ΘΕΑΙ. Οὔκ, ἀλλὰ μέτριος.
ΞΕ. Σὸν ἔργον δὴ φράζειν περὶ οὗ τ' ἐστὶ καὶ ὅτου.
ΘΕΑΙ. Δῆλον ὅτι περὶ ἐμοῦ τε καὶ ἐμός.
ΞΕ. Τί δὲ ὅδ' αὖ;
ΘΕΑΙ. Ποῖος;
ΞΕ. “Θεαίτητος, ᾧ νῦν ἐγὼ διαλέγομαι, πέτεται.”
ΘΕΑΙ. Καὶ τοῦτον οὐδ' ἂν εἷς ἄλλως εἴποι πλὴν ἐμόν τε καὶ περὶ ἐμοῦ.
ΞΕ. Ποιὸν δέ γέ τινά φαμεν ἀναγκαῖον ἕκαστον εἶναι τῶν λόγων.
b ΘΕΑΙ. Ναί.
ΞΕ. Τούτων δὴ ποῖόν τινα ἑκάτερον φατέον εἶναι;
ΘΕΑΙ. Τὸν μὲν ψευδῆ που, τὸν δὲ ἀληθῆ.
ΞΕ. Λέγει δὲ αὐτῶν ὁ μὲν ἀληθὴς τὰ ὄντα ὡς ἔστιν περὶ σοῦ.
ΘΕΑΙ. Τί μήν;
ΞΕ. Ὁ δὲ δὴ ψευδὴς ἕτερα τῶν ὄντων.
ΘΕΑΙ. Ναί.
ΞΕ. Τὰ μὴ ὄντ' ἄρα ὡς ὄντα λέγει.
ΘΕΑΙ. Σχεδόν.
ΞΕ. Ὄντων δέ γε ὄντα ἕτερα περὶ σοῦ. πολλὰ μὲν γὰρ ἔφαμεν ὄντα περὶ ἕκαστον εἶναί που, πολλὰ δὲ οὐκ ὄντα.
ΘΕΑΙ. Κομιδῇ μὲν οὖν.
c ΞΕ. Ὃν ὕστερον δὴ λόγον εἴρηκα περὶ σοῦ, πρῶτον μέν, ἐξ ὧν ὡρισάμεθα τί ποτ' ἔστι λόγος, ἀναγκαιότατον αὐτὸν ἕνα τῶν βραχυτάτων εἶναι.
ΘΕΑΙ. Νυνδὴ γοῦν ταύτῃ συνωμολογήσαμεν.
ΞΕ. Ἔπειτα δέ γε τινός.
ΘΕΑΙ. Οὕτως.
ΞΕ. Εἰ δὲ μὴ ἔστιν σός, οὐκ ἄλλου γε οὐδενός.
