Τὰς ἐρωτήσεις μὲ πολλὰ
φιλήματα κωλύει·
περὶ τὸ σῶμά του κολλᾷ,
τὸν νοῦν του παραλύει.
Κι’ ἀπροκαλύπτως καὶ κρυφὰ
μυζᾷ καὶ τρέμει καὶ ῥοφᾷ,
κι’ ἐν ἡδονῇ κι’ ὀδύνῃ
τὴν δύναμίν του πίνει.
Ἐκεῖνος ἔχ’ ἐξαντληθῆ
καὶ ν’ ἀναπνεύσῃ θέλει·
καὶ ν’ ἀποφύγῃ προσπαθεῖ
τὰ θαλπερά της μέλη.
Άλλ’ ἄχ, κρατεῖται δυνατά!
Εἶναι τὰ μέλη του λυτὰ
κ’ ἡ δύναμίς τ’ ὀλίγη—
Δὲν ἐμπορεῖ νὰ φύγῃ!
“Μακρὸς ὁ δρόμος καὶ τραχὺς
δὲν μ’ ἔχει καταβάλει·
μ’ ἀντλεῖ τὴν ῥώμην τῆς ψυχῆς
ἡ φλογερά σ’ ἀγκάλη!
Μέχρις ὀστῶν καὶ μυελῶν
μ’ ὑφέρπει ῥῖγος σιγηλόν!
Ὁ ’νοῦς σκοτοῦτ’ ἐντός μου—
Ἐκλείπ’ ὁ λογισμός μου!
