Ἐφίλει τέως καὶ ποθεῖ
νὰ τὸν φιλήσῃ πάλιν·
τὸν θλίβει μ’ αἴσθημα βαθὺ
εἰς τὴν ἁβρὰν ἀγκάλην.
Πυρέσσ’ ὑφ’ ἔρωτος θερμή,
κ’ ὑφ’ ἡδονῆς λιποθυμεῖ·
κι’ ὡς κρίνος κατανεύει,
κ’ ἐκ νέου τὸν θωπεύει.
“Μ’ ἁπλῆν ἐσθῆτα, μ’ εὐτελῆ
ἐγὼ σ’ ἐκόσμουν δῶρα.
Φορεῖς στολὴν πολυτελῆ
μετ’ ἀδαμάντων τώρα!
Τίς οἴμοι! νέος ἐραστὴς
τὴν κόμην σου στολίζει; Τίς
σ’ ἀνέδειξ’ αἰφνηδίαν
ἀπὸ πτωχῆς πλουσίαν;”
“Ἀργά, τὴν νύκτα τῶν Φωτῶν
καὶ τῶν Θεοφανείων,
τὸν οὐρανὸν εἶδ’ ἀνοικτόν,
κ’ ἐζήτησα χρυσίον.
Κι’ ἡ ἔγκαιρός μου προσευχὴ
πλουσίαν, φίλε, κι’ εὐτυχῆ
ἀνέδειξεν ἀπόνως
ἐμὲ καὶ σὲ συγχρόνως.”
