πίνακα, διὰ δὲ τῆς ἄλλης πιέζει τὸν ἐπιτιθέμενον ἐπὶ τοῦ πίνακος ὑγρὸν χάρτην ἐπισύρων αὐτὴν ἐλαφρῶς. Διὰ τοιαύτης ἐπιδεξιότητος ἐκτελοῦσι τὴν ἐργασίαν ταύτην, ὥστε εἷς μόνος δύναται νὰ τυπώνῃ καθ’ ἡμέραν ἕως δεκακισχίλια ἀντίτυπα. Τὸ ἓν μόνον μέρος τοῦ χάρτου διὰ τὸ διαφανὲς αὐτοῦ τυποῦται. Ὅταν δὲ θέλωσι νὰ συνάψωσιν εἰς ἓν τὰ τυπωμένα φύλλα καὶ σχηματίσωσι βιβλίον, ἐπειδὴ ἕκαστον φίλλον ἀποτελεῖ δύο σελίδας, διπλόνεται οὕτω πως, ὥστε τὰ ἀτύπωτα μέρη νὰ συναφθῶσιν ἔσωθεν, ἡ δὲ πτυχὴ τοῦ φίλλου νὰ σχηματίσῃ τὸ περιθώριον τοῦ βιβλίου, καὶ τ’ ἀντίθετα ἄκρα ν’ ἀποτελῶσι τὸ κάτω μέρος ἔνθα συνάπτονται.
Δὲν ὑπάρχει ἐν Εὐρώπῃ, λέγει ὁ Κ. Ἄβελ Ρεμουζὰ, ἔθνος ἔχον βιβλία τόσον εὔωνα καὶ εὔχρηστα ὡς οἱ Σῖναι. Κανὲν τέλος δὲν ἐπιβάλλεται ἐπὶ τῆς φιλολογίας, καὶ δύναταί τις ν’ ἀγοράσῃ σύγγραμμα τρίτομον ἢ τετράτομον, ἔχον μέγεθος μέγα, ἀντὶ τριῶν περίπου φράγκων. Τὰ τέσσαρα βιβλία τοῦ Κονφουκίου μετὰ τῶν σχολείων αὐτῶν ἐπωλοῦντο ἐν Καντῶνι ἀντὶ τεσσάρων φράγκων σχεδὸν, κατὰ τὸν χειρόγραφον κατάλογον ἑνὸς τῶν αὐτόθι βιβλιοπωλῶν. Τὰ λεξικὰ, αἱ ἐγκυκλοπαιδίαι, αἱ πολιτειογραφικαὶ περιγραφαὶ, αἱ περὶ τεχνῶν πραγματεῖαι, οἱ κώδικες τῶν νόμων καὶ τὰ φιλοσοφικὰ συγγράμματα, καὶ ἑνὶ λόγῳ ὅλα τὰ βιβλία, ὅσα συντελοῦσιν, ἵνα καταστήσωσιν κοινοτέραν τὴν παιδείαν εἶναι διαδεδομένα ἐν Κίνᾳ εἰς τὸν ὑπέρτατον βαθμόν· Ἡ δὲ κυβέρνησις συντρέχει τὸ ἐφ’ ἑαυτῇ τὰς τοιαύτας ἐκδόσεις. Κατὰ τὸ 1773 ὁ αὐτοκράτωρ Κίαν Λὸγγ διέταξε νὰ τυπωθῇ γενική τις βιβλιοθήκη, συγκειμένη ἐκ τῶν ἐπισημοτέρων συγγραμμάτων, καὶ ἥτις κατὰ τὸ βασιλικὸν διάταγμα ἔπρεπε ν’ ἀποτελέσῃ ἑκατὸν ἐξήκοντα χιλιάδας τόμων, καὶ νὰ σχηματίσῃ τέσσαρας βιβλιοθήκας ὀνομασθησομένας τέσσαρας θησαυρούς· ἡ τύπωσις τῆς τεραστίας ταύτης συλλογῆς δὲν ἦτο τυπωμένη μέχρι τοῦ 1837, ἤτοι μετὰ ἑξήκοντα ἔτη ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως τοῦ διατάγματος.
Τὰ μέχρι τοῦ 1818 τυπωθέντα συγγράμματα ἀνέβησαν εἰς 78,125 τόμους.
—Πῶς! αὐτὴ εἶναι ἡ δεσποσύνη δὲ Μαλεπέρ; εἶπεν ὁ ἱερεὺς ὑψῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκπεπληγμένον.
—Καὶ δὲν τὴν ἀνεγνωρίσατε; ἀνέκραξα ἐγώ.
—«Ὄχι ἐν ἀληθείᾳ, ἀπεκρίθη κινῶν περιλύπως τὴν κεφαλήν. Ὅτε κατὰ πρῶτον τὴν εἶδον δὲν εἶχε πλέον τὸ φαιδρὸν καὶ δροσερὸν τοῦτο πρόσωπον· οὐδόλως ὡμοίαζε τὴν εἰκόνα ταύτην.
Σιωπὴ ἔπειτα ἐπεκράτησεν· τὰ δὲ ἀμπελολκήματα πιτυλίζοντα εἰ, τὴν ἑστίαν ἀνέδιδον ζωηρὰν λάμψιν, ἥτις ἀνεπλήρονε τὸ φῶς τῶν καταναλωθέντων σχεδὸν κηρίων. Ἡ βροχὴ εἶχε παύσει, καὶ ὁ φθινοπωρινὸς ἄνεμος μελαγχολικῶς ἐσύριζε μεταξὺ τῶν παραθύρων. Σημάναντος δὲ τοῦ μεσονυκτίου, ὁ Μαρκέσιος ἠγέρθη, διότι τὴν ἐπαύριον ἔμελλε ν’ ἀναχωρήσῃ πολὺ πρωῒ, ἡμεῖς δὲ εἴχομεν συμφωνήσει νὰ συνοδεύσωμεν αὐτὸν μέχρι τῆς λεωφόρου. Πρὶν ὅμως ἀποσυρθῇ ἔθλιψε τὴν χεῖρα τοῦ πατρὸς Λαμβέρτου εἰπὼν αὐτῷ μὲ ἡμίσειαν φωνὴν καὶ θέτων τὸ βαλάντιόν του ἐπὶ τῆς ἑστίας. —Τὰ χρήματα ταῦτα εἶνε διὰ τοὺς πτωχούς σας καὶ κατ’ ἔτος θέλω ἀνανεόνει τὴν προσφορὰν μου.»
Τὴν νύκτα ἐκείνην οὐδόλως ἐγὼ ἔκλεισα τοὺς ὀφθαλμοὺς καθὼς καὶ ὁ Κύριος δὲ Χαμποβὲρ, καθότι ἀργὰ μετὰ τὸ μεσονύκτιον ἤκουον αὐτὸν περιπατοῦντα εἰς τὸν θάλαμόν του. Ἀμφότεροι ἐσυλλογιζόμεθα τὸ ὡραῖον καὶ ἄτυχον πλάσμα, τὸ ὁποῖον ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος αὐτοῦ ἔρως καὶ τὸ ὁποῖον μετὰ τριάκοντα πέντε ἔτη βραδύτερον ἡ ἁγνὴ καρδία μου ἠράσθη. Καὶ ἀκόμη ἐμμανῶς τὴν ἠγάπων. Τὸ ὀλέθριον πεπρωμένον της, ἀποδίδον αὐτῇ διαβολικὴν γοητείαν, ἐξῆπτε τὴν φαντασίαν μου· τὸ κακούργημά της αὐτὸ, ἀλλόκοτον αἴσθημα θαυμασμοῦ καὶ φρίκης μοὶ ἐπροξένει· μ’ ἐφαίνετο, ὅτι ὁ Ἀββάτος ἦτο χιλιάκις ἄξιος θανάτου, ὡς ὑψώσας χεῖρα ἐπ’ αὐτῆς, καὶ ὅτι αὕτη τὸν ἐξεδικήθη δι’ ἀποφάσεως ἀξίας τοῦ γένους της. Ζηλοτυπίαν καὶ μανίαν ἀνέκφραστον μοὶ διήγειρεν ἡ ἐνθύμησις τοῦ ἀτυχοῦς τούτου ἀντιζήλου, ὅστις μὲ ὅλον τὸ ἀξιοθρήνητον τέλος του ὑπῆρξε κατ’ ἐμὲ εὐτυχὴς, καὶ τὴν εὐτυχίαν του εὐχαρίστως καὶ ἐγὼ ἤθελον πληρώσει διὰ τῆς αὐτῆς τιμῆς. Οἱ συλλογισμοὶ οὗτοι πυρετὸν μ’ ἔφερον· ἀνυπομόνως τὰς ὥρας ἐμέτρων ἑωσότου νὰ ἐξημερώσῃ·
- ↑ Συνέχεια ἀπὸ φυλλαδίου 66.
