Ἄρρωστε, ἰδές, λαμπρὰ σβύνεται ἡ μέρα,
Τριανταφυλλὶ προμήνυμα τοῦ χάρου·
Τόση γαλήνη στὰ γεμάτα χάρου
Ποῦ μοῖρα σοῦ φιλεύει ἀνοιχτοχέρα.
Καὶ στὸ ναὸ ποῦ ἄσπρος φαντάζει πέρα—
Σὰ νἄγιναν κολῶνες τοῦ μαρμάρου
Οἱ ἁρμονίες ἑνὸς ὕμνου τοῦ Πινδάρου
Πήζοντας ξάφνου μὲς τὸν ἅγιο ἀγέρα—
Ἔμπα, κοίμου καὶ ὁ ὕπνος θὰ σὲ γιάνῃ·
Θὰ ὀνειρευτῇς τὴν ὀμορφιὰ τὴν ἴδια
Ποῦ μὲ τ’ ἀρχαῖο τραγούδι θὰ γλυκάνῃ
Τῆς καρδιᾶς σου τὰ θλίβερα ξεσκλίδια:
«Τὸν ἀγαπᾷ ὁ θεὸς πεθνήσκει νέος·
Μὴν ξυπνᾷς· εἶμαι ὁ Θάνατος ὁ ὡραῖος.»
31 VII. 1905
Σὰν πεθάνω, ἐδῶ θἄρθω μὲ τὰ μύρια
Φαντάσματα ἄϋπνα μέσα σὲ ἄϋλα γνέφια,
Ἢ σὲ ἀσημοβολὴς μαϊκὰ σεντέφια
Τ’ ἅγια τῆς νύχτας νὰ χαρῶ μυστήρια·
Νὰ ἰδῶ τῶν ξωτικῶν τὰ πανηγύρια,
Τῶν τελωνιῶν τὰ θεότρελλα κέφια,
Τοῦ Νεραϊδοχοροῦ νὰ ἀκούσω ντέφια
Καὶ Σέρηνων τραγούδια ἢ καὶ μαρτύρια.
Καὶ ἅμα στὰ ἀστέρινά τους χρυσαμάξια
Οἱ ἀγγέλοι φύγουν καὶ ὁ Ἥλιος φέξῃ πίσω,
Ὕμνο στὴν τετραγάλανη μονάξια
Πουλὶ τ’ ἄγριου γιαλοῦ θὰ κελαηδήσω·
Τεχνίτρα ἡ πικροθάλασσα παράξια
Τῆς λαλησιᾶς μου θὰ βαστάει τὸ ἴσο.
24 VIII. 1905
