Μία κυρὰ ἀπὸ τὸ Φανάρι,
Ἐρωτᾷ τὸν κὺρ Μανάρη
Καὶ τοῦ λέει· —«Παρακαλῶ,
«Ἐπειδὴ κ’ ἔχω σκοπὸ,
»Τώρα ποὖνε τυρηναὶς
»Νὰ περάσω ταὶς βραδυαὶς
»’Σ τοὺς χοροὺς μασκαρεμμένη
»Χωρὶς νᾆμαι γνωρισμένη,
»Θέλω, φίλε, νὰ μοῦ ’πῆς
»Σὰν τί φόρεμα, φρονεῖς,
»Ἠμποροῦσα νὰ διαλέξω
»Καὶ τοὺς φίλους μου νὰ παίξω;»
—«Είς αυτὴ τὴν ἐποχὴ
»Ὦ κυρὰ μου, εἶναι πολὺ
»Δύσκολο ναὑροῦμε ἐνδύματα
»Νὰ μᾶς κρύψουνε τὰ κρίμματα!
»Μ’ ὅλον τοῦτο ἂν κατορθώσῃς,
»Καὶ μὲ κόπο ξετρουπώσῃς,
»Ἕνα φόρεμα καμμιᾶς
»Τίμιας, ὤμορφης καὶ νιᾶς,
»Φόρεσ’ το, κι’ ὅσοι σ’ ἰδοῦνε,
»Ἴσως τότε γελαστοῦνε!»—
