τοῦ σοφοῦ, εἴτε ἀληθινὴν τέλος πάντων, εἴτε ψευδῆ. Ἀλλ’ ὁπωσδήποτε καὶ ἂν εἶνε, βεβαίως ὁ Σωκράτης πιστεύεται γενικῶς ὅτι ἔχει κάποιαν ὑπεροχὴν ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους ἄλλους ἀνθρώπους . Ἐὰν λοιπὸν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μεταξύ σας φαίνονται ὅτι ὑπερέχουν εἴτε κατὰ τὴν σοφίαν, εἴτε κατὰ τὴν ἀνδρείαν, εἴτε κατὰ ὁποιανδήποτε ἄλλην ἀρετὴν, ἦσαν τοιοῦτοι, αὐτὸ θὰ ἦτο πολὺ ἐπαίσχυντον πρᾶγμα νὰ τὸ λέγῃ κανείς. Ἀλλ’ ἐγὼ πολλάκις εἶδα πολλοὺς τοιούτους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι φαντάζονται μὲν ὅτι εἶνε μεγάλοι ἄνδρες, πράττουν ὅμως ἀηδοῦς δουλοπρεπείας πράγματα, ὁσάκις τύχῃ νὰ δικάζωνται, ὡσὰν νὰ ἦσαν πεπεισμένοι ὅτι θὰ τοὺς εὕρισκε κανὲν πολὺ φοβερὸν κακὸν, ἂν ἤθελον καταδικασθῆ εἰς θάνατον, διότι ἔχουν τὴν ἰδέαν ὅτι θὰ ἐγίνοντο ἀθάνατοι, ἂν σεῖς ἠθέλατε τοὺς ἀθῳώσει. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν εἶνε τοιοῦτοι, σᾶς λέγω ὅτι αἰσχύνην προσάπτουσιν εἰς τὴν πόλιν, ὥστε καὶ ἀπὸ τοὺς ξένους κανεὶς νὰ ἤθελε νομίσει ὅτι ἐκεῖνοι, ὁποῦ ἐξέχουν μεταξὺ τῶν Ἀθηναίων κατὰ τὴν ἀρετὴν, τοὺς ὁποίους αὐτοὶ προτιμοῦν ἀπὸ τὸν ἑαυτόν τους καὶ εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ εἰς τὰ λοιπὰ ἀξιώματα, αὐτοὶ δὲν διαφέρουν διόλου οὔτε ἀπὸ γυναῖκας.
Αὐτά, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, οὔτε ἡμεῖς πρέπει νὰ κάμνωμεν, ἡμεῖς οἱ ὁποῖοι φαινόμεθα ὅτι ἔχομεν καὶ τὴν παραμικρὰν ἀρετήν, οὔτε σεῖς πρέπει νὰ τὰ ἐπιτρέπετε, ἐὰν ἡμεῖς θέλωμεν νὰ τὰ κάμνωμεν, ἀλλὰ πρέπει νὰ κάμνετε γνωστὸν αὐτὸ τοῦτο ἀκριβῶς, ὅτι πολὺ περισσότερον θὰ δώσετε καταδικαστικὴν ψῆφον ἐναντίον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἐν τῷ δικαστηρίῳ καταφεύγει εἰς τοιαύτας τραγικὰς σκηνάς, διὰ νὰ κινήσῃ τὸν ἔλεον καὶ οἶκτον ὑμῶν καὶ κάμνει τὴν πόλιν σας καταγέλαστον, παρὰ ἐναντίον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἥσυχα-ἥσυχα περιμένει ν’ ἀκούσῃ τὴν ἀπόφασιν σας.
XXIV. Ἐκτὸς δὲ τούτου, τὸ ὁποῖον ἀφορᾷ εἰς τὴν ὑπόληψιν καὶ τιμήν σας, μοῦ φαίνεται ὅτι καὶ δίκαιον δὲν εἶνε νὰ παρακαλῇ ὁ κατηγορούμενος τοὺς δικαστὰς καὶ μὲ τὰς παρακλήσεις του νὰ ἀθῳόνεται, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀναπτύσσῃ μόνον τὴν ὑπόθεσιν του καὶ νὰ προσπαθῇ διὰ τῶν πραγμάτων νὰ πείσῃ τοὺς δικαστὰς ὅτι εἶνε ἀθῷος. Διότι ὁ δικαστὴς δὲν κάθηται ἐπὶ τῆς καθέδρας του
