχεν!.... ἡ κοινωνία τῷ ἦτο βάρος· εἰς μόνην τὴν ἐρημίαν, τοὺς κινδύνους εὕρισκεν ἀνακούφισιν. Τὺ κυνήγιον παρέφερεν αὐτὸν καὶ τὸν ἔκαμνε νὰ πλανᾶται ἐπὶ ὁλοκλήρους ἡμέρας· ἐκοιμᾶτο εἰς τὰ κοιλὡματα τῶν βράχων καὶ διέσχιξε φάραγγας ἀνερχόμενος ἀποτόμων βράχων κορυφὰς πρὸς καταδίωξιν θηρεύματος, τὸ ὁποῖον φονεύων ἀσκόπως, ἐγκατέλειπε, διότι μόνη τροφή του ἦτο ἄρτος ξηρὸς ὲντετριμμένος εἰς ἀθῶον γάλα, ὅπερ ἐλάμβανεν ἀπὸ τὰ σποράδην κείμενα ποίμνια, καθ' ὅλας τὰς διευθύνσεις του.
Ἡ μελαγχολικὴ παρουσία του διήγειρε πρὸς τοὺς ποιμένας καὶ τοὺς χωρικοὺς, αἴσθημα βαθείας συμπαθείας, ὡς σεβασμοῦ, καὶ καθεὶς ἀπεχὡρει εἰς τὴν διάβασίν του. Αἱ ποιμενίδες καὶ αἱ ἀγρότιδες ἀπεκάλουν αὐτὸν ὁ ὡραῖος κυνηγός! πλὴν, προσέθετον·
—Ὁ καϋμένος! πάσχει· πόσῳ χλωμὸς εἶναι!
—Εἶναι ὑποχόνδριος! ἐπανελάμβανον μετὰ πείσματος, οἱ νέοι τῶν ἀγρῶν.
Καὶ δὲν ἠξεύρομεν, ἂν τὰ ἐπιφωνἡματα ταῦτα ἔφθανον τὰς ἀκοάς του, διότι οὐδέποτε ἡ εὐγενὴς φυσιογνωμία του ἐπρόδωσεν ἕτερον, ἢ τὸ κυριεῦον αὐτὸν αἰώνιον αἴσθημα· ἀλλὰ διέβαινε πάντοτε μὲ τὸ αὐτὸ ταχὺ καὶ εὔζωνον βῆμα του, καὶ πότε ὲχάνετο ὑπὸ τοὺς πυκνοὺς κλώνους δάσους τινος, ἢ πτερόεις σχεδὸν, ἀνήρχετο τὴν κορυφὴν ἀποτόμου βράχου, ἐκ τοῦ ὕψους τοῦ ὁποίου διέγραφε τὴν πρὸ δύω ἐτῶν αἰὡνιον πορείαν του.
Πρὸ δύω ἐτῶν μετρᾶται ἡ ἀνήσυχος αὕτη ζωἡ του, καὶ ἔκτοτε, ἀνὰ πᾶσαν ἑβδόμην ἡμέραν κατήρχετο ἐκ τοῦ ὕψους τῶν ὀρέων καταβεβαρυμένος, ὡς μαῦρον καὶ βαρὺ νέφος, τὸ ὁποῖον κυλιόμενον ὑπὸ ὑγροῦ καὶ βογγῶντος νότου, ἔρχεται νὰ ἐναποθέσῃ τὸν ὄγκον του, καὶ ἐκρήγνυται εἰς κρουνοὺς θερμῆς βροχῆς.
Εἰς κρουνοὺς μαύρων δακρύων διεῤῥρήγνυτο καὶ τὸ ἐξογκωμένον στῆθος του, ὅτε πρηνὴς, ἐπὶ ὁλόκληρον νύκτα, τὰ χείλη του ἤγγιζον τὴν ψυχρὰν πλάκα ἑνὸς τῶν τάφων τοῦ κοιμητηρίου, κειμένου πρὸς τὴν ἐσχατιὰν καὶ φέροντος τῆς παρθένου ἀθωότητος τὰ σύμβολα μὲ τὴν ἐπιγραφήν·
« Μόλις ἀνθοῦσεν ἡ ζωὴ, τὸν ἄγγελόν μου εἶδα·
Τοῦ Χάρου πλὴν τὸ δρέπανον θερίζει τὴν ἐλπίδα. »
Ἐκεῖ διήρχοντο ἄνωθεν τοῦ ἀναισθήτου σώματός του, αἱ δώδεκα ὧραι τῆς νυκτὸς, καὶ μόλις ἡ πρωΐα τὸν ἀπέσπα, καὶ ἔφευγεν ὡς πνεῦμα φοβούμενον τῆς ἡμέρας. τὸ φῶς· ἔφευγεν εἰς τὴν ἀέναον πλάνην του.....
Ἐκεῖ λοιπὸν κατηυθύνετο καὶ τὴν ὥραν ταύτην, ἵνα πληρώσῃ μετὰ πόνου καρδίας τὸν ἀκριβῆ φόρον του, διότι ἦτο ἡ ἑβδόμη ἡμέρα· ὅτε ἔστη πρὸ τῆς μικρᾶς φάραγγος καὶ ὕψωσεν, ὡς εἴδομεν, τοὺς ὀφθαλμους του, ἵνα ἐξετάσῃ τὰ οὐράνια σημεῖα.
Καὶ εἰδεν, ὅτι νέφη θυελλὡδη μετὰ μεγίστης ὁρμῆς διαπορευόμενα τὸ Ζενίθ, ἀπέσβενον τὰς ὠχρὰς ἀκτίνας τοῦ διαργύρου δίσκου τῆς Σεληνης· καὶ ἠκούσθη ἤδη πρὸς τὴν Δύσιν νὰ κροτῇ ὁ κεραυνὸς, πρὸς ὅν τὸ μαῦρον πέλαγος ἀνταπεκρίνετο δι' ὑποκώφων μυκηθμῶν.
—Κακὴ ἑσπέρα! διενοήθη.... Ἡ φύσις ὅμως, κατόπιν κατακλυσμοῦ εὐδιαζει ταχύτερον πάντοτε, ἢ τὴν ἀνθρώπινον συνείδησιν μετὰ τὴν θύελλαν τῶν παθῶν......
Δύω ὁλόκληρα ἔτη, καὶ εἰσέτι ζῇ ἐδῶ!
Ἤγγισε τὸ στῆθος του πρὸς τὸ μέρος τῆς καρδίας, ἵνα εὐκολύνῃ βαρὺν στεναγμὸν, καὶ ἐῤῥίφθη ταχὺς, διασχίζων τὸ καταλαμβάνον αὐτὸν σκότος.
Βροχὴ ἤρξατο τότε νὰ πίπτῃ εἰς βαρείας σταγόνας θυέλλης· οὐδεὶς ἀστὴρ εἰς τὸ στερέωμα, καὶ καθόσον τῆς προβαινούσης λαίλαπος ἡ μανία ἐδιπλασιάζετο, τὸ σκότος ἐπεκτείνετο καὶ ἡ ὀδὸς καθίστατο ἀδιαβατος. Ὁ ἑκούσιος κατάδικος ἐβάδιζεν ὑπερνικῶν τὰ ἐμπόδια, διότι τοσάκις διέβη εἰς παρομοίας ὥρας τὴν αὐτὴν ὁδὸν, καὶ ἤδη διήρχετο, βραδύτερον ὅμως, καὶ διὰ τελευταίαν φοράν.......
Ῥοδοχρους ὄψις, φυσιογνωμία εὔχαρις, βλέμμα γοργὸν μετὰ μειδιάματος, καὶ κίνησις εὔζωνος μετ' ἀτημελείας σωματικοῦ καλλωπισμοῦ, προδίδουσι τὸν υἱὸν τῆς ζωῆς, εἰς τῆν ἄφροντιν ἡλικίαν τῶν εἴκοσι πέντε ἐτῶν, ὅτε ἄνθη καὶ ῥόδα συνάζων, ὁ μὴ πληγωθεὶς ἐκ τῶν ἀκανθῶν, σκιρτᾷ πρὸς τὸ μέλλον, πρὸς τοὺς πόθους του. Ὅταν μάλιστα σπαταλᾷ ἀφειδῶς τοὺς κόπους καὶ τὰς οἰκονομίας τῶν γηραιῶν γονέων του, οἵτινες βλέπουσι ταῦτα μετ' εὐχαριστὴσεως, φοβούμενοι μὴ ἄνευ ἀνέσεως σπαταλᾷ, ἡ μόνη χαρά των! τὴν ἀνθηρὰν ἡλικίαν του, καὶ καταβάλλεται εἰς τὰς στερήσεις τῆς ζωῆς· διότι αὐτὸς εἰναι ὁ μόνος κληρονόμος τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ χρήματος αὐτῶν, αὑτὸς εἰναι ἐν τῷ τεθλιμμένῳ γήρατι ἡ ζωή των.
Κατακριτέα ἡ τυφλὴ αὕτη στοργή· πλὴν μόνοι οἱ γεννήτορες, καθὼς καὶ οἱ ἐρασταὶ, ἔχουσι πάντοτε λόγους ἰσχυροὺς δικαιολογοῦντας τὰς παρεκτροπάς των.
Ὑπὸ τοιαῦτα λοιπὸν χρώματα περιβεβλημένος, ἦτο εἰς τῶν διακεκριμένων νέων τῆς πρωτευούσης ἡμῶν· εἷς τῶν περιζητήτων εἰς τὰς συναναστροφὰς, διὰ τὴν μειδιῶσαν καὶ συμπαθῆ μορφήν του, ἥτις μετέδιδε πάραυτα εἰς τοὺς παρευρισκομένους τὴν μαγνητικήν της ζωήν· ὅστις ἐχόρευεν, κατὰ τὴν ἔκφρασιν, ὡς ἄγγελος καὶ ἐνῷ πᾶσα νεᾶνις εἶχε καλὸν χορευτὴν, συνάμα δὲν ᾐσθάνετο τὴν ἐλαχίστην πλῆξιν εἰς τὴν συνοδίαν αὐτοῦ, ἀκούουσα ἀκαίρους εὐφημίας ἢ βεβιασμένας ἐρωταποκρίσεις. Ἀπεναντίας τὸ δαίδαλον πνεῦμα του ἔθελγεν εἰς διηγήματα ἐκ τοῦ προχείρου, λογοπαίγνια καὶ φράσεις πλήρεις εὐφυΐας καὶ ἦτο τὸ κέντρον πάντοτε τῶν μορφουμένων κύκλων.
Ἂν δέ ποτε κύριοί τινες, σεμνοτύφως πως ἔῤῥιπτον λέξεις τινας, οἰκτείροντες δῆθεν τὸν νέον μὲ τόσα προτερήματα, χανόμενον ἄνευ φροντίδος τοῦ μέλλοντός του· ὅτι ἡ διαγωγή του τείνει πρὸς τὴν διαφθορὰν, καὶ ὅτι μίαν ἡμέραν... Ἐπίσημος καὶ γενικὴ ἀπάντησις ἐδίδετο τότε.
—Ὁ νέος ἔχει εύγενῆ ψυχὴν, εἷναι χρηστοηθέστατος!
Καὶ τῇ ἀληθείᾳ, διαγωγὴ ἄμωμος παντὸς ἠθικοῦ παραπτώματος ἐκόσμει τὸν νεανίαν, ἐκτὸς μόνον τῆς πρὸς τὴν ἐκπαίδευσιν τὴν ἀνωτέραν ἀποστροφῆς του.
—Ἤκουσα, ἔλεγε, καὶ ἐγὼ τὴν σειρὰν τῶν ἐγκυκλοπαιδικῶν μαθημάτων, ἀνέτεμα τὸ γραμματικὸν καὶ συνετάραξα τὸ συντακτικὸν μέρος τῆς γλώσσης μου, ἵνα μὴ λέγωμαι ἀγράμματος.
Ἐδιδάχθην τὴν Γαλλικὴν χάριν τοῦ συρμοῦ, καὶ βλέπετε, ὅτι ἂν καὶ δὲν ψιττακίζω ἑκουσίως, οὔτε δολοφονῶ τοὐλάχιστον ἀσυνειδήτως αὐτὴν, μεταχειριζόμενος εἰς τὴν ὁμιλίαν μου φράσεις ἐκείνης ὡς μαθητὴς θεμάτων.
Κατόπιν, αἱ ἐπιστῆμαι δι' ἐμὲ ἔχουσι τι ἀόριστον αἴσθημα· ὰποστρέφομαι, ὄχι ἀποστρέφομαι, ἀλλὰ... ἀλλὰ δὲν ὀρέγομαι τὴν νομικὴν, διότι δὲν συναρμόζεται εἰς εὐθὺν χαρακτῆρα· ὀφιοειδὴς, ὡς εἶναι, καὶ περίπλοκος, κατέχει τὸν ἐξασκοῦντα αὐτὴν εἰς αἰὤνιον πάλην σοφισμάτων καὶ ἀρθρικῶν συνδυασμῶν τοῦ Ἁρμενοπούλου, τοῦ κειμένου τῶν πανδεκτῶν καὶ..... καὶ τόσων ἄλλων.
Τὴν ἰατρικὴν, ὦ! αἰσθάνομαι τόσον βαθὺ σέβας πρὸς τὴν πυθίαν ταύτην, ὥστε ἀρκοῦμαι ν' ἀποδέχωμαι κατ' ἀνάγκην τοὺς χρησμοὺς αὐτῆς, οὐδέποτε ὅμως συγκατατίθεμαι νὰ τοὺς ἀποφέρω.....
Ἐπομένως διὰ νὰ γίνῃ τις καλὸς φιλολόγος πρέπει νὰ γεννηθῇ διδάσκαλος.
Τὰς γενικὰς ἐπιστήμας, τὰς ἐθεώρησα πάντοτε ὡς ἄνεμον συρίζοντα εἰς δάσος· τὰς δὲ πολιτικὰς κρατούσας μουσικὴν κλίμακα ἵνα ὑποτἀξωσιν εἰς κανόνας τοὺς ἀκαταλήπτους φθόγγους τῆς φύσεως. Τῇ ἀληθείᾳ, μόνη ἡ διπλωματεία μοὶ ἀρέσκει, διότι ἄλλα λέγεις καὶ ἄλλα ἐννοεῖς ἢ κάλλιον δὲν ἐννοεῖς πολλἀκις ὅ, τι λέγεις, καὶ πάντοτε εἶσαι εἰς θέσιν νὰ μεταβάλῃς τὴν ἔννοιαν αὐτῶν· ἐννοῶ τί συμβαίνει εἰς τοὺς τόπους ἔνθα ζῶμεν.
Ἐπειτα διὰ νὰ πεισθῇ τις νὰ κοπιάσῃ εἰς τὴν ἀπόκτησιν ἑνὸς τούτων πρέπει, ἣ νὰ ἦναι φιλόδοξος ἢ νὰ στερῆται· τὸ πρῶτον τὸ θεωρῶ πάθος, καὶ ἐγὼ φοβοῦμαι τὰ πάθη, αὐτὰ φέρουν τὴν βαρεῖαν καταστροφὴν τοῦ ἀνθρὡπου· τὸ δεύτερον διὰ τῆς ἐλαχίστης θελήσεως πρὸς τὴν ὀλιγάρκειαν τὸ ἀποκτῶμεν.
Πρὸς τί λοιπὸν νὰ μὴ χαρῇ τις ἀνέτως τὴν διαβατικὴν αὐτὴν αὖραν τῆς ζωῆς μὲ ἁρμόζον ἔνδυμα, ἀλλὰ νὰ θερμαίνεται ὅταν ἔχῃ ἀναπόφευκτον ἀνάγκην δρόσου· καὶ νὰ βιάζηται νὰ κλαίῃ, ὅταν δύναμις ἀκαταμάχητος ὠθῇ αὐτὸν νὰ γελᾷ·, ἢ μήπως δυνάμεθα νὰ κανονίσωμεν τὰς μεταβολὰς ταύτας, ὡς κανονίζομεν τὴν ἐνδυμασίαν, τὰ γεύματά μας· Ἀλλὰ τότε πάλιν· ὑπόκρισις! τὸ μισητότερον ἔνδυμα τοῦ δράματος τούτου.
Ὥ! πόσον ἦτον εὐδαίμων ἐν τῇ Ἐδὲμ ὁ ἄνθρωπος, πρὶν ἢ αἰσθανθῇ τὴν γύμνωσίν του! Ἐντεῦθεν καὶ τὴν ψυχήν του, ὅπως καὶ τὸ σῶμα ζητήσας νὰ περιβάλῃ μὲ ἐνδύματα, προῆλθε πᾶσα πλάνη δοξασιῶν, πᾶσα γελοία μετεμφίεσις καὶ ἡ πικρὰ τούτοις συνέπεια τῆς ἀθλιότητός μας.....
Οὕτω λοιπὸν ἠθικῶς καὶ σωματικῶς μορφωμένος, ὁ περισπούδαστος τῶν συναναστροφῶν νέος, ἑσπέραν τινα τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου 1850—εἰσήρχετο εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Κυρίου..... ἔνθα μέγας ἐδίδετο χορὸς, ἔῤῥιψεν εἴς τινα γωνίαν τοῦ διαδρόμου τὸν πῖλον καὶ τὸ ἐπανωφόριόν του, προέβη καὶ ἔστη πρὸ τῆς θύρας μεγάλης αἰθούσης, ὅπου φῶτα ἀπειράριθμα ἀμιλλὠμενα πρὸς τῆς ἡμέρας τὸ φῶς, ἔλουον τὰς γυμνὰς ὠμοπλάτας τῶν λευκοφόρων καὶ ἀνθοστολίστων νεανίδων, τῶν ὁποίων οἱ πόδες δὲν ἤγγιζον τὸ λεῖον ἔδαφος, ἡ δὲ καρδία ὅπως καὶ οἱ δάκτυλοι τῶν λεπτοφυῶν χειρῶν των ἔκρουον ἤδη ἡ μὲν διὰ τῶν παλμῶν της τὰς παρθενικὰς συγκινήσεις, προδιδομένας ὑπὸ τὴν στενόχωρον μέχρι ἀνυπομονησίας στηθοδέσμην των· οἱ δὲ τοῦ χορευτέου σκοποῦ τὸ μέλος, ὅπερ ἤδη ἐτονίζετο ἐν τῶ προθαλάμῳ ὑπὸ τῶν ἀσυναρτήτως θορυβούντων μουσικῶν ὀργάνων.
Οἱ χορευταὶ ἐφόρουν τὰ χειρόκτιά των, ἔδιδον μίαν τινα ὤθησιν εἰς τὸ περιτράχηλον καὶ τὸν κόμβον τοῦ λαιμοδαίτου των φροντίζοντες συνάμα ἢ νὰ ὑφαρπάσωσιν ἓν νεῦμα συνενοήσεως αἰσθηματικῆς, ἢ νὰ μὴ μακρυνθῶσι τοὐλάχιστον τῆς κλητῆς συγχωρευτρίας των.
—Ἔστη λοιπὸν καὶ μὲ τὸ σύνηθες αὐτῷ μειδίαμα καὶ τὸ ζωηρότατον βλέμμα του, διέτρεξε τοὺς κύκλους τῶν παρευρισκομένων· αἴφνης τὸ μειδίαμα ἔμεινεν ἐκκρεμὲς ἐπὶ τῶν χειλέων του, οἱ δὲ ὀφθαλμοί του πλανηθέντες πρὸς στιγμὴν προσηλώθησαν ἐφ' ἑνὸς · καὶ τὸ ἀντικείμενον τοῦτο ἦτο θελκτική τις κόρη διακρινομένη μεταξὺ τῶν λοιπῶν, ὡς τὸ ἁπλοῦν ἄνθος τοῦ ἀγροῦ τὸ πλῆρες χρώματος καὶ ζωῆς.
Ἀφελὴς, ὡς ἡ νηπιότης, ἀπλῆ ὡς ἡ φύσις, περιεβάλλετο δι ἀφάτου θελγήτρου, ὅπερ διὰ μὲν τοὺς γέροντας εἶχε θέαν ἐξαίσιον, διὰ δὲ τοὺς νέους ἦτο ἀντικείμενον ἐκστάσεως. Ἐὰν θελήσωμεν νὰ σᾶς δώσωμεν τὴν εἰκόνα της σκιαγραφοῦντες αὐτὴν, ἠξεύρομεν ὅτι χἀνει ὡς πᾶν ἀπεικόνισμα, ἐξ οὗ ἐλλείπει ἡ ζωή· μολαταῦτα πρέπει.
Ὀφθαλμοὶ δύω μαῦροι ὡς ὁ καρπὸς τῆς ἐλαίας, κάθυγροι, ἐν σχήματι ἀμυγδάλου, προσεφέροντο κατοικητήριον τῶν ἐρώτων. Χείλη κοράλλινα, ἐφ' ὧν πλανώμενον τὸ θελκτικώτερον μειδίαμα, ἄφινεν ἐν τῇ διαβάσει του δύω μικροὺς λακίσκους πρὸς τὰ ἄκρα ἐφ ὧν ἕδρευον αἱ χάριτες. Ἡ μορφὴ καὶ ἡ λαλιά της εἶναι ἡδεῖαι ὡς τῆς σειρῆνος, καὶ αἱ πλήρεις χάριτος κινήσεις της εἶναι ὡς αἱ τοῦ κύκνου, τοῦ ὁποίου ἐδανείσθη τὸ κομψὸν ἀνάστημα, τὰς ἡδυπαθεῖς συστροφὰς καὶ τὴν ἀπαράμιλλον λευκότητα.
Βεβαίως, τοιαύτη ὁποία φύσει ἐπλάσθη δὲν εἶχεν ἀνάγκην στολισμῶν διὰ νὰ πλανέσῃ· καὶ μολαταῦτα ἡ ἐνδυμασία της συνεπλήρου τὸ ἔργον τῆς φύσεως.
Ἐφερε τὸ ἑλληνικὸν ἔνδυμα· ἡ μακρὰ καὶ λευκὴ ὡς ἡ χιὼν ἐσθής της, ἀποτόμως ἐχύνετο πρὸς τὰ κάτω ἐκ τῆς ὀσφύος, διότι ἐκεῖ τοῦ χρυσοκεντήτου ἐπενδύματός της ἡ ζώνη, ἐπρόδιδε τοῦ δακτυλίου τὸ σχῆμα, καὶ συνάμα πρὸς τὰ πρόσω ἀνοιγόμενον, ἄφινεν ἐλευθέραν τὴν ἀναπνοὴν εἰς στῆθος εὐρὺ καὶ πάλλον ἐκ τῆς ἀνθηρότητος, τοῦ ὁποίου ἡ λευκότης μετεδίδετο ἐπὶ τοῦ μεταξοϋφάντου στηθοδέσμου της. Ὑπὸ τὰς πλατείας χειρίδας της ἐχύνοντο γραφικώτατα δύω ἀλαβάστριναι χεῖρες, συσφιγγόμεναι πρὸς τὰ λεπτοφυῆ ἄκρα των ἐντὸς χειροκτίων λευκοτάτων, ἡ δὲ μελανὴ κόμη της ἀναμεμιγμένη μετὰ χρυσοκεντήτου ὑφάσματος τοσοῦτον χαριέντως ἐτυλίσσετο περὶ τὴν ὡραίαν αὐτῆς κεφαλὴν, ὥστε ἐμόρφου εἶδος τι στέμματος. τοῦ ὁποίου τὸ σύμπλεγμα συνεπλήρου μικρὸς ἐξ ἀνθέων στέφανος.
Ὁποίαν τὴν ἀπεικονίσαμεν εἶναι ἀνάγκη νὰ προσθέσωμεν, εἶναι ὡραία; καὶ μολαταῦτα εὑρισκόμεθα εἰς τὴν ἀνάγκην νὰ ἐκφωνήσωμεν, ὁπόσον ἦτο ὡραία! Διότι ἡ στάσις αὐτῆς τὴν στιγμὴν ἐκείνην προτιθεμένης νὰ προφυλάξῃ τὴν ὅρασίν της ἀπὸ τὴν αὐθάδη λάμψιν τῆς ζηλοτυπούσης λυχνίας, ἦτο μαγευτική. ἔθεσε πρὸ τοῦ μετώπου τὴν χεῖρα της καὶ ἡ σκιὰ περιέβαλεν αὐτὴν διὰ τῆς ἐναερίου ἐκείνης χἀριτος, τὴν ὁποίαν ἡ φαντασία ἡμῶν εὐαρεστεῖπαι νὰ περιβάλῃ τὰς μυθολογουμένας θεότητας. Ὁπόσον ἦτο ὡραία! ἦτο ὡς τὸ παρθἐνον ῥόδον, τὸ ὁποῖον εἰσέτι δὲν ἔψαυσεν ἡ τῶν Ζεφύρων πνοή· ἦτο ὡς τὸ Αἰγύπτιον ἐκεῖνο θαυμαστὸν ἄγαλμα τὸ ὁποῖον ἀνέμενε τὴν τρυφερὰν ἐπαφὴν τοῦ ἀνατέλλοντος ἡλίου ἵνα ἠχήσῃ. Ἡ φύσις εἶπεν, ἂς πλάσωμεν ὰριστούργημα καὶ ἐγένετο ἐντελὲς, ὡς πλάσμα.