σοχῆς θὰ ἀπέλθωμεν εἰς τὰς ὄχθας, διότι τὸ μέρος εἶναι λίαν ἐπικίνδυνον.
Ὁ ταγματάρχης ἐθεραπεύθη ἐντελῶς καὶ ῥιζικῶς ἀπὸ τῆς σπληνὸς ἀφοῦ ἐξήχθη ἡ πολλὴ χολὴ ἐκ τοῦ σώματός του, τὸ ὁποῖον ἀνεκινήθη ἐπὶ ἐννέα ἡμέρας ὡς καθαριζομένη φιάλη· Αφορμὴ λοιπὸν τῆς θανατηφόρου ἀθυμίας του ἦτο ἡ χολή· ἑπομένως ἅμα ἐξέλιπε τὸ αἴτιον συνεξέλιπε καὶ τὸ ἀποτέλεσμα· ὁ δὲ ταγματάρχης παρατηρήσας τὴν ἔκπληξίν μου, εἶπε·
—Ἰδοὺ τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, φίλε μου! Ἓν ἁπλοῦν ἐμετικὸν μεταβάλλει τὰς ψυχικὰς διαθέσεις μας χάνομεν τὴν τόλμην διὰ μιᾶς ἀφαιμάξεως καὶ πολλάκις ἓν καθάρσιον κατευνάζει τὴν ἐξημμένην ἡμῶν φαντασίαν καὶ θεραπεύει τὴν παραφρονοῦσαν κεφαλήν μας. Πῶς λοιπὸν μετὰ τοιαῦτα ἐξευτελιστικὰ πράγματα τολμᾷ ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀλαζονεύηται καὶ νὰ ματαιοφρονῇ!...
Ἀντὶ ν’ ἀποκριθῶ εἰς τὴν φιλοσοφικὴν ταύτην παρέκβασιν τοῦ ταγματάρχου τὸν ἐνηγκαλίσθην μετὰ τρυφερότητος, διότι μοὶ ἐφαίνετο ὅτι ἀφ’ ἧς ὥρας, χάρις εἰς τὴν ναυτίαν, παρῃτήθη τῶν ἀπαισίων σχεδίων του, εἶχον ἐπ’ αὐτοῦ δικαίωμα κυριότητος. Τὸν ἠγάπων ὡς ἀγαπᾷ ὁ πατὴρ τὸν υἱόν του.
Μετά τινας στιγμὰς τὸ ἀτμόπλοιον ἠγγυροβόλησεν.
Εἴχομεν φθάσει εἰς Νεοβόρακον.
Πρῶτος τῶν θαλασσοπόρων ὁ ἄγγλος Ἑῤῥῖκος Οὔδσων κατέπλευσεν εἰς τὸν ὅρμον τοῦ Νεοβοράκου τῇ 3 Σεπτεμβρίου 1609. Οἱ δὲ ἄγριοι αὐτόχθονες ἰδόντες τὸ ἀλλόκοτον ἐκεῖνο πλοῖον καὶ τὸν Οὔδσωνα ἐν μεγαλοπρεπεῖ ἐρυθρᾷ στολῇ ἱστάμενον ἐπὶ τοῦ καταστρώματος, ἐφαντάσθησαν ὅτι ἦτο ὁ Θεὸς Μανιτοῦ ἐρχόμενος πρὸς ἐπίσκεψίν των. Ὅθεν προσέπεσον πρηνεῖς καὶ ἤρχισαν ν’ ἀναπέμπωσι κραυγὰς ἀγαλλιάσεως καὶ φόβου.
Ὁ Οὔδσων λοιπὸν ἀπέβη εἰς τὴν ξηρὰν, οἱ δὲ Ἰνδοὶ τὸν ἐλάτρευσαν ἐπί τινα καιρὸν καὶ προσεφέρθησαν πρὸς αὐτὸν ὡς προσεφέροντο εἰς τοὺς ξυλίνους καὶ λιθίνους αὐτῶν θεοὺς τοὺς Μανιτοῦ. Καὶ κατ’ ἀρχὰς μὲν ὁ θαλασσοπόρος ἐδέχθη ἐν ὑπομονῇ τὴν ὀχληρὰν λατρείαν, κατόπιν δὲ ἐπιθυμῶν ν’ ἀποδείξῃ τὰς πρὸς αὐτοὺς εὐνοϊκὰς διαθέσεις του, καὶ νὰ καταπείσῃ αὐτοὺς ὅτι ὁ Μανιτοῦ εἶναι ὄχι μόνον καλὸς θεὸς, ἀλλὰ καὶ καλὸς ἡγεμὼν ἔφερεν ἐκ τοῦ πλοίου βαρέλιον πλῆρες ῥακίου καὶ τὸ διένειμεν εἰς τὸ παριστάμενον πλῆθος τὸ συνιστάμενον ἐξ ἀνδρῶν, γυναικῶν, γερόντων καὶ παιδίων.
Ἐπειδὴ δὲ καὶ τὸ ποτὸν ἦν ἐξαίσιον καὶ ὁ προσφέρων αὐτὸ ὁ Μανιτοῦ, οἱ Ἰνδοὶ κάτενθουσιάσθησαν καὶ ἔπιον τόσον, ὥστε κατέπεσον ὅλοι οἰνοβαρεῖς. Πρὸς ἀνάμνησιν τοῦ γεγονότος ἡ νῆσος ἐφ’ ἧς κεῖται νῦν τὸ Νεοβόρακον ἐκλήθη Μαναχαγτνικὰξ ἢ κατὰ παραφθορὰν Μανχαττὰν, ὅπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει «τόπος ἔνθα ἅπαντες ἐμεθύσθησαν».
Ταχέως ὅμως οἱ Ἰνδοὶ ἐνόησαν ὅτι ἠπατήθησαν καὶ ὅτι ὁ Οὔδσων θεὸς δὲν ἦτο, διὸ καὶ ἐτράπησαν πάλιν ἐπὶ τοὺς ἐκ ξύλου καὶ λίθου ἀληθεῖς Μανιτοῦ. Οὐχ ἧττον καὶ μετὰ τὴν εἰς αὐτοὺς λυπηρὰν ταύτην ἀνακάλυψιν προσεφέρθησαν πάντοτε πρὸς αὐτὸν μεθ’ ὑπακοῆς καὶ πρᾳότητος.
Ὁ Οὔδσων, ἐξ οὗ καὶ ὁ φερώνυμος ποταμὸς ἐκλήθη, ἀφοῦ περιῆλθε διάφορα μέρη τῆς Ἀμερικῆς καὶ πανταχοῦ ἔτυχε φιλικῆς ὑποδοχῆς παρὰ τῶν Ἰνδῶν, ἐπέστρεψεν εἰς Εὐρώπην καὶ διεκοίνωσεν εἰς τὴν Ὁλλανδικὴν κυβέρνησιν, ἣν ἀπὸ τινος χρόνου ὑπηρέτει, τὴν σπουδαίαν ἀνακάλυψίν του. Ἡ δὲ Ὁλλανδία ἥτις τότε ἐθαλασσοκράτει ἔχουσα εἴκοσι χιλιάδας πλοῖα καὶ ἑκατὸν χιλιάδας ναύτας, ἐνῷ ἡ Ἀγγλία οὐδὲ ναυτικὸν οὐδ’ ἐμπόριον εἶχεν, ἀπέστειλε τῷ 1614 δύο πολεμικὰ πλοῖα διευθυνόμενα ὑπὸ τοῦ Ἀδριανοῦ Μπλὸκ καὶ Ἐνδρικτῶνος Χριστιανοῦ.
Ὑπὸ τὴν ἐπιτήρησιν λοιπὸν τῶν δύο τούτων πλοιάρχων ἐκτίσθησαν αἱ πρῶται ἐν Νεοβοράκῳ εὐρωπαϊκαὶ οἰκοδομαὶ ἐν ὅλῳ τέσσαρες τὸν ἀριθμὸν καὶ εἰς προμαχὼν ἀνεγερθεὶς τὸ ἑπόμενον ἔτος πρὸς ἄμυναν κατὰ τῶν ἐπιδρομῶν τῶν ἀγρίων. Ὠνομάσθη δὲ ἡ μικρὰ αὕτη ἀποικία «Νέον Ἀμστελλόδαμον» καὶ ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἐχρησίμευεν εἰς τοὺς Ὁλλανδοὺς ὡς στρατιωτικὸς καὶ ἐμπορικὸς σταθμὸς, ὅθεν ἐγίνετο ἐξαγωγὴ κυρίως μηλωτῶν.
Καὶ παρὰ πᾶσι μὲν γνωστὸν εἶναι ἐν πόσῳ βραχεῖ χρονικῷ διαστήματι ὁ μηδαμινὸς ἐκεῖνος Ὁλλανδικὸς σταθμὸς μετετράπη εἰς πόλιν ἐκ τῶν μεγαλητέρων καὶ πλουσιωτέρων τῆς οἰκουμένης, οἱ πλεῖστοι ὅμως ἀγνοοῦσιν ὁποίας σειρὰς γεγο-
