—Καὶ θἄρθῃ, ναί, γιαγιάκα μου;—Θἄρθῇ, παιδί μου, θἄρθῃ.
Καὶ ὅταν ἔρθῃ, τὶ χαρὰ στὴν γῆ στὴν οἰκουμένη,
σ’ ὅποιους θὰ ζοῦνε τότε!
Διπλὸ τριπλὸ θὰ πάρουμεν αὐτὸ ποῦ μᾶς ἐπάρθη,
κι’ ἡ Πόλη, κι’ ἡ Ἁγιάσοφιὰ δική μας θενὰ γένῃ.
—Πότε, γιαγιά μου; Πότε;
—Ὅταν τρανέψῃς, γυιόκα μου, κι’ ἀρματωθῇς, καὶ κάμῃς
τὸν ὅρκο στὴν Ἐλευθεριά, σὺ κι’ ὅλ᾿ ἡ νεολαία,
νὰ σώσετε τὴν χώρα—
Τότε θὲνἄρθ’ ὁ ἄγγελος κι’ ἀγγελικαὶ δυνάμεις,
νὰ ’μβοῦνε, νὰ ’ξυπνήσουνε, νὰ ποῦν στὸν Βασιλέα
πῶς ἦλθε πιά ἡ ὥρα!
Κι’ ὁ Βασιλὲς θὰ σηκωθῇ τὴν σπάθα του θὰ δράξῃ,
καί, στρατηγός σας, θενὰ ’μβῇ στὸ πρῶτο του βασίλειο
τὸν Τοῦρκο νὰ χτυπήσῃ.
Καὶ χτύπα χτύπα, θὰ τὸν πᾷ μακρὰ νὰ τὸν πετάξῃ,
πίσω στὴν Κόκκινη Μηλιά, καὶ πίσ’ ἀπὸ τὸν ἥλιο,
ποῦ πιὰ νὰ μὴ γυρίσῃ!
