— Καὶ ἐγὼ, εἶπεν ἡ Εὐφροσύνη, ἤθελα προσθέσει ὅλον μου τὸ ἀργύριον!
Ὅ,τι λοιπὸν συνέβη τὴν νύκτα εἰς τὸ Λιμένι ἦτο ἄγνωστον εἰς αὐτάς· ἰδοὺ τί συνέβη αὐτοῦ.
Τὴν προτεραίαν, πρὸς τὸ ἐσπέρας, ὁ ἄρχων Χριστόδουλος, ἡ Μαρία καὶ ἡ Ἑλένη ἐκάθισαν χαρούμενοι εἰς τὴν τράπεζαν· ὁ ἥλιος ἐπλησίαζε πρὸς τὴν δύσιν του καὶ αἱ τελευταῖαι του ἀκτῖνες πίπτουσαι ἐπὶ τῶν ὑέλων ἐφώτιζον τὸ πανάρχαιον ἑστιατόριον ὅπου ἦτο συνηθροισμένη ἡ οἰκογένεια.
Ἐνῷ ἔτρωγον ἦλθον καὶ ἀνήγγειλαν τὴν ἔλευσιν τῶν δύω προσκυνητῶν· ὁ δὲ ἄρχων διέταξε νὰ τοὺς δεχθῶσι.
— Μετὰ τὸ δεῖπνον, εἶπε, θὰ συνομιλήσω μετ’ αὐτῶν, ἐν τούτοις δόσατέ τους φιάλην οἴνου διὰ νὰ κάμουν ὀλίγην διάθεσιν.
Ὁ ὑπηρέτης ἀπῆλθεν, ἡ δὲ Ἑλένη ἔχαιρε διότι ἔμελλε νὰ ἀκούσῃ τὰς ὡραίας διηγήσεις τῶν προσκυνητῶν. Ταλαίπωρος οἰκογένεια!