ἀλλ’ οὐδὲν διέκρινα, ἐνῷ οἱ τοῦ πληρώματος μὲ ἐβεβαίωσαν ὅτι ἀμυδρὸν φῶς ἐφαίνετο καὶ εἴκαζον ὅτι τὸ φῶς ἐκεῖνο ἦν τοῦ κομίζοντος τὸν ναυηγὸν πλοίου· τέλος πάντων μετὰ παρέλευσιν ἑνὸς τετάρτου τὸ διέκρινα καὶ ἐγώ. Τότε ἠρώτησα ἕνα τῶν παρισταμένων ἀξιωματικῶν πόσον ἀπείχομεν τῆς ξηρᾶς.
—Ὀγδοήκοντα μίλλια ἀπὸ τοῦ ἐγγυτάτου Ἀμερικανικοῦ ἀκρωτηρίου.
Ἐκ τούτου ἂς φαντασθῇ τις τὸ παράτολμον τῶν ἀμερικανῶν ναυηγῶν, οἵτινες ἐπὶ μικροτάτων πλοιαρίων, ἐξ ἐκείνων μὲ τὰ ὁποῖα διαπλέουσι τοὺς ποταμοὺς, παραδίδονται εἰς τὰ ἀφρίζοντα κύματα τοῦ ὠκεανοῦ, διατρέχοντες καὶ ἕτερον μέγιστον κίνδυνον, τὸν κίνδυνον νὰ συγκρουσθῶσι μετὰ τῶν τρισμεγίστων ἀτμοπλοίων, καθ’ ἣν ὥραν προσπελάζουσι διὰ νὰ μεταβιβάσωσι τὸν ναυηγόν.
Ἐπομένως ἐφοβήθην καὶ ἐγὼ ὄχι ὀλίγον ὅτε εἶδον τὸ εὔθραυστον ἐκεῖνο ἀκάτιον διευθυνόμενον πλησίστιον πρὸς ἡμᾶς. Καὶ ὁτὲ μὲν ἀναρπαζόμενον ὑπὸ τοῦ κύματος, ἀνήρχετο εἰς τὰ ὕψη καὶ ἐφαίνετο ὡς ἡ κορυφὴ ὑγροῦ ὁβελίσκου, ὁτὲ δὲ κατερχόμενον μεθ’ ὁρμῆς κατεβυθίζετο εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς θαλάσσης ἐν μέσῳ δύο ἀφριζόντων κυμάτων. Ὅσῳ δὲ ἐπλησίαζε τόσῳ φοβερώτερον καθίστατο τὸ θέαμα, ἅπαξ μάλιστα ἐπὶ τοιαύτην ἀκμὴν ἦλθε τὸ πλοιάριον, ὥστε ἐφοβήθην μὴ καταπέσῃ ἐπὶ τοῦ καταστρώματος τοῦ ἀτμοπλοίου ἢ συντριβῇ κατὰ τῶν πλευρῶν αὐτοῦ.
Τέλος πάντων ἡ ἀγωνία ἔληξεν εὐτυχῶς διότι ὁ ναυηγὸς ἐπωφεληθεὶς ἐκ μιᾶς τῶν ἀνυψώσεων ἐκείνων, ἐῤῥίφθη, ἀνιπτάμενος οὕτως εἰπεῖν, καὶ ἔδραξε τὰ σχοινία τοῦ ἀτμοπλοίου· ἀμέσως δὲ τὸ πλοιάριον ἀπεμακρύνθη μεταβαῖνον εἰς ἀναζήτησιν ἄλλων ἀτμοπλοίων, διότι τὰ τοιαῦτα πλοιάρια φέρουσι πολλοὺς ναυηγοὺς τοὺς ὁποίους ἅμα διανείμωσιν εἰς τὰ ἀτμόπλοια ἐπανέρχονται εἰς τὴν ξηρὰν καὶ ἐφοδιάζονται μὲ ἄλλους.
Τὴν δ’ ἐπαύριον ἀπὸ πρωΐας ἐκυκλοφόρησεν ἡ εἴδησις ὅτι εἴχομεν ναυηγὸν καὶ παρευθὺς οἱ πλεῖστοι τῶν ἐπιβατῶν, κεντηθέντες ὑπὸ περιεργείας ἔτρεξαν νὰ ἴδωσι τὸ πρόσωπον τοῦ πρωτοφανέντος τούτου Ἀμερικανοῦ· καὶ ἄλλοι μὲν τὸν ἠρώτων πολλὰ περὶ Νεοβοράκου, ἄλλοι δὲ τῷ ἐζήτουν τὰς τελευταίας ἐφημερίδας, διὰ νὰ μάθωσι βεβαίως τὰς ἐμπορικὰς τιμάς. Ὁ δὲ πλοίαρχος τὴν ἡμέραν ἐκείνην μᾶς ἀνήγγειλεν ὅτι, ἄν τι ἀπευκταῖον δὲν συμβῇ, τὴν ἐπαύριον θὰ προγευματίσωμεν εἰς Νεοβόρακον. Ἐπομένως μᾶς προσέφερε τὸ ἀποχαιρετιστήριον γεῦμα, ὡς ὑπάρχει παραδεδεγμένη συνήθεια εἰς τὰ τοιαῦτα ταξείδια, συνοδευόμενον μετὰ καμπανίτου οἴνου. ὅτε παρετέθησαν τὰ τραγήματα, εἷς τῶν ἐπιβατῶν ἀναστὰς προέτεινε πρόποσιν ὑπὲρ τοῦ πλοιάρχου. Ὅθεν ὁ οἶνος ἔῤῥευσε πάλιν εἰς τὰ ποτήρια τῶν συνδαιτημόνων καὶ κατὰ τὴν περὶ προπόσεων Ἀμερικανικὴν ἐθιμοταξίαν, ἐξῆλθον ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων ὡς ἐν χορῷ, αἱ ἑξῆς ἐπιφωνήσεις.
(ἡμιφώνως) Χὶπ, χὶπ, χὶπ, οὐῤῥά!
(ὑψιφώνως) Χὶπ, χὶπ, χὶπ, οὐῤῥά!
(στεντωρίᾳ τῇ φωνῇ) Χὶπ, χὶπ, χὶπ, οὐῤῥά!!!
Ὁ πλοίαρχος ἀνταπεκρίθη εὐχαριστῶν διὰ πομπώδους ἀγορεύσεως, καὶ ἰδοὺ πάλιν τὰ χὶπ καὶ τὰ οὐῤῥὰ ἐπανελήφθησαν ἀπαραλλάκτως ὡς ἀνωτέρω.
Τὴν δὲ ἐπαύριον ἀπὸ πρωΐας εἴδομεν μακρὰν εἰς τὸν ὁρίζοντα τὴν γῆν, ἢ μᾶλλον τὴν σκιὰν αὐτῆς, παραλλάσσουσαν πρὸς νέφος ἰόχρουν· χάρις ὅμως εἰς τὴν ταχύτητα τῆς Περσίας, ἥτις διήνυε τὴν στιγμὴν ἐκείνην εἴκοσι μίλλια καθ’ ὥραν, τὸ νέφος βαθμηδὸν ἔλαβε μορφὴν καθαρωτέραν, ὥστε διεκρίναμεν ἄνευ τηλεσκοπίου χλοερὰς νομὰς, τὰς ὁποίας ἐνέμοντο πανταδαπῶν ζώων ἀγέλαι, λευκὰς οἰκίας γραφικώτατα διεσπαρμένας ἐπὶ τῶν λόφων καὶ ὠσφράνθημεν τῆς γῆς τὴν ἀρωματικὴν καὶ ἰσχυρὰν ἐκείνην ὀσμὴν, τὴν ὁποίαν μόνοι οἱ ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας θαλασσοποροῦντες αἰσθάνονται.
Προσεκάλεσα τότε καὶ τὸν σὶρ Ἰωάννην Κλίντον νὰ ἴδῃ τὸ ὡραῖον αὐτὸ θέαμα, ἀλλὰ τόσον ἦτο ἐξησθενημένος, ὥστε ἠναγκάσθην νὰ ζητήσω τὴν συνδρομὴν τοῦ θαλαμηπόλου διὰ νὰ τὸν ἐνδύσω καὶ ἀναβιβάσω ἐπὶ τοῦ καταστρώματος. Ὅταν ὅμως εἶδε τὸ μεγαλοπρεπὲς καὶ γοητευτικὸν ἐκεῖνο τῆς φύσεως πανόραμα δὲν ἠδυνήθη νὰ περιστείλη τὴν χαράν του, ἀλλ’ ἤρχισε νὰ γελᾷ ὡς παιδίον, καὶ θλίψας μου τὴν χεῖρα μετὰ κατανύξεως,
—Ἤμην τρελλὸς, εἶπε, ζητῶν ν’ ἀποθάνω! σὺ εἶσαι ὁ σωτήρ μου, εἰς σὲ ὀφείλω τὴν ζωήν μου.
—Ὦ ταγματάρχα, ἀπεκρίθη ἐν συγκινήσει, πόσον οἱ λόγοι σου οὗτοι μὲ χαραποιοῦν. Δὲν θὰ ὑπάγωμεν λοιπὸν εἰς τοὺς καταῤῥάκτας τοῦ Νιαγάρα;
—Διατί ὄχι; θὰ ὑπάγωμεν, ἀλλὰ μόνον διὰ νὰ τοὺς θαυμάσωμεν. Ἐννοεῖται δὲ ὅτι μετὰ προ-
