Στεφάνι ῥόδινο
’Σ τ’ ὡραῖο κεφάλι;
Κάτω τὰ λούλουδα,
Δὲν εἶν’ καλὸ
Σεῖς νὰ πλαγιάζετε
Μὲ τὸ μωρό....
Πῶς κλαίει ἡ μαννοῦλα σου
Καὶ ποιὸς τὸ λέγει;
Ὄχι, παιδάκι μου,...
Γιατί θὰ κλαίγει;...
Μήπως ἁρπάξανε
Ἀπ’ τὸ βυζί της
Τὸ κανακάρι της,
Τὴν παντοχή της;....
Ξύπνησε, τέκνο μου,
Παρηγοριά μου·
Σήκω καὶ πλάγιασε
’Σ τὴν ἀγκαλιά μου....
—«Πῶς θέλεις, μάννα μου,
Νὰ σοῦ ξυπνήσω
Καὶ νἄρθω εἰς τ’ ἄχαρο
Κ’ ἔρμο βυζί σου,
Ποῦ ἕχω τρογύρω μου,
Μύρια ἀγγελούδια,
Ποῦ μ’ ἀποκοίμισαν
Μὲ τὰ τραγούδια,
Δροσιαὶς καὶ λούλουδα,
Χρυσᾶ στολίδια,
Γλυκά λαλούμενα,
Ὡραῖα παιγνίδια,
