Τὸ δύστυχο τὸ δίστιχο πὲς ποὖναι δαχτυλίδι
μὲ διπλοδιαμαντόπετρα τὴ ρίμα γιὰ στολίδι.
1904
Ἀπὸ τὲς τόσες χάρες της καὶ ἀπὸ τὰ τόσα μάγια
Δὲν ἄφησέ μας ἡ Ἀθηνᾶ παρὰ τὴν κουκουβάγια.
1904
Κι’ ἂς εἶσαι ἀπὸ τοὺς πάτριους, δὲν εἶσαι πατριώτης·
Βρίζεις τὴ γλῶσσα τοῦ λαοῦ κ’ εἶσ’ ἕνας Μιστριώτης.
1907
Γιὰ σὲνα ἀλήθεια ἐλύσσιαξαν τσ’ ἰντούστριας καβαλλιέρηδες,
Παλιοὶ μπασταρδοκόντηδες καὶ νιόπλουτοι σπιτσιέρηδες.
1904
Σ’ ὅλον τὸν κόσμο ἡ ἀγάπη σου νὰ δίνῃ
τὴν εὐτυχιά, καὶ στὴν καρδιά σου — Εἰρήνη.
Ζῇς Τιθωνὸς ἀγέραστος κι’ ὅπου φανῇς ροδίζει
Μιὰ Χαραυγὴ ποὺ τὲς ψυχὲς καὶ τ’ Ἄπειρο φωτίζει.
Ἀπάνωθέ σου ἐχαίροσουν τὸν ἀστρωμένο αἰθέρα
Καὶ μὲς τὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς τὸν ἠθικὸ τὸ νόμο:
Κεῖνος φανὸ σὲ δέχτηκε στὸν ἄπειρό του δρόμο,
Σ’ ἔκαμε τοῦτος γιὰ τ’ ἐμᾶς παντοτεινὸ πατέρα.
ΜΑΪΟΣ 1904
ΕΝΑ ΚΕΡΑΤΟ ΠΟΥΧΥΝΕ ΩΡΑΙΟΤΑΤΑ ΑΝΘΙΑ].
Γεμάτο εὐκὲς γιὰ τὴ χαρὰ τῆς σημερινῆς ἡμέρας
Σᾶς στέρνω τὸ περίφημο τῆς «Ἀμαλθείας κέρας».
Νἄχετε καλορίζικα παιδάκια, ὑγεία καὶ πλοῦτο,
Κι’ ἄλλο νὰ μὴ γνωρίζετε κέρατο παρὰ τοῦτο.
ΦΕΒΡ. 1904
Γειά σου, χαρά σου, καλέ, ποὖν’ ἴδια ἡ ζωή σου μι’ ἀγάπη
Παντοτεινὴ σὲ ψηλῆς ὥριας κορφῆς μοναξιά.
ΔΕΚ. 1904
