Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
— 13 —
ρὰ ἐπέταξεν εὐθὺς εἰς τὰς χεῖρας της· τοῦτο ἐξέπληξε πολὺ τὴν Ἑλένην.
— Ἔσο καὶ σὺ εἰς τὸ ἑξῆς εὐπειθὴς εἰς ἐμὲ, εἶπεν ἡ μήτηρ της, ὅπως εἶναι ἡ περιστερὰ, καὶ τότε ἡ χαρά μου θὰ ᾖναι πολὺ μεγαλειτέρα, ἀφ’ ὅτι εἶναι ἡ ἐδική σου τώρα. Αἴ; δὲν θὰ μοῦ κάμῃς αὐτὴν τὴν χάριν καλό μου παιδί;
Ἡ Ἑλένη τὸ ὑπεσχέθη καὶ ἐφύλαξε τὴν ὑπόσχεσίν της διότι ἔκτοτε ἦτο πολὺ εὐπειθεστέρα παρὰ πρότερον.
Ἄλλοτε πάλιν κουρασθεῖσα, διότι εἶχε ποτίσει τὰ ἄνθη καὶ τὰ λαχανικὰ τοῦ κήπου, ἐκάθισε πλησίον τῆς μητρός της ἐπάνω εἰς τὴν πρασινάδα, ἡ ὁποία ἦτο ἄντικρυ εἰς τὸν πίδακα.
Ἡ περιστερά της ἦτο τόσον ἐξημερωμένη ὥστε τὴν ἄφινε νὰ πετᾷ παντοῦ καὶ καθὼς τὴν εἶδε νὰ πίνῃ νερόν:
— Βλέπεις, μῆτερ, εἶπεν, πόσον προσεκτικὰ πηγαίνει ἀπὸ πέτραν εἰς πέτραν διὰ νὰ μὴ
