Στ’ ἀκύμαντα τῆς θάλασσας ἀτλάζια
Ἀκροπατῶντας ἡ ψυχή, σὰ νἄχῃ
Μισοαπλωμένα τὰ φτερά, μονάχη
Κινάει νὰ βρῇ στὴν ἄπειρη, γαλάζια
Μονάξια γιατρεμὸ γιὰ τὰ μαράζια,
Ποῦ τόσο τὴν παθιάζουν· καὶ σὰ λάχῃ
N’ ἀντικρύσῃ τ’ ὠριόπλουμο σελάχι
Κι’ ὅλα τ’ ἀστραφτερὰ χρυσὰ τσαπράζια
Τοῦ Ἥλιου, ὀρθοποδίζει ἐρωτεμένη
Στῆς ἀσημοβολῆς τὸ μονοπάτι,
Ποῦ ἴσια τὴ βγάνει στ’ ἄσπιλα τεμένη
Τῆς ὀμορφιᾶς, κ’ ἐκεῖ, μὲ τὴν ἀπάτη
Πῶς θὰ πορεύεται αἰώνια ἱεροδούλα,
Στ’ ἅγιο φῶς καίεται σὰν πεταλουδούλα.
ΝΟΕΜΒΡ. 96
Σειρῆνα πρασινόχρυση, μὲ μάτι
Σὰν τῆς ἀγάπης, μὲ λαχτάρας χείλια,
Ἀχτιδομάλλα, ὀρθοβύζα, μὲ χίλια
Μύρια καμάρια καὶ λέπια γεμάτη,
Τραγοῦδι τραγουδᾷς μὲς τὴ ροδάτη
Κατάχνια τοῦ πελάου, καὶ στὴν προσήλια
Τοῦ ἀγέρος πλατωσιὰ καὶ στὰ βασίλεια
Τῆς γῆς πνοὴ τὸ σέρνει μυρωδάτη:
«Σὰν τὸ γάλα τῆς αἴγας Ἀμαλθείας
Θρέφει θεοὺς καὶ τὸ φιλί μου ἐμένα,
Ἐλᾶτε νὰ χαρῆτε μὲς τῆς θείας
Ἀγκαλιᾶς μου τὸ σφίξιμο ἑνωμένα,
Πρόσφυγες τῆς ζωῆς, δῶρα ἅγια τρία·
Θάνατο, ἀθανασία κ’ ἐλευθερία».
ΙΟΥΛ. ΣΕΠΤ. 96
