Το όνειρον: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από Βικιθήκη
Νέα σελίδα: Το ονειρον Κωστας Κρυσταλλης Ν...
 
Glavkos (συζήτηση | Συνεισφορά)
μ Ο Glavkos μετακίνησε τη σελίδα Το ονειρον στη Το όνειρον: τονισμός
(Καμία διαφορά)

Αναθεώρηση της 23:38, 25 Φεβρουαρίου 2014


                                       Το ονειρον
                                    Κωστας Κρυσταλλης

                                  Νυχτωσε ο Μαρτης' κ' εφεγγε
                                  Του Απριλιου η πρωτη
                                  Εφεγγε 'μερα ζηλευτη,
                                  Σαν μια παρθενα λατρευτη,
                                  Που την χρυσον'η νιοτη,
                                          *
                                  Κοντα'ς το γλυκοχαραγμα,
                                  που τα βουνα γελουνε,
                                  Πεφτει της νυχτας η δροσια,
                                  Κ'αρχιζουν ολα τα πουλια.
                                  Να γλυκοκελαιδουνε.
                                    
                                  Σε μιας μυρτιας το ριζωμα
                                 'Κοιμοτανε μια κορη.
                                  Λευκη,'σαν κρινος,γαλανη,
                                  Πουχε την κομη καστανη,
                                  Και κατασπρα εφορει
                                  Εν αηδονι εξαφνα
                                 'Ψηλα της,'ς το κεφαλι,
                                  Μεσα'ς τα φυλλα τα πυκνα,
                                  Αρχινησε γλυκα ,γλυκα
                                  Κι αρμονικα να ψαλλη.
                                  Στο λαημα του αηδονιου
                                  Ξυπναει λαχταρισμενη
                                  Η κορη.Γυρω, 'ς τα κλαδια,
                                  Κυταει,και μες απ'την καρδια
                                  Εν Αχ!... βαρυ της βγαινει.
                                Αχ!...Τι τρομαρα!...'φωναξε
                                  Τι ονειρο που ειδα!...
                                 'Στη βρυσι πηγαινα νερο
                                  Να παρω 'λιγο, δροσερο'
                                  Και 'πηγαινα μ'ελπιδα
                                  Μ'ελπιδα για να τον ευρω
                                 'Σ τα στηθια να τον σφιξω,
                                  Και 'ς ενα φιλημα γλυκο
                                 'Σ το στομα του το ερωτικο,
                                  Τον ερωτα να πνιξω.
                                  Τον ερωτα,που μ'εβαλε
                                  Τη φλογα 'ς την καρδια μου,
                                  Που μ'αναψε τα τρυφερα,
                                  Τα στηθηα μ'ασβεστα πυρα'
                                  Και καιν'τα σωθικα μου.
                                  'Σ το δρομο μ'ολα τα κλαρια
                                  Βογγουσαν 'σαν να λεγαν
                                  __Αχαρη!...'πεθανεν,αυτος,
                                  Ο φιλος σου ,ο λατρευτος__
                                  Και τα πουλια να κλαιγαν.
                                  Να κλαιν,με μαυρα δακρυα,
                                  Και να 'μοιρολογανε'
                                  __Πεθανε!__Μ'ελεγαν κι'αυτα,
                                  Και κλαιγαν 'μοιρολαστικα,
                                  Αντι να κελαυδανε.
                                  Φθανω'ς τη βρυση' η αμοιρη!...
                                  Δεν προφθασα 'ς το ενα,
                                  Σ' το ενα δεξιο της πλευρο
                                  Για να κοιτταξω,και νεκρο
                                  Τον ειδα' ωιμενα!..
                                  Ω! 'σαν τρελλη ερριχτηκα.
                                 'Στα στηθηα του επανω.
                                  Τα ξεθλυκονω.Τι να ιδω?
                                  Αχ!..αιμα αρχινησα ζεστο
                                 'Σ τα χερια μου να πιανω.
                                  Προσπαθησα η δυστυχη
                                  Πνοη για να του δωσω
                                 'Στο στομα του με τα φιλια,
                                  Δεν 'μπορεσα ουδε λαλια
                                  Για να του ξεστομωσω.
                                  Τον ψαχνω τοτε 'ς την καρδια...
                                  Ωχ! επαυσε να παλλη!
                                  Τον 'φωναξα δεν με λαλει,
                                  Τον καλεσα δεν με καλει,
                                  Τοτ'εγινα αλλη για αλλη
                                  Αχ!...τοτε τον καταλαβα,
                                  Πως ητον σκοτωμενος.
                                  Τον αφησα ς'την ερημια,
                                  και τρεχω ναυρω το φονια'
                                  Μα ο φονιας κρυμμενος.
                                 'Κει,σαν τρελλη που ετρεχα
                                  Εν φαντασμα 'μπροστα μου,
                                  Αρχινησε με ανθρωπινη,
                                  Και 'σαν εκεινου την φωνη
                                  Να μ'ειπη τ'ονομα μου.
                                 Ανθουλα!μ'ειπε,σαν τρελλη
                                 'Στην ερημια τι τρεχεις?
                                  Ποιονε ζητας 'ς την ερημια?__
                                  __'Σ εμε,του λεγω,γνωριμια
                                 Πουθ'εβαλες?πουθ'εχεις?__
                                 Μου λεγει,__""Ειμαι η σκια 
                                 Του εραστου σου Φωτου
                                 Μ' εσκοτωσεν ο Δημητρος,
                                'Κειος ο μεγαλος μου εχθρος,
                                 Απανω 'ς το θυμο του.
                               __Ο Δημητρος!__εφωναξα,__
                                __Η ζηλεια μ'απανταει,
                                Τον εκαταντησε φονια,
                                Και το μαχαιρι 'ς την καρδια,
                                Μου εμπηξε σ'το πλαι__
                                __Ποια ζηλεια?τον ηρωτησα.
                                Η ζηλεια απ'την αγαπη,
                                 Πουχα 'σ'εσενα,Ανθη,εγω
                                 Μου λεγει και δακρυ ενα γοργο
                                 Του γλιστρησε απ'το ματι.
                                'Στο λογο του λιποθυμη
                                 Πως επεσα μου'φανη'
                                 Κ'εξυπνησα λαχταριστη.
                                 Για δες ιδεα ζαλιστη
                                 Ονειρατα που φκιανει._