τὸ φάντασμα διήρχετο ἀδιακόπως πρὸ τῶν κεκλεισμένων ὀφθαλμῶν μου ἄλλοτε μὲν μειδιῶν, ἄλλοτε δὲ σκυθρωπὸν καὶ δακρύβρεκτον. Ἐν τούτοις ὅτε τὴν πρωΐαν ὁ θεῖός μου μὲ ἐκάλεσεν ἐγὼ ἐκοιμώμην βαθύτατον ὕπνον.
Ὁ Μαρκέσιος ἦτο ἤδη ἕτοιμος, καὶ οὕτως ἀνεχωρήσαμεν.
Αἱ γλυκεῖαι ἀκτῖνες τοῦ φθεινοπωρινοῦ ἡλίου ἔλουον ὁλόκληρον τὴν κοιλάδα, τῆς ὁποίας τὴν ἀνθηρὰν χλόην ὁ πρωϊνὸς παγετὸς δὲν εἶχεν ἀκόμη κιτρινίσει· ἡ δὲ ῥιγηλὸς πυραλὶς ἐκελάδει ὑπὸ τοὺς μεγάλους φράκτας τῆς λευκακάνθης, καί τινες πεταλοῦδες ὡραῖαι ἐπέτων πέριξ τῶν ἀνθισμένων λιβανωτίδων. Ἀλλ’ ἄνωθεν τῆς ζώνης ταύτης, ὁπόθεν ἔπνεον οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῶν κλιμάτων τῆς Μεσογείου θερμοὶ ἄνεμοι, ὑψώνοντο αἱ κορυφαὶ τῶν ὀρέων κεκαλυμμένων ἤδη μὲ τὸ χιονῶδες ἐπανωφόριόν των.
Πρὶν δὲ φθάσωμεν εἰς τὴν λεωφόρον ὁ Μαρκέσιος ἐστράφη καὶ ἐθεώρησε διὰ τελευταίαν φορὰν τὴν τοποθεσίαν ἐκείνην· οἱ ὀφθαλμοί του προσηλώθησαν ἐπὶ τῶν δύο ὀρέων, τῶν διαχωριζομένων διὰ βαθείας ἀνωμαλίας καὶ κατεχόντων τὴν Μεσημβρινὴν κατωφέρειαν, καὶ ἐψιθύρισε ἀναστενάζων.—Ἰδοὺ τὸ στενὸν τοῦ Μελεπέρ!
Μετ’ ὀλίγον ἀφίχθημεν εἰς τὴν λεωφόρον, ἔνθα αἱ ἅμαξαι ἐπερίμενον. Ὁ δὲ Χαμποβὲρ, ἀφοῦ μοὶ ἔτεινε τὴν χεῖρα καὶ μ’ ἐβεβαίωσεν μετὰ προθυμίας περὶ τῆς πρὸς ἐμὲ εὐνοίας του, ἐστράφη πρὸς τὸν Γερουσὰκ καὶ εἶπε συγκεκινημένος. — Τώρα, ὅτε ἐπανίδωμεν ἀλλήλους, μὲ λυπεῖ πολὺ αὐτὸς ὁ χωρισμός μας, παλαιὲ φίλε μου!
Καὶ ἐντούτοις ἐπεράσαμεν τὰς ὀλίγας ταύτας ὥρας κατατεθλιμένοι! ὑπεψιθύρισεν ὁ καλὸς θεῖός μου, ἀφήσας βαθὺν στεναγμόν! Καὶ αὕτη ἡ κατάρατος εἰκὼν εἶνε ἡ αἰτία.....»
Ἔπειτα ἐνηγκαλίσθησαν οἱ δύο φίλοι, καὶ ὁ μὲν πρέσβυς ἀναβὰς ἐλαφρῶς ἐφ’ ἀμάξης ἔκυψε ἐκ τῆς θυρίδος καὶ μᾶς ἀπεχαιρέτισεν ἐκ νέου ἡμεῖς δ’ ἐμείναμεν ἐκεῖ, τῶν ἁμαξῶν ἀπομακρυνθεισῶν ἐντὸς κυματώδους κονιορτοῦ, ἀκολουθοῦντες διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τὸν ὑπόλευκον τυφῶνα, ταχέως φεύγοντα πρὸς τὸν ὁρίζοντα.
Ἅμα ἐπεστρέψαμεν εἰς τὸν οἶκον, ἡ πρώτη φροντὶς τοῦ Γερουσὰκ ὑπῆρξε νὰ προστάξῃ τὴν μικρὰν ὑπηρέτιδα νὰ ἀναβιβάσῃ εἰς τὸ ἀνώγεον τὸ ἀντικείμενον τῆς εἰδωλολατρείας μου, λέγων μοι ἡσύχως.—Ἡ θέα τῆς ἀποτροπαίου ταύτης γυναικὸς θέλει ταράττει πάντοτε ὄρεξίν μου ἐν ὥρᾳ γεύματος· πάντοτε ἤθελον ἀνακαλεῖ εἰς τὴν μνήμην μου τὰ συμβάντα αὐτῆς. Ἔπειτα εἶναι καὶ πεπαλαιωμένη, ὁ βραχίων ἀτελὴς καὶ ὁ μικρὸς δάκτυλος λείπει ὅλως διόλου· λυποῦμαι μὲν διὰ τὸν Χαμποβὲρ, ἀλλὰ νὰ σοῦ εἴπω τὴν ἀλήθειαν τὴν ἀποστρέφομαι, καὶ διὰ τοῦτο ἔκαμα καλὰ καὶ ἐλάφρυνα τὴν ἑστίαν ὅσον τὸ δυνατὸν ταχύτερον.
Δὲν τῷ ἀντέτεινα λέξιν· δὲν ἤθελον οὔτε νὰ τῷ ζητήσω τὴν εἰκόνα ταύτην, ἣν ἐγὼ τοσοῦτον ἐξετίμων, περὶ τῆς ὁποίας ὅμως αὐτὸς τόσον ὀλίγον ἐφρόντιζε, φοβηθεὶς μήπως, φανερόνων τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ νὰ τὴν ἀποκτήσω, προδώσω τὸν μυστικὸν ἔρωτά μου. Ἀπεφάσισα ὅμως νὰ τὴν ἁρπάσω λαθραίως. Καιρὸς δὲν μοὶ ἔμενε νὰ χάσω, καθότι τὴν ἐπαύριον ἔμελλον νὰ ἐπιστρέψω εἰς τὸ σχολεῖον. Ἦτο δὲ εὔκολον νὰ τὸ κατορθώσω εἰσχωρῶν εἰς τὸ ἀνώγεον, κείμενον εἰς τὸ τρίτον πάτωμα, καὶ λαμβάνων τὴν εἰκόνα νὰ τὴν παραδώσω εἴς τινα χωρικὸν ἐπιφορτισθησόμενον διὰ ἁδρᾶς ἀμοιβῆς νὰ τὴν φέρῃ εἰς τὸ μέρος ἔνθα συνήθως διευθυνόμην, ἀναμένων τὴν ταχυδρομικὴν ἅμαξαν. Πρὶν ὅμως ὑπάγω πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ ἐμπιστευμένου μου, ἄνευ τοῦ ὁποίου οὐδὲν ἠδυνάμην νὰ πράξω, ἐκάλεσα τὴν Βαβελοῦ καὶ τῇ εἶπον ἐπιβούλως.
—Πῶς κατώρθωσας καϋμένη νὰ μεταφέρῃς τὴν εἰκόνα ἐκείνην εἰς τὸ ἀνώγεον καὶ νὰ τὴν τοποθετήσῃς εἰς κατάλληλον θέσιν;
—Νά, τὴν ἔβαλα ὄπισθεν τῆς θύρας, τὸ πρόσωπον πρὸς τὸν τοῖχον, μοὶ ἀπεκρίθη· ἄλλην ὄρεξιν δὲν εἶχον παρὰ νὰ τὴν βάλω καὶ εἰς καλὴν θέσιν μέσα εἰς ἐκεῖνα τὰ παλαιοκούρελα.
—Καὶ κλειδόνει ὁ θεῖος μου τὸ ἀνώγεον ἐκεῖνο; ἠρώτησα ἀδιαφόρως.
—Ἄ! ναὶ, νομίζει ὅτι τὸ κλειδόνει, εἶπεν ὑψοῦσα τοῦς ὤμους· ἀλλὰ τὸ κλειδίον μένει πάντοτε εἰς τὴν θύραν διότι ἐμβαίνομεν καθημερινῶς, πότε διὰ τὸ ἓν πρᾶγμα καὶ πότε διὰ τὸ ἄλλο.
Εὐχαριστηθεὶς ἀπὸ τὰς πληροφορίας ταύτας ἀνεχώρησα· διῆλθον δὲ ὅλην τὴν ἡμέραν ἐκείνην εἰς τὴν ἐξοχὴν τὸ πυροβόλον ὑπὸ μάλης ἔχων, ἐπὶ προφάσει νὰ θηρεύσω, ἀλλὰ πράγματι μόνον διὰ ν’ ἀπαντήσω νέον τινα χωρικὸν ὅστις ἠδύνατο νὰ μοὶ χρησιμεύσῃ εἰς τὸν σκοπόν μου. Τέλος ἐπέτυχον τινα καὶ, ἀφοῦ ἐβεβαιώθην περὶ τῆς ἐχεμυθίας του δι’ ἑνὸς πενταφράγκου, τῷ ὥρισα συνέντευξιν τὴν αὐτὴν ἑσπέραν μεταξὺ ἐνδεκάτην ὥρας καὶ τοῦ μεσονυκτίου εἰς τὴν ἄκραν τῆς δενδροστιχίας.
