Εἶναι βαρειὰ καὶ τοῦ καημοῦ τὰ λόγια,
Σὰν πέτρα στὸ νερό. Γι’ αὐτὸ ἂς ὑφαίνῃ
Σιωπή, μακαρισμένη σαβανώτρα,
Ἢ καὶ τοῦ στίχου τὸ χρυσὸ πλεμάτι
Ποὺ δὲν εἶναι καλὸ τοῦ κάτου κόσμου
Μὰ στολίδι πεσμένο ἀπ’ τὸ φεγγάρι.
ΛΕΑΝΤΡΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Πάντ’ ἀνατέλλει, πάντα βασιλεύει
Στὴν ἄδεια τὴν καρδιά μου ἡ θλίψη μόνο
Κι’ ἀργὰ τὰ δάκρυα μέσα μου ἀποσώνω
Κι’ ὅλη ἡ ζωή μου χάλασμα καὶ ρέβη...
Ποιὸς νὰ τὸν πῇ τοῦ χωρισμοῦ τὸν πόνο!
Ἤσκιος χαρᾶς στὸ μάτι μου σαλεύει
Καὶ τὴν ψυχή μου κάποτε ἀναδεύει
Μέ τὴν ἁγνή σου θύμηση καὶ μόνο.
Μὰ βασιλεύει κι’ ἀνατέλλει πάλι
Μὲς τὴ βαρειὰ καρδιά μου ἡ μαύρη λύπη
Καὶ στῆς σιωπῆς τὸ θαμπερὸ κρουστάλλι
Γλιστράει καὶ πάει βουβὸ τὸ καρδιοχτύπι...
Kαὶ μόνη μοῦ γελάει ἡ λαχτάρα ἡ πρώτη
—Λευκὰ φτερὰ μὲς στῆς νυχτὸς τὰ σκότη!
ΜΗΤΣΗΣ ΚΑΛΑΜΑΣ
