Ἔπειτα στρέφει καὶ θωρεῖ
τ’ Ἁγί-Δημήτρη τὸ σκαρί,
ντρίτο, σὰν σπάθας θήκη.
Καί, “Τί μαντάτα, τὸν ῥωτᾷ,
ἀπ’ τῆς Ἠπείρου τ’ ἀνοιχτὰ
κι’ ἀπ’ τὴν Θεσσαλονίκη;”
“Καλά, τοῦ λέγ’, εὐχαριστῶ!
Μά, Προτεστάντη τὸν Χριστὸ
θὰ κάμουν αὐτοῦ πέρα,
κι’ ὅλους ἑμᾶς Αὐστριακούς—
Ἄν δὲν τοὺς βάλῃς τοὺς Γραικοὺς
’λίγο μυαλὸ μιὰ ’μέρα!”
Τότ’ ὁ Θεὸς στρεφογυρνᾷ
νὰ ’βρῇ μὲ ’μάτια γαλανὰ
τὸν Ἅγιο Νικόλα:
Αὐτὸς φροντίζει δι’ αὐτά.
Αὐτὸς τὴν Πίστ’ ὑπηρετᾷ—
Κι’ ἂς μὴν τὸ λέγει κι’ ὅλα.
Γυρνᾷ ’π’ ἐδώ, γυρνᾷ ’π’ ἐκεῖ—
Ὅλ’ εἶν’ αὐτοῦ οἱ συνοδικοί,
μόνον ἐκεῖνος ὄχι!
“’Ξεύρει κανείς σας, ποῦ κρατεῖ
Ἁγι-Νικόλας, καὶ γιατί
δὲν κάθεται στὴν κώχη;”
