μῖνα τὸν Λέοντα τὸν Σαλαμίνιον[1], διὰ νὰ καταδικασθῇ εἰς θάνατον τοιαύτας δὲ ἐκεῖνοι διαταγὰς πολλὰς, ὡς γνωστὸν, καὶ εἰς ἄλλους πολλοὺς ἐκοινοποίησαν, θέλοντες ὅσον τὸ δυνατὸν περισσοτέρους ἀπὸ τοὺς πολίτας νὰ καταστήσουν συνενόχους εἰς τὰς ἀδικίας των[2]· Ὅμως ἐγὼ πάλιν τότε ὄχι μὲ λόγους ἀλλὰ μὲ ἔργα τοὺς ἔκαμα νὰ ἐννοήσουν ὅτι διὰ τὸν θάνατον ἐμέ, ἂν δὲν ἦτο πολὺ ὑπερήφανον νὰ τὸ εἴπω—δὲν μὲ μέλει ὅλως διόλου, νὰ μὴ πράξω ὅμως κανὲν ἄδικον μήτε ἀσεβές, δι’ αὐτὸ βεβαίως παρὰ •πολὺ μὲ μέλει μὲ κάθε τρόπον. Ἐκείνη λοιπὸν ἡ ἀρχὴ τῶν Τριάκοντα, ἡ ὁποία τόσον τρόμον ἐνέπνεεν εἰς ὅλους, ἐμὲ δὲν μὲ ἐφόβισε διόλου, ἂν καὶ ἦτο τόσον ἰσχυρά, ὥστε νὰ μιανθῶ μὲ μίαν τόσον ἀνόσιον ἀδικίαν, ἀλλ’ ἀφοῦ ἐξήλθομεν ἀπὸ τὴν Θόλον, οἱ μὲν ἄλλοι τέσσαρες μετέβησαν εἰς τὴν Σαλαμῖνα καὶ συλλαβόντες ὡδήγησαν τὸν Λέοντα ἐνώπιον τῶν Τριάκοντα, ἐγὼ δὲ κατ’ εὐθεῖαν ἀπῆλθον εἰς τὸν οἶκον μου. Καὶ δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία ὅτι διὰ τὴν ἀπείθειάν μου αὐτὴν θὰ ἐτιμωρούμην μὲ θάνατον, ἐὰν ἡ ἀρχὴ ἐκείνη ταχέως μετ' ὀλίγον δὲν κατελύετο. Ὑπάρχουσι δὲ πολλοὶ μάρτυρες ἀπὸ τοὺς συμπολίτας μας, οἱ ὁποῖοι ἠμποροῦν νὰ μαρτυρήσουν διὰ τὴν ἀλήθειαν τῶν λόγων μου.
XXI. Φρονεῖτε λοιπὸν ὅτι ἤθελα φθάσει εἰς τόσην ἡλικίαν, ἐὰν ἀνεμιγνυόμην εἰς τὰ πολιτικὰ καὶ ὑπεστήριζα ὅσα εἶνε δίκαια, ἐνεργῶν πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτὸν καθὼς ἐμπρέπει εἰς ἄνθρωπον χρηστὸν καὶ ἔντιμον, καὶ ἄν, καθὼς ἁρμόζει τῳόντι, δι’ αὐτὸ καὶ μόνον ἐφρόντιζον; Οὐδαμῶς, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι. Οὔτε ἐγὼ βεβαίως οὔτε κανεὶς ἄλλος ἄνθρωπος ἤθελε κατορθώσει τοῦτο,
- ↑ Ὁ Λέων οὗτος Σαλαμίνιος μὲν κατὰ τὴν πατρίδα, ἀλλὰ πολίτης Ἀθηναῖος , ἔφυγεν εἰς Σαλαμῖνα, ὑποβληθεὶς εἰς ἑκουσίαν ἐξορίαν, ἵνα μὴ φονευθῇ ὑπὸ τῶν Τριάκοντα, οἱ ὁποῖοι ὠρέγοντο νὰ δημεύσουν τὴν πλουσίαν περιουσίαν του.
- ↑ Διὰ τοιούτων διαταγῶν οἱ τριάκοντα συνέλαβον εἰς Σαλαμῖνα καὶ Ἐλευσῖνα 300 πολίτας φυγάδας, τοὺς ὁποίους ὁμοῦ κλείσαντες εἰς τὸ δεσμωτήριον, εἶτα διὰ μιᾶς ἀποφάσεως ὅλους τοὺς κατεδίκασαν εἰς θάνατον.
οἱ Πρυτάνεις ἐθυσίαζον, συνεδρίαζον, ἔτρωγον καὶ διέμενον. Ἐκεῖ διέμενον καὶ οἱ Τριάκοντα.
