παρ᾽ ἡμοιν ώς τὸ πάλαι καὶ οἱ υἱοί σου θὰ καυχηθῶσι λέγοντες, μεγάλα κατορθώματα ἐποίησε δι᾽ ἡμᾶς ὁ Κύριος. Τάχυνον τὴν θεραπείαν τών πληγῶν ἡμῶν, Θεὲ τῆς σωτηρίας ἡμῶν, καὶ ἀπάλλοξον ἡμᾶς τῆς ὀργῆς σου.
(Κατὰ δὲ Πέμπτην λέγεται)
Κύριε· ἐπελἀθετο ἲσως ὁ Κύριος νὰ ποιήση ἐλεος εὶς τὰ λείψανα τῶν προσψύγων τοῦ Ἀριέλ; Ἠδύνατο ἲσως ἡ ὀργὴ αὐτοῦ νὰ καλύψη τὴν εὐσπλαγχνίαν του; Ἀπεστράφη τὸν νάρθηκα καὶ τὸν ναὸν, καὶ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ θυμοῦ του, δὲν ἐνεθυμηθη, παρὰ τὴν συνήθη αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν, τοῦ ἁγιαστηρίου αὐτοῦ, τοῦ ὑποποδίου τῶν ποδῶν του. Καὶ τοῦ εἰσὶ τὰ θαυμάσια καὶ τὸ μακρόθυμον, ἃπερ οἱ θεράποντες αὐτοῦ διηγοῦνται ἡμῖν ὡς συνήθως ὁπὲρ αὐτῶν πραχθέντα; Πλὴν ἐν μέσῳ τῶν πολλῶν ὀδυνῶν μου, λέγω· ἂς ῥιφθῶμεν εἰς χεῖρας Κυρίου τοῦ ὁποίου τὰ ἐλέη ἄπειρα εὶσίν. Ἐπὶ τὸν λόγον αὐτοῦ ἄς ἀναθέσωμεν τὰς ἐλπίδας ἡμῶν, καὶ παρηγορηθῶμεν. Διὰ τὸ ἐλεος τοῦ Κυρίου δὲν ἐξολοθρεύθημεν, διότι ἡ μακροθυμία αὐτοῦ δὲν ἔχει πέρας.
(Κατὰ δὲ Δευτέραν καὶ Πέμπτην λέγεται)
Πράϋνον τὴν ἔξαψιν τῆς ὀργῆς σου καὶ ἀνάστειλον τὸ μελετηθὲν κατὰ τοῦ λαοῦ σου κακόν. Μὴ ἀφήσῃς ἀπεριόριστον τὸν θυμόν σου, καὶ μὴ ἐνθυμηθῆς διὰ παντὸς τὰ ἁμαρτήματα ἡμῶν. Ἐπίβλεψον νῦν ἐπ᾽ ἡμῶν, διότι λαός σου εἴμεθα. Ἐὰν αἱ ἁμαρτίαι ἡμῶν βοῶσιν ἐναντίον ἡμῶν, ποίησον μεθ᾽ ἡμῶν ἔλεος Κύριε, δι᾽ ἀγάπην τοῦ ὀνόματός σου. Τὰ ἀνομήματα ἡμῶν εἶναι πολλὰ, πρὸς Σὲ ἡμάρτομεν, συγχώρησον ἡμᾶς.
