καί Ιστωσαν εύδαίμονες οί άγαπώντες αυτήν. Έστω ή εΙρήνη είς τά τείχη σου καί ή ευδαιμονία έν τοϊς παλατίοις σου. Ένεκα των άδελφών μου καί των δμοίων μου, λέγω* ή άγάπη εϊη μετά σοΰ. Ένεκα τοϋ οίκου Κυρίου τοΰ θεοί) ήμών έπικαλοΰμαι άφθονα άγαθά έπί σέ.
Ώδή τών άναβαθμών. Πρύς Σέ ύψωσα τούς όφθαλ-μούς μου, πρύς Σέ τύν κατοικοΰντα έν τφ ούρανψ. Ιδού* ώς οί ύφθαλμοί τών δούλων οί άτενίζοντες πρύς τάς χέΐρας τοΰ κυρίου αδτών, ώς οί ύφθαλμοί τής παιδίσκης οί άτενίζοντες πρύς τήν κυρίαν αύτής, οδτω οί ύφθαλμοί ήμών όψοϋνται πρύς Κύριον τύν θεύν ήμών ϊως οδ οίκτειρήση ήμάς. Έλέησον ήμάς, Κύριε, έλέησον ήμάς, διότι πολύ περιεφρονήθ/)μεν. Επέστη μεγάλως ή ψυχή ήμών τύ όνειδος τών εύ-δαιμονούντων, καί τήν χλεύην τών όπερηφάνων.
’Ωδή τών άναβαθμών τφ Δαυίδ. Έάν δ Κύριος δέν ήτο δι’ ήμάς λέγει νΰν δ Ισραήλ, έάν δ Κύριος δέν ήτο ύπέρ ήμών όταν οί άνθρωποι έξεγείροντο καθ’ ήμών, ζώντας τότε ήθελον καταπίει ήμάς έν τή έ-ξάψει τοΰ θυμοΰ αύτών. Τότε τά υδατα ήθελον καταπόντιση ήμάς, καί έφ’ ήμών δ χείμαρρος ήθελε διέλθβι, τότε ήθελον διέλθει έπί τών ψυχών ήμών τά κύματα σφοδρά. Εύλογητύς δ Κύριος, δ μήέγκατάλείψας ήμάς είς Θήραν τών όδδντων αύτών. Ή ψυχή ήμών έξέφυγεν ώς δρνεον έκ τής παγίδος τών θηρευτών* ή
