—Ποὖνε ἡ Καλή μου; κἄτι θὰ τῆς δώσω.— Λέγωντας ἔτσι, χύνεται, ἀνεβαίνει ’Σ τὴν ἔρημη τὴν κλίνη, τήνε κράζει.... Ἀλλ’ ἡ γλυκειὰ Καλή του ἡ μαυρισμένη Δὲν τὸ φιλεῖ πιλειὸ, δὲν τ’ ἀγκαλιάζει.... Μιὰ φωνὴ τότ’ ἀκούσθη ἀπὸ τὰ οὐράνια, —«’Σ τὴν γῆν ὁποῦ μὲ τρέμει καὶ δοξάζει, Ὅσα ἔδωσα καὶ δίνω, εἶν’ ὅλα δάνεια.»—
