Ύμνος προς την Αφροδίτη

Ύμνος προς την Αφροδίτη

Ύμνοι

Σαπφώ

<poem> Ποικιλόθρον᾽ ὰθάνατ᾽ ᾽Αφρόδιτα, παῖ Δίος, δολόπλοκε, λίσσομαί σε μή μ᾽ ἄσαισι μήτ᾽ ὀνίαισι δάμνα, πότνια, θῦμον.

ἀλλά τυίδ᾽ ἔλθ᾽, αἴποτα κἀτέρωτα τᾶς ἔμας αὔδως αἴοισα πήλγι ἔκλυες πάτρος δὲ δόμον λίποισα χρύσιον ἦλθες

ἄρμ᾽ ὐποζεύξαια, κάλοι δέ σ᾽ ἆγον ὤκεες στροῦθοι περὶ γᾶς μελαίνας πύκνα δινεῦντες πτέῤ ἀπ᾽ ὠράνω αἴθε ρος διὰ μέσσω.

αῖψα δ᾽ ἐξίκοντο, σὺ δ᾽, ὦ μάκαιρα μειδιάσαισ᾽ ἀθανάτῳ προσώπῳ, ἤρἐ ὄττι δηὖτε πέπονθα κὤττι δηὖτε κάλημι

κὤττι μοι μάλιστα θέλω γένεσθαι μαινόλᾳ θύμῳ, τίνα δηὖτε πείθω μαῖς ἄγην ἐς σὰν φιλότατα τίς τ, ὦ Ψάπφ᾽, ἀδίκηει;

καὶ γάρ αἰ φεύγει, ταχέως διώξει, αἰ δὲ δῶρα μὴ δέκετ ἀλλά δώσει, αἰ δὲ μὴ φίλει ταχέως φιλήσει, κωὐκ ἐθέλοισα.

ἔλθε μοι καὶ νῦν, χαλεπᾶν δὲ λῦσον ἐκ μερίμναν ὄσσα δέ μοι τέλεσσαι θῦμος ἰμμέρρει τέλεσον, σὐ δ᾽ αὔτα σύμμαχος ἔσσο.