Σελίδα:Χρυσαλλίς Αρ. 67.pdf/9

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
585
ΧΡΥΣΑΛΛΙΣ.


φην, ὡς ἐπικίνδυνον ἔχιδναν, καὶ οὐδέποτε ἠδυνήθην ἵν’ ἀποφασίσω καὶ τὸν ἴδω ἢ τὸν ἀκούσω. »

Ὁ Βησσαρίων ἀγανακτήσας διὰ τὰς ὕβρεις ἀπήντησεν in Calomniatorem Platonis. Ἐπειδὴ ὅμως κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην εἶχε πυρποληθῆ ὑπὸ τοῦ Γενναδίου τὸ περὶ Νόμων σύγγραμμα τοῦ Γεμιστοῦ, ὁ καρδινάλιος οὐδὲ μνείαν ποιεῖται ἐν τῇ ἀνατροπῇ περὶ τοῦ δυστυχοῦς διδασκάλου αὐτοῦ.[1]

Οἱ Ἰταλοὶ κατὰ πρῶτον ἔμειναν ἁπλοῖ θεαταὶ τῆς πάλης· ἀλλὰ μετ’ οὐ πολὺ ἡ ὑπὸ τοῦ ἐκ Μεδίκων Κόσμου ἱδρυθεῖσα Ἀκαδημία ἐκηρύχθη σύσσωμος κατὰ τῶν διασυρόντων τὴν φιλοσοφίαν τοῦ Πλάτωνος, τοῦ ὁποίου ἐκήρυξαν τὴν ὑπεροχὴν τῶν φιλοσοφικῶν ἀρχῶν. Πρῶτοι πρόμαχοι ἐν Ἰταλίᾳ τοῦ Πλατωνισμοῦ ὑπῆρξαν ὁ Μαρσίλιος Φιτσίνος, καὶ ὁ περίφημος Ἰωάννης Πὶκ ὁ ἐκ Μαρανδόλης, κόμης τῆς Κογκορδίας· μετὰ δὲ ταῦτα ὁ Ἄγγελος Πολιτιανὸς, καὶ Χριστόφορος Λανδίνος, πρὸς οὓς ἡνώθησαν οἱ Καβαλκάντης, Περεγρίνος, Ἀντώνιος Ἄλιος, Βαρθελεμὴς, Βαλόρης, Νούτσης, Οὐγολίνης, Μιχελότης, Λίππης καὶ Καρδουάλιος.[2]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΘΑΣ.

IΣΤΟΡΙΑ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
ὑπὸ
ΚΑΡΟΛΟΥ ΟΤΤΟΦΡΕΔΟΥ ΜΥΛΛΕΡ.

Ἀποσπῶντες ἐκ τῆς παρ’ ἡμῶν μεταφραζομένης Ἱστορίας τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων τοῦ περικλεοῦς Κ. Μύλλερ τὸ πρῶτον κεφάλαιον, ὅπου πραγματεύεται περὶ τῆς Γλώσσης τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων παρέχομεν ὑμῖν, Κ. Συντάκτα, πρὸς δημοσίευσιν, μετὰ τῆς ἐλπίδος ὅτι οἱ ὑμέτεροι ἀναγνῶσται θέλουσιν εὐχαρίστως ἀποδεχθῆ τὴν ὅσον σοφὴν καὶ σπουδαίαν ταύτην πραγματείαν τόσῳ περίεργον καὶ πολὺ ἔχουσαν διὰ πάντας, ἰδίως τοὺς Ἕλληνας ἡμᾶς, τὸ διαφέρον. Ἐλπίζω μετ’ ὀλίγας ἡμέρας νὰ σᾶς στείλω καὶ τὸ Βʹ κεφάλαιον, ὅπου πραγματεύεται περὶ τῆς ἀρχαιοτάτης θρησκείας τῶν Ἑλλήνων.


Περὶ τῆς γλώσσης τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.

Ἡ γλῶσσα οὖσα τὸ πρῶτον προϊὸν τῆς ἀνθρωπίνου διανοίας, εἶνε τὸ θεμέλιον ὅλων τῶν ἀλληλοδιαδόχων παραγωγῶν καὶ τὸ ἀσφαλέστερον ἅμα σημεῖον τοῦ πόθεν πηγάζει καὶ ὁποῖαι σχέσεις συνδέουν τὸ ἓν μετὰ τοῦ ἄλλου ἔθνους. Ἐντεῦθεν ἐγεννήθη ἡ συγκριτικὴ σπουδὴ τῶν γλωσσῶν, ἥτις μόνη διαφωτίζει πως τὰς σχέσεις, ἃς εἶχον οἱ λαοὶ κατὰ τὰς ἀπομεμακρυσμένας ἐκείνας ἐποχὰς, εἰς ἃς οὐδὲν εἶδος ἀναμνήσεως, οὐδεμία παράδοσις, οὐδεὶς μῦθος ἀναβαίνει. Διὰ ταύτης τῆς σπουδῆς ἥτις κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους ἐκαλλιεργήθη εὐρύτερον καὶ ἐπιστημονικώτερον ἢ πρότερον, ἐγένετο δῆλον, ὅτι μέγα μέρος τῶν ἐθνῶν τοῦ κόσμου ἐσχημάτισαν μίαν οἰκογένειαν, ἧς αἱ διάφοροι γλῶσσαι, ἐξαιρουμένων οὐκ ὀλίγων ῥιζικῶν φωνῶν, ἃς δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἐνταῦθα νὰ παρατηρήσωμεν, ἔχουσι γενικῶς τὴν αὐτὴν γραμματικὴν κατασκευὴν καὶ τοὺς αὐτοὺς τύπους της παραγωγῆς καὶ κάμψεως. Ἡ οἰκογένεια αὕτη τῶν λαῶν περιλαμβάνει τοὺς Ἰνδοὺς, ὧν τὴν γλῶσσαν διετήρησεν ἡμῖν ἐν τῷ ἀρχικῷ καὶ ἁγνοτέρῳ αὐτῆς τύπῳ ἡ Σανσκριτικὴ, τοὺς Πέρσας, ὧν ἡ ἀρχικὴ γλῶσσα ἡ Ζενδικὴ, φαίνεται συνδεδεμένη διὰ τῶν στενωτέρων μετὰ τῆς Ἰνδικῆς δεσμῶν·


  1. Boivin, in Memoires de l’Academie Royale, 1736, tom. Ι1, σελ. 715 κ. ἑπ.

    Ὁ Λέων Ἀλλάτιος συνηγορεῖ ἐνθουσιωδῶς ὑπὲρ τοῦ Πλήθωνος, ἀδίκως συκοφαντηθέντος ὑπὸ τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων μεθ’ ὧν ὑπερησπίσθη τὴν ὀρθοδοξίαν ἐν τῇ Φλωρεντινῇ συνόδῳ, καὶ οἵτινες τεθνεῶτα τὸν κατεδίκασαν. Θρηνεῖ δὲ τὴν ἀπώλειαν τοῦ περὶ Νόμων συγγράμματος τοῦ Πλήθωνος προτιθεμένου μόνον τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ Πλατωνικοῦ συστήματος καὶ οὐχὶ τὴν ἀνατροπὴν τῆς θρησκείας, ὡς διέδωκαν οἱ ἀντίπαλοί του.

  2. Schoell, Histoire de la Litter. Grec. VII.

    Μετὰ ἕνα αἰῶνα ὁ ἐκ Βερόνης Βερναρδῖνος Δονάτος ἐπιθυμήσας ν’ ἀνανεώσῃ τὴν φιλοσοφικὴν λογομαχίαν ἐδημοσίευσε λατινιστὶ τὸ περὶ διαφορᾶς Πλάτωνος καὶ Ἀριστοτέλους σύγγραμμα τοῦ Πλήθωνος ἐν εἴδει διαλόγου (De Platonicae atque Aristotelis philosophia differentia). Τὸ σύγγραμμα ὅμως τοῦτο παραδόξως οὐδεμίαν σπουδαίαν ἐντύπωσιν τότε διήγειρε. (Παρ. Roivin, Polemique, αὐτόθι).