Σελίδα:Χρυσαλλίς Αρ. 67.pdf/21

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
597
ΧΡΥΣΑΛΛΙΣ.


Ἀμερικανῶν, οἵτινες ἀφ’ ἑτέρου τὴν ἀνταποδίδουσιν εἰς αὐτοὺς μετὰ τόκου μάλιστα.

Ἐν τῷ μεταξὺ τούτῳ ἐπιθεωρηθέντων τῶν πραγμάτων μας μετὰ μεγίστης ταχύτητος ὑπὸ τῶν ἁρμοδίων τελωνιακῶν ὑπαλλήλων, ἐξήλθομεν εἰς τὴν ξηρὰν καὶ μετεκομίσθημεν ἀστραπηδὸν ἐπὶ μεγίστης ἁμάξης περιεχούσης δέκα θέσεις εἰς τὸ ξενοδοχεῖον ὁ Ἅγιος Νικόλαος.

(Ἕπεται συνέχεια. )
ΑΣΜΑ ΚΥΠΡΙΑΚΟΝ.
Ο ΔΙΓΕΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΣ.

Οὕτως ἐπιγράφεται τὸ παραπόδας Κυπριακὸν δημοτικὸν ᾆσμα, ὅπερ πάνυ φιλοτίμως παρέσχεν ἡμῖν εἰς δημοσίευσιν ὁ περὶ τὰ καλὰ ζηλωτὴς κύριος Γ. Λουκᾶς ὁ Κύπριος. Ἡμεῖς δ’ ἐνομίσαμεν καλὸν νὰ προτάξωμεν σύντομον ἀνάλυσιν τῆς ὑποθέσεως τοῦ ᾄσματος τούτου πρὸς εὐχερεστέραν κατάληψιν τῶν στριφνοτέρων αὐτοῦ χωρίων.

Ἐν Κύπρῳ διασώζεται ἐνιαχοῦ ἔτι καὶ σήμερον ἓν τῶν ἡμετέρων προπατορικῶν ἐθίμων, ἡ πάλη. Οἱ ἀθληταὶ παρουσιάζονται συνήθως εἰς τὰς πανηγύρεις καὶ πολλάκις ὁ εἰς τῶν ἀντιπάλων εἶναι Ὀθωμανὸς ἢ Ἄραψ, ἵνα ᾖ λαμπρότερος ὁ ἀγὼν καὶ περιφανεστέρα ἡ νίκη. Εἰς δὲ τοὺς γυμνικοὺς τούτους ἀγῶνας ἄδεται καὶ τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος ᾆσμα.

«Ὁ Χάρων ἀπαίσιος τὴν ὄψιν καὶ μελανὰ ἐνδεδυμένος ἔρχεται εἰς τὴν πανήγυριν ζητῶν συμβουλὴν παρὰ τῆς μητρὸς αὐτοῦ. Ἐκείνη δὲ τὸν προτρέπει νὰ φείδεται τῶν ὡραίων νεανίδων, τῶν βρεφῶν καὶ τῶν γραιῶν, (φοβουμένη ἴσως καὶ περὶ ἑαυτῆς. Ὁ Χάρων τότε δυσαρεστηθεὶς καὶ βαρυθυμῶν κεντᾷ τὸν ἵππον του καὶ φθάνει εἰς κῆπον, ἔνθα πολλοὶ ἄρχοντες ἐσυμποσίαζον, εὐθυμοῦντες. Οἱ ταλαίπωροι τὸν προσκαλοῦσι νὰ παρακαθήσῃ καὶ αὐτὸς εἰς τὴν τράπεζαν, ἀλλ’ ὁ ἀμείλικτος Χάρων ἀρνεῖται, λέγων ὅτι ἦλθεν ἐκεῖ ὄχι διὰ νὰ φάγῃ, ἀλλὰ διὰ νὰ ἀπαγάγῃ τὸν ἄριστον αὐτῶν. — Καὶ τίς ὁ ἄριστος; ἐρωτοῦσιν— Ὁ ἔχων μακροὺς δακτύλους καὶ ἀραιοὺς ὀδόντας, ἀποκρίνεται ὑβριστικῶς ὁ Χάρων.

Τότε ὁ Διγενὴς, ὁ διαβόητος ἀθλητὴς, μανεὶς ὑπὸ τῆς ὀργῆς καὶ πᾶν τὸ προστυχὸν ἀνατρέψας ἀναβοᾷ πρὸς τὸν Χάρωνα ὅτι εἶναι ἕτοιμος νὰ παλαίσῃ καὶ ἐὰν νικηθῇ νὰ λάβῃ ὁ Χάρων τὴν ζωὴν αὐτοῦ, ἂν ὅμως νικήσῃ νὰ τῷ χαρισθῇ ἡ ζωή. » Κατέρχονται λοιπὸν εἰς τὴν παλαίστραν καὶ μετὰ τριήμερον πάλην ὁ Διγενὴς ἀναδείκνυται νικητὴς καὶ δοξολογίας ἀναπέμπει πρὸς τὸν Ὕψιστον, ὅτι ὑπερίσχυσε καί τοι ἔχων ἀνδειωμένον ἀντίπαλον. Ἀλλ’ ἰδοὺ φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ ἐπιπλήττει τὸν Χάρωνα ὡς ἀμελοῦντα τῶν χρεῶν του καὶ παλαίοντα ἀντὶ νὰ λαμβάνῃ ψυχάς».

Ὁ Χάρων τὴν ἐπίπληξιν ἀκούσας μεταμορφόνεται πάραυτα εἰς χρυσοῦν ἀετὸν καὶ καθήσας ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ Διγενῆ σκάπτει αὐτὴν διὰ τῶν ὀνύχων.....»

Ὁ Διγενὴς ψυχοῤῥαγεῖ, καὶ τριακόσια παλληκάρια ἔρχονται πρὸς ἐπίσκεψίν του, ἀλλ’ ὁ φόβος τοὺς κρατεῖ ἀμφιῤῥεπεῖς πρὸ τῆς θύρας. Τέλος πάντων εἰσέρχονται, καὶ τότε ὁ Διγενὴς ἐνδίδων εἰς τὰς παρακλήσεις των διηγεῖται τὰ παλαιά του κατορθώματα· διηγεῖται ὅτι ἀφοῦ ἐφόνευσε πληθὺν ὅλην δρακόντων καὶ λεόντων εἰς τὸν ἀγροκαλαμιῶνα καὶ ἐγέμισεν ἐννέα βοείους σάκκους ἐκ τῶν ῥινῶν καὶ τῶν γλωσσῶν αὐτῶν, ἐδίψησεν αὐτός τε καὶ ὁ ἵππος του, καὶ ὑπῆγε νὰ τὸν ποτίσῃ εἰς τὸν Εὐφράτην ποταμόν. Ἐκεῖ βλέπει ἱστάμενον γιγαντόσωμον Σαρακινὸν καὶ ἐπειδὴ ἤξευρεν ὅτι οἱ ἀλλόφυλλοι αἰτίαν ἐζήτουν ἀείποτε ἵνα ἐπιτεθῶσι κατὰ τῶν χριστιανῶν, παρεξηγοῦντες καὶ τοὺς ἀθωοτέρους λόγους των, τὸν χαιρετᾷ προσαγορεύων αὐτὸν ἄριστον τῶν ἀνδρειωμένων· ἀλλ’ ὁ ἄγριος Σαρακινὸς εἰς ἀνταπόδοσιν τοῦ χαιρετισμοῦ ἀρχίζει νὰ τὸν κτυπᾷ. Τότε δὲ ὁ ἀθλητὴς Διγενὴς ὑψώνει τὴν φοβερὰν χεῖρά του καὶ τὴν καταβιβάζει ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ Σαρακινοῦ, ὅστις ἦν τόσῳ μέγας ὥστε οἱ ῥώθονές του ἠδύναντο νὰ χρησιμεύσωσιν ἀντὶ ἱπποστασίων· ὡς κεραυνὸς ἀντήχησε μακρὰν τὸ κτύπημα, καί τις γέρων προβεβηκὼς ἀκούσας τὸν πάταγον δὲν ἠπατήθη ἀλλ’ ἐννόησε πάραυτα ὅτι ὁ Διγενὴς διέπραξε καὶ ἕτερον ἆθλον. Μετ’ οὐ πολὺ τῳόντι φθάνει ἀσθμαίνων ὁ Σαρακινὸς καὶ ἐπιδεικνύει τὴν πληγήν του, ζητῶν βοήθειαν· ἀλλ’ ἦτο ἀργὰ πλέον, ὁ κύκλωψ ἔπεσε κατὰ γῆς σωρὸς ἄψυχος.»

Ὁ Χάρος ’μαυροφόρησε μαῦρα καβαλικεύει
Χρυσὸ σπαθὶν ἐζώσθηκε καὶ πά’ ’ς τὸ πανα(γ)ύρι
Γιὰ νὰ ῎βρῃ καὶ τὴν μάναν του γιὰ νά του παραγγείλῃ·
«Γυιέ μου μὴν πέρνῃς ὄμορφαις μὴν πέρνῃς ταῖς γριάδες,
Μὴν πέρνῃς τὰ μικρὰ παιδιὰ νὰ κλαίουν ᾑ μανάδες »
Καὶ λέ(γ)ει της ὁ Χάρωντας
Ἂν δὲν πέρνω ταὶς ὄμορφαις, ἂν δὲν πέρνω γριάδες
Ἂν δὲν πέρνω μικρὰ παιδιὰ, τί Χάρωντας λογοῦμαι;