Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
Ὁ ἄρχων Χριστόδουλος, ὅσον ἤκουε τὰς κολακείας αὐτὰς, αἱ ὁποῖαι κατετάρασσον αὐτὸν τόσον ἠγανάκτει ἐνδομύχως, ἀλλ’ ἐκρατήθη ἀκόμη, καὶ ἀποτεινόμενος πρὸς τοὺς ἀθλίους αὐτούς.
— Ποῖοι εἶσθε; τοὺς ἠρώτησε μετ’ ἤθους αὐστηροῦ.
— Πτωχοὶ προσκυνηταὶ, ἀπεκρίθη ὁ Λυκογιάννης, ἐρχόμεθα ἀπὸ τὸν Ἅγιον Τάφον, καὶ ἐπιστρέφομεν εἰς τὸ Ταίναρον τὴν πατρίδα μας ὅπου ἐγεννήθημεν.
— Πῶς ὠνομάζεσθε; ἠρώτησε πάλιν ὁ ἄρχων.
— Ὀνομάζομαι Θεόδωρος, εἶπεν ὁ Λυκογιάννης, καὶ οὗτος ὁ νέος ἐξάδελφός μου, ὀνομάζεται Δημήτριος.
— Τί ζητεῖτε εἰς τὸν πύργον μου;
— Τίποτε ἄλλο παρὰ ὀλίγον τόπον διὰ νὰ διέλθωμεν τὴν νύκτα, εἶπον καὶ οἱ δύο ὑποκλινόμενοι· αὔριον εἰς τὴν φωνὴν τοῦ ἀλέκτορος θὰ ἀναχωρήσωμεν. Ὢ πόσην χαρὰν
