"Ώσπερ βέλη έν χειρί Ισχυρού, ούτω καί οί υίοί τής νεότητός. Μακάριος δ άνθρωπος, δ πληρώσας έκ των βελών τούτων τήν φαρέτραν αυτού· δέν ·8'ά κα-ταισχυνθή εις τδ φιλονικεΐν μετά τών έχθρών αύτοΰ έν τη πόλη (έν δικαστηρίοις).
, Ώδή. τών άναβαθμών. Μακάριοι οί φοβούμενοι τδν Κύριον, οί πορευδμενοι έν ταΐς δδοΐς αυτού. Τούς κόπους τών χειρών σου τρώγων, μακάριος είσαι καί εύ-τυχής. Ή γυνή σου ώς άμπελος εύφοροΰσα, ίσταται είς τάς γωνίας τής οικίας σου, οί δέ υίοί σου ώς νεόφυτα έλαιών κυκλψ τής τραπέζης σου! Ιδού, ούτως εόλογηθήσεται άνθρωπος, δ φοβούμενος τδν Κύριον. Εύλογήσει σε Κύριος έκ Σιών, καί ίδης τά άγαθά τής Ιερουσαλήμ πάσας τάς ήμέρας τής ζωής σου. Καί ίδης υίίύς τών υίών σου' ειρήνη έπί τδν Ισραήλ.
Ώδή τών άναβαθμών. Πλεονάκις κατεδυναστευ-θην έκ νεότητός μου, είπάτω νΰν δ Ισραήλ. Πλεονά-κις κατεδυναστεύθην έκ νεότητός μου, άλλά δέν ύπε-ρίσχυσαν έμοΰ. Έπί τδν νώτόν μου ήρότρευσαν οί άρο-τήρες, έμάκρυνον τδν αύλακα αύτών. Ό Κύριος, δίκαιος, άπέκοψε τά σχοινιά τών κακούργων. Αίσχυν-θήτωσαν καί άποστραφήτωσαν πάντες οί μοισοΰντες Σιών. Γενηθήτωσαν ώς χόρτος τών δωμάτων, δστις προτού άναφυή ξηραίνεται. Έκ τού δποίου δέν πληροί τήν χδΐρα αύτοΰ δ θερίζων, καί τδν κόλπον αότοϋ δ
