Φωτιὰ νὰ κάψῃ τὸν παππᾶ,
ποῦ’ βγῆκε κ’ εἶπε μιὰ βολά,
πῶς τὸν πλησίον ν’ ἀγαπᾷ
καθένας πρέπει, καὶ καλά.
Γιατ’ ἄκουσε τὴν συμβουλὴ
ἡ δόλι’ ἀγάπη, τὸ Μαριώ,
καὶ ’πάγει καὶ γλυκομιλεῖ
μὲ τοῦ γειτόνου της τὸν γυιό!
Σὰν ’ζήλεψα, μ’ εἶπε κουτόν·
μὰ τώρα ’μένα ’χ’ ἀρνηθῆ
κ’ ἔκαμεν ἔρωτα μ’ αὐτόν,
καὶ θέλει νὰ τὸν ’πανδρευθῇ!
Καὶ εἰς τὸν ὅποιος ἐρωτᾷ,
“Γιατὶ ἕν’ ἄλλον ἀγαπᾷς;”
γυρνᾷ καὶ λέγ’ ὀρθὰ κοφτά:
“Γιατ’ ἔτσι τὤθελ’ ὁ παππᾶς!”
