νοις ἀπομακρύνεται τῆς Αἰολικῆς, παρετηρήθη ὅτι προσέτι ἀπομακρύνεται καὶ τοῦ ἀρχικοῦ τύπου· καὶ τοῦτο ἰδίως δηλοῦται ἐκ τῆς μετὰ τῶν συγγενῶν γλωσσῶν συμπαραβολῆς αὐτῆς· ὅπερ πρέπει νὰ θεωρηθῇ ὡς ἰδία τις μεταμόρφωσις ἐπιβληθεῖσα βαθμηδὸν εἰς τὴν γλῶσσαν ἐν αὐτῷ τῷ ἐδάφει τῆς Ἑλλάδος. Πιθανὸν ἡ διάλεκτος αὕτη νὰ ἐλαλήθη οὐ μόνον ὑπὸ τῶν Ἰώνων, ἀλλὰ προσέτι καὶ ὀλίγον διαφόρως ὑπὸ τῶν ἀρχαίων Ἀχαιῶν, οὓς αἱ γενεαλογικαὶ παραδόσεις τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἕλληνος μᾶς παριστάνουσιν ὡς ἀδελφοὺς τῶν Ἰώνων[1]. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου δύναταί τις εὐχερέστερον νὰ ἐξηγήσῃ διὰ τί διὰ τὴν ἐποποιΐαν, ἥτις ἐξυμνεῖ τὰς πράξεις τῶν ἡρώων τῆς Ἀχαϊκῆς φυλῆς ὡρίσθη διάλεκτος, ἥτις ὅσον καὶ ἂν διαφέρῃ ἐν πολλοῖς μέρεσι τῆς τῶν Ἰώνων, εἶνε ἐν τούτοις γενικῶς καὶ τὰ μάλιστα αὐτῇ συγγενής.
Ἐκ τῶν βραχέων τούτων ἱστορικῶν παρατηρήσεων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν διαλέκτων εἶν’ εὔκολον νὰ προΐδωμεν ὁποῖα οὐσιώδη στοιχεῖα θέλομεν εὕρει ἀναπτυσσόμενα εἰς τοὺς πολιτικοὺς ὀργανισμοὺς καὶ ἐν τῇ φιλολογίᾳ τῶν διαφόρων φυλῶν τῆς μεταγενεστέρας ἱστορίας. Εἰς τοὺς Αἰολικοὺς καὶ Δωρικοὺς λαοὺς δυνάμεθα νὰ περιμένωμεν νὰ εὕρωμεν τὰ ἤθη καὶ τὰς θεσμοθεσίας κανονισμένα ἐκ τῶν ἀρχαίων ἐκείνων συνηθειῶν καὶ ἀρχῶν, αἵτινες ἴσχυσαν μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων. Τοὐλάχιστον αἱ διάλεκτοι αὐτῶν ἀποδεικνύουν ὅτι κατεβλήθη μεγάλη προσπάθεια πρὸς διατήρησιν τῶν ἀρχαίων τύπων, ἀλλ’ οὐδεμία οὐσιώδης φροντὶς πρὸς τελειοποίησιν αὐτῶν. Καὶ καθὼς πάντα παρὰ τοῖς Δωριεῦσιν ἀναθρώσκουσι μετὰ ζωηρότητος καὶ μᾶς παρουσιάζονται διὰ λάμψεως πολὺ λαμπροτέρας ἢ παρὰ τοῖς Αἰολεῦσιν, καθὼς ἡ διάλεκτός των πάντοτε προτιμᾷ τοὺς μακροὺς, ἰσχυροὺς καὶ τραχεῖς φθόγγους, διατηροῦσα αὐτοὺς μετ’ ἀκάμπτου ἐπιμονῆς, οὕτω δικαίῳ τῷ λόγῳ δυνάμεθα νὰ περιμένωμεν ν’ ἀνεύρωμεν εἰς αὐτοὺς φυσικήν τινα τάσιν ὅπως ὑπερισχύσῃ ἐν παντὶ τῷ οἰκοδομήματι τοῦ πολιτικοῦ αὐτῶν καὶ οἰκιακοῦ διοργανισμοῦ πνεῦμα αὐστηρᾶς εὐλαβείας διὰ τὰ ἀρχαῖα ἔθιμα. Ἀπεναντίας οἱ Ἴωνες δεικνύουσιν ἐν τῇ διαλέκτῳ αὐτῶν τὴν κλίσιν ὅπως μεταβάλωσι τοὺς ἀρχαίους τύπους ἀναλόγως τῆς φιλοκαλίας καὶ ἰδιοτροπίας των, καὶ ἔτι μᾶλλον καθαράν τινα τάσιν πρὸς καλλωπισμὸν καὶ τελειοποίησιν, εἰς ἣν ὀφείλει ἀναμφιλέκτως ἡ διάλεκτος αὕτη καίτοι παράγωγος καὶ νεωτέρα, τὴν τιμὴν τοῦ ὅτι ἐφάνη ἡ πρώτη ἐν τῇ περιφήμῳ γλώσσῃ τῆς ποιήσεως.
Π. Μ.
Ἐν τούτοις ἀνέτειλε καὶ ἡ ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ τοῦ ἀπόπλου, ἡ δὲ θάλασσα ἦτο πάλιν τεταραγμένη καὶ ὁ δυστυχὴς συνταξειδιώτης μου νήστης ἀφ’ ἧς ὥρας ἀνεχωρήσαμεν ἐκ Λιβερπούλης. Ἕνεκα δὲ τῆς ἀσιτίας καὶ τοῦ ἐμετοῦ εἶχε καταντήσει οἰκτρὸς καὶ ἀγνώριστος· τόσον ἔγεινεν ἰσχνὸς, ὠχρὸς καὶ ἀδύνατος. Νεκροῦ ὄψιν εἶχε καὶ τοιοῦτον ἤθελέ τις τὸν ὑπολάβει ἂν δὲν παρεῖχε συνεχῶς σημεῖα ζωῆς ὡς ἐκ τῶν ἐνεργειῶν τῆς ναυτίας! Μάταιαι ἀπέβησαν ἐμοῦ τε καὶ τοῦ ἀρχιτρικλίνου αἱ πολλαὶ περιθάλψεις καὶ εἰς οὐδὲν ἴσχυσαν κατὰ τοῦ ὀλεθρίου θαλασσίου πάθους, τὸ ὁποῖον ἤθελε φέρει εἰς αὐτὸν θάνατον ἂν παρετείνετο ὀλίγας ἔτι ἡμέρας ὁ πλοῦς.
—Θαρσεῖτε, ταγματάρχα, ἔλεγον αὐτῷ ἀπὸ καιρὸν εἰς καιρὸν, ἰδοὺ φθάνομεν.
Καὶ ἔλεγον ταῦτα μὴ συλλογιζόμενος, ὅτι ἡ εἰς Ἀμερικὴν ἄφιξις ἦτο ἀγγελία θανάτου εἰς τὸν δυστυχῆ φίλον μου.
Ἀπὸ τῆς ὀγδόης ἐκείνης ἡμέρας ὅλων τῶν ἐπιβατῶν οἱ ὀφθαλμοὶ ἠτένιζον μακρὰν εἰς τὸν ὀρίζοντα προσπαθοῦντες νὰ διακρίνωσι τὸ πλοιάριον ὅπερ ἔμελλε νὰ μᾶς ἐφοδιάσῃ διὰ ναυηγοῦ. Ἀλλ’ ἐπῆλθεν ἡ νὺξ τὸ δὲ πλοιάριον δὲν ἐφάνη.
Περὶ τῆς ἐνδεκάτην ὥραν οἱ πλείονες τῶν ἐπιβατῶν ἀπεσύρθησαν κατὰ τὸ σύνηθες εἰς τοὺς κοιτῶνάς των, ἐγὼ ὅμως ἀνέμεινα ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ἐλπίζων νὰ ἴδω τὴν ἐμφάνισιν τοῦ ναυηγοῦ καὶ τὴν περίεργον ἐπὶ τοῦ ἀτμοπλοίου ἐπιβίβασίν του. Δὲν ἀνέμεινα δὲ ἐπὶ ματαίῳ, διότι περὶ τὸ μεσονύκτιον ὁ ἐπὶ τοῦ ὑψηλοτάτου ἱστοῦ παραφυλάττων σκοπὸς ἀνέκραξε «Φῶς! » (Light oh!) καὶ πάραυτα ἠσθάνθην ὅτι ἡ ταχύτης τοῦ ἀτμοπλοίου ἠλαττώθη. Ἔδραμον ἐπὶ τὰ πρόσω,
