Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
ΕΙΣ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΟ ΤΗΣ
Τὸ γαλανό σου μάτι
Πέρα τὸ μαῦρο σκόρπισε
Σκοτάδι ’ποῦ μ’ ἐκράτει
Ζωσμένον, ὅταν ἔλειπες
Καὶ μακρυὰ ’ς τὰ ξένα
Ταξείδευες, παρθένα.
2
Τότε συχνὰ τὸ κῦμα
Ρωτοῦσα τ’ ἀφροστόλιστο
Μὴ κἄπου εἰς ξένο κλίμα
Τὴν εὐμορφιὰ καθρέφτισε,
Τὴν εὐμορφιά σου, ἐσένα,
Ἀγαπητὴ παρθένα.
3
Κ’ εἰς τῆς νυκτὸς τὴν ἅγια
Γλυκειά, φεγγαροφώτιστη
Γαλήνη τόσα μάγια
Ὅσα ’βλεπα μοῦ ἐνθύμιζαν
Τὴν νύκτα ποῦ μ’ ἐμένα
Ἀγροίκαες, παρθένα,
4
Τὴν δόλια Φιλομήλα
Π’ ἀντὶς μὲ δάκρυα, ράντιζεν
Ἀπ’ τῆς ροϊδιᾶς τὰ φύλλα,
Τὴν αὔρα μὲ λαλήματα
Πικρὰ καὶ μελωμένα.
Θυμήσου τα, παρθένα!
5
Θυμήσου τα καὶ πές μου
Ὅτι δὲν ἐλησμόνησες
Ταῖς πίκραις ταῖς δικαῖς μου,
Ταῖς πίκραις ποῦ μ’ ἐμάραναν
Ὣς νὰ μοῦ πῇς, παρθένα,
Δύο λόγια μελωμένα.
ΚΕΡΚΥΡΑ, 19 ΜΑΡΤΙΟΥ 1884
21
