πολιτικῶν σοφισμάτων καὶ προσωπικοτήτων. Εἰς τὸν μύθον 23, λόγου χάριν δὲν ἐννοοῦμεν πρὸς τί παρενείρει τὸν ναύαρχον Κανάρην καὶ παριστᾶ τοὺς Ἕλληνας ἀγνωμονοῦντας πρὸς αὑτόν· οὐδόλως πιστεύομεν ὅτι ὁ ἔνδοξος ναύαρχος ὁ δι’ ὑψίστων τιμῶν καὶ ὑψίστων ἀξιωμάτων ὑπὸ τῆς μικρᾶς καὶ πτωχῆς πατρίδος αὑτοῦ τιμηθεὶς ἐν γνώσει ἀνέχεται τοιαύτην στυγερὰν συκοφαντίαν κατὰ τοῦ Ἑλλ. ἔθνους.
Ἀλλ’ ὁ ποιητὴς ἀγάλλεται, φαίνεται, στιγματίζων τὸ Ἑλληνικὸν ὄνομα, ὅθεν εἰς τὸν 85 μύθον λέγει.
Πρώτιστον ἐλάττωμά σου
Ἕλλην! ἡ ἀγνωμοσύνη.
Καὶ εἰς τὸν 33
τῆς μικρᾶς αὐτῆς Ἑλλάδος χωρεῖ Ἕλληνα ἡ γῆ;
ἐξ αὐτοῦ ἡ τόση ἔρις, ἡ πολλὴ πυργοποῖΐα
καὶ πρὸς τοὺς μεγάλους ἄνδρας ἡ τυφλὴ ἀχαριστία.
Εἰς τὸν πρῶτον μύθον τὸν ἐπιγραφόμενον γάτα καὶ ποντικὸς, ἡ γαλὴ
Θέλουσα ἡ πονηρὴ
νὰ τοὺς παίξῃ τὸ λωρὶ,
Ἐκρεμάσθη ἀπὸ μίαν τοῦ οἰκήματος δοκὸν,
κ’ ἐκαμώθη, ὅτι τέλος εἶχε λάβει τραγικόν·
νέκρωσε τοὺς ὀφθαλμούς της τοῦ Βελζεβουὴλ ἡ κόρη·
νεκρὸν ἔκαμε τὸ γύρω κίτρινόν των περιθώρι·
ἔσφιγξε τοὺς ὄνυχάς της καὶ τοὺς κράτησε κλεισμένους·
ἄφησε τοὺς μύστακάς της ἀκινήτους καὶ πεσμένους·
κ’ ἔλεγες ἐπιτραχήλι ἐφημέριος θὰ βάλῃ
τ’ ἀλληλούϊα νὰ ψάλῃ.
Καὶ ἐνταῦθα δὲν βλέπομεν ποία ἡ ποιητικὴ ἀνάγκη ἡ βιάσασα τὸν ποιητὴν ν’ ἀναμίξῃ τὴν θρησκείαν μετὰ τῶν ποντικῶν, καὶ νὰ παραστήσῃ τὸν ἱερέα τοῦ ὑψίστου ἱερουργοῦντα εἰς τὴν κηδείαν μιᾶς γάτας.
Τοιαῦτα ἐν συνόψει εἶναι τὰ ἐλαττώματα, τὰ ὁποῖα ἀσχημίζουσι τοὺς μύθους τοῦ Κ. Σούτσου. Ὑπάρχουσιν ὅμως ἐν αὐτοῖς καὶ πολλαὶ ποιητικαὶ ἀρεταὶ τὰς ὁποίας δὲν πρέπει νὰ παρέλθωμεν ἐν σιωπῇ.
Οὕτω, φερ’ εἰπεῖν, οἱ μύθοι 3, 15, 18, 20, 29, καὶ 42 δὲν στεροῦνται χάριτος· εἰς τὸν 42 μάλιστα συνήρμωσεν ὁ ποιητὴς μετὰ πολλῆς τέχνης πολλὰ τῆς μυθολογίας κοσμήσας οὕτω τὸν μύθον καὶ διττῶς αὐτὸν ὠφέλιμον καταστήσας εἰς τοὺς παῖδας. Τὴν καλὴν ταύτην ἀρχὴν εὐχόμενοι νὰ μιμηθῶσι καὶ ἄλλοι καὶ νὰ ποικίλωσι διὰ τῆς στιχουργίας τὴν ξηρὰν διδασκαλίαν τῆς ἀρχαίας μυθολογίας, περατοῦμεν τὴν παροῦσαν σύντομον κρίσιν περὶ τοῦ βιβλίου τοῦ Κ. Σούτσου τὸ ὁποῖον καί περ ἐνιαχοῦ ἐπιλήψιμον, οὐχ ἧττον ὅμως εἶναι βιβλίον ὠφελιμώτατον καὶ ὡς τοιοῦτον συνιστῶμεν αὐτὸ εἰς τοὺς γονεῖς καὶ διδασκάλους.
Νομίζοντες δὲ ὅτι θέλομεν εὐχαριστήσει τοὺς, ἀναγνώστας τῆς Χρυσαλλίδος, δημοσιεύομεν ἕνα ἐκ τῶν ἀνωτέρω μνημονευθέντων μύθον τὸν τεσσαρακοστὸν δεύτερον.
Θ.
Εἰς τὸν Ὄλυμπον ἐπάνω, Θεῶν ἦτον εὐωχία·
προσεκλήθη καὶ ὁ μέγας Ἡρακλῆς ἀπὸ τὸν Δία,
ὡς τὸν Ἄτλαντα συντρέξας κ’ εἰς τοὺς κόλπους του ἐντὸς
τὴν ἐπουρανίαν σφαίραν συγκρατήσας τοῦ παντός·
ὁ Ζεὺς ’ς τ’ ἄνω τῆς τραπέζης μεταξὺ χρυσῶν κιόνων
ὑπεδέχετο τὸ φθάνον πλῆθος τῶν συνδαιτημόνων·
Πρῶτος ἔφθασεν ὁ Κρόνος· δρέπανον ἡ δεξιά του,
ὡρολόγιον ψαμμῶδες εἶχεν ἡ ἀριστερά του·
ἕδρευσε πλησίον τούτου ὡς ἀρχαίτατος Θεὸς Ἴανος ὁ γηραιός.
πρόσωπα δὲ εἶχε δύο τὸ καθὲν ἀκτῖνας στέλλον
εἰς τὸ παρελθὸν, ἓν βλέπον, ἄλλο βλέπον εἰς τὸ μέλλον.
Εἰς αὐτοῦ τοῦ χρυσοῤῥόφου ἀνακτόρου τοὺς κοιτῶνας
ἔχουσα εἰς τ’ ὄχημά της ἐζευγμένους τοὺς ταῶνας,
καὶ κρατοῦσα εἰς τὴν χεῖρα
ἦλθε μήκωνας ἡ Ἥρα·
τὴν συνώδευεν ἡ Ἴρις, εἶχε δὲ εἰς τὰ πλευρὰ
τ’ οὐρανοῦ τὸ τρίχρουν τόξον θαυμαστῶς πεποικιλμένον·
κ’ εἰς τὸ κάνιστρον κρατοῦσα ῥόδα κρίνα θαλερὰ,
ἔφερεν αὐτὸ ἐπάνω ξανθῆς κόμης στηριγμένον.
Ἔφεραν τὴν Ἀφροδίτην Χάριτες τρεῖς ἱλαραὶ,
κ’ ἔσυραν τὴν ἅμαξάν της κύκνοι καὶ περιστεραὶ,
καὶ αὐτῆς ὁ ἐπενδύτης ὁ χρυσοῦς καὶ γαλανὸς
ἔλαμπεν ὡς ἀστροφόρος τῆς Ἑλλάδος οὐρανός.
Ἔφθασεν ὁ κοσμοσείστης Ποσειδὼν τριαινοφόρος
ἔχων κράνος του ἀστράπτον ὡς τὸν ἥλιον, ἓν ὄρος·
μετ’ αὐτὸν καὶ Θεὸς ἄλλος παμμεγέθης πλὴν χωλαίνων
ἔφθασεν ἀπὸ τῆς Αἴτνης τοὺς κρατῆρας ἀναβαίνων·
ἦτον Ἥφαιστος ὁ κτίσας μέγαρον εἰς οὐρανὸν
κ’ εἰς πᾶν ὄροφος κοιτῶνος θεὶς ἓν ἄστρον φαεινόν.
Καὶ ὁ Ἡρακλῆς πρὸς πάντας τοὺς θεοὺς μετ’ εὐλαβείας
προσεφέρετο καὶ μέχρις εὐγενοῦς γονυκλισίας.
