της γής, έγώ δέ δέν έγκατέλιπον τάς έντολάς σου. Ένεκα τοΰ έλέους σου ζήσόν με, καί φυλάξω χα παραγγέλματα τοΰ στόματός σου.
Δάμεδ. Εϊς τόν αιώνα, Κύριε, δ λόγος σου διαμένει έν τφ ούρανψ, Άπδ γενεάς εϊς γενεάν ή άλήθειά σου διαρκέΐ- έθεμελίωαας τήν γήν καί ίσταται. Ένεκα τών αποφάσεων σου διαμένουσι καί σήμερον, διότι τδ σόμπαν εις Σέ ύπόκειται. Έάν δ νόμος σου· δέν μέ ύπε-στήριζεν, ήθελον άπωλεσθη έν τη δυστυχή μου. Είς τόν αιώνα δέν θ·ά λησμονήσω τάς έντολάς σου, διότι χάριν αότών έζωοποιήθην. ΣοΙ είμΐ έγώ, σώσόν με, οτι τάς έντολάς σου έζήτησα. Προσεπάθουν οΐ άχρέϊοι νά μέ άπωλέσωσιν, έγώ δε τάς έντολάς σου άντέτεινον αύτοΐς. Παντός γηίνου πράγματος είδον τό τέλος, άλλ’ αί έντολαί σου είναι άπεράντως εύρέΐαι.
Μέμ. Πόσον ήγάπων τόν νόμον σου, Κύριε! δλην τήν ήμέραν μελέτη μου έστίν. Τπέρ τούς έναμίλλους μου έγενόμην σοφός, διότι ή διδασκαλία τών έντολών σου δδηγός μου πάντοτε έστίν. “Γπέρ πάντας τούς διδάσκοντάς με Ιμαθον, διότι έπΐ τών έντολών σου ή μελέτη μου. Τπέρ πάντας τούς πρεσβυτέρους έδιδάχ-&ην, διότι τάς έντολάς σου τηρώ. ’Εκ πάσης πονηράς δδοΰ έκώλυσα τούς πόδας μου, ίνα φυλάξω τούς λόγους σου. ’Εκ τών άποφάσεών σου δέν έξέκλινα, διότι Σύ μ’ έδίδαξας. Πόσον γλυκείς έν τψ λάρυγγί μου οί λόγοι σου, γλυκύτεροι τοϋ μέλιτός είς τό στόμα
