Μὲ βλέμματ’ ἕλκει τακερὰ
ἡ μία των τὴν ἄλλην·
τὴν περισφίγγει τρυφερά,
τὴν καταλείπει πάλιν.
Κ’ ἡ κόμωσίς των ἡ λυτὴ
διὰ τῆς αὔρας κυματεῖ—
Ὁ νέος ἐν ἐκστάσει
τὰς ἔχει πλησιάσει.
Ὠθοῦντ’ εὐθὺς ἀλαλαγμοὶ
φρενήρεις ὑφ’ ἁπάντων·
ἀστράπτουν κύκλῳ τ’ ὀφθαλμοὶ
κι’ ἀκτῖνες ἀδαμάντων.
Ἡ πρώτη Νύμφη προχωρεῖ,
τὸν οἰκειοῦτ’ ἐν ἀκαρεῖ,
καὶ μὲ χαρὰν μεγάλην
τὸν σφίγγ’ εἰς τὴν ἀγκάλην.
“Καλῶς μοῦ ἦλθε γλυκερὸν
ἀπὸ τῆς ξενητείας
τὸ φῶς, ποῦ χρόνον καὶ καιρὸν
ἐπόθουν ἐκ καρδίας!
Καλῶς μοῦ ἦλθεν ἡ χαρά,
ποῦ μὲ μεθύσκει φλογερά,
ποῦ μ’ ἔχ’ ὑφάψει πρῶτον
τὰς φλόγας τῶν ἐρώτων!”
