(2)
Ψηφισάμενοι ὁμοφώνως μετὰ τῆς Βουλῆς, ἀπεφασίσαμεν καὶ διατάσσομεν·
Ὁ συγγραφεὺς πρωτοτύπου θεατρικοῦ ἔργου εἴτε μεταφραστὴς ἢ καὶ διασκευαστὴς ξένου ἔργου ἢ κλασσικοῦ τοιούτου ἔχει μόνος τὸ δικαίωμα νὰ δημοσιεύῃ αὐτὸ καὶ νὰ ἐπιτρέπῃ τὴν ἐν θεάτρῳ ἢ δημοσίᾳ αἰθούσῃ παράστασίν του.
Τὸ δικαίωμα τοῦτο ἀνήκει ἰσοβίως εἰς τον συγγραφέα ἢ διασκευαστήν. Ὑφίσταται δὲ μετὰ θάνατον αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν κληρονόμων ἢ τῶν ἐκδοχέων τῶν δικαιωμάτων του καὶ ἀσκεῖται ἐκ τούτων ἐπὶ 40 ἔτη ἀπὸ τοῦ θανάτου αὐτοῦ.
Ὅταν τὸ ἔργον εἶνε προϊὸν συνεργασίας δύο ἢ πλειόνων, τὸ συγγραφικὸν δικαίωμα ὑφίσταται ἐπ' ὠφελείᾳ πάντων τῶν δικαιούχων ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη ἀπὸ τοῦ θανάτου τοῦ ἐπιζήσαντος τῶν συγγραφέων.
Ὁ ἐκδίδων ἢ παραδίδων πρὸς παράστασιν θεατρικὸν ἔργον ἀνωνύμως ἢ καὶ ὑπὸ ψευδώνυμον, ὑποτίθεται ὡς πρὸς τοὺς τρίτους ὡς συγγραφεὺς αὐτοῦ. Εὐθὺς ὅμως ὡς ὁ συγγραφεὺς καταστήσῃ ἑαυτὸν γνωστὸν ὡς τοιοῦτον, ἀναλαμβάνει οὗτος τὴν ἐνάσκησιν τῶν ὡς ἄνω δικαιωμάτων.
Ὁ ἐκδοχεὺς τοῦ συγγραφικοῦ δικαιώματος δὲν δύναται νὰ τροποποιήσῃ τὸ ἔργον ἐπὶ σκοπῷ παραστάσεως ἢ πωλήσεως, οὔτε νὰ ἐκδώσῃ μεταποιημένον ἄνευ τῆς συναινέσεως τοῦ συγγραφέως.
Ἐν ᾗ περιπτώσει τὸ συγγραφικὸν δικαίωμα εἶνε ἀδιαίρετον, ἡ ἐνάσκησις αὐτοῦ κανονίζεται κατὰ τὰ μεταξὺ τῶν συνιδιοκτητῶν συμπεφωνημέμνα. Ἐλλείψει τοιαύτης συμφωνίας ἕκαστος τῶν συνιδιοκτητῶν δικαιοῦται νὰ καταδιώξῃ ἐν ἰδίῳ ὀνόματι καὶ ἄνευ παρεμβάσεως τοῦ συνεργάτου πᾶσαν προσβολὴν γενομένην εἰς τὸ δικαίωμα αὐτοῦ ὡς συγγραφέως καὶ νὰ ζητήσῃ ἀποζημίωσιν διὰ τὸ ἀναλογοῦν αὐτῷ μέρος.
Ὁ συγγραφεὺς ἢ ἄλλος δικαιοῦχος θεατρικοῦ ἔργου παρασταθέντος ἄνευ τῆς ἀδείας αὐτοῦ, δικαιοῦται εἰς ἐπίληψιν ποσοστῶν ἐκ τῶν ἀκαθαρίστων εἰσπράξεων ἑκάστης παραστάσεως ὁριζομένων εἰς 12 τοῖς %.
Ἡ ὑπὸ τοῦ συγγραφέως γενομένη ἐκχώρησις θεατρικοῦ ἔργου πρὸς δημοσίευσιν, δὲν παρέχει τῷ ἐκδοχεῖ τῶν δικαιω-
