νὰ προσπαθῶ νὰ σᾶς πείσω, νέους καὶ φέροντας, ὅτι δὲν πρέπει μήτε διὰ τὸ σῶμά σας νὰ φροντίζετε, μήτε διὰ τὰ πλούτη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ πράγματα πρωτύτερα ἀπὸ τὴν ψυχὴν σας, καὶ μήτε τόσον πολὺ ὅσον διὰ τὴν ψυχήν σας, πῶς νὰ γείνῃ αὕτη ὅσον τὸ δυνατὸν ἀρίστη· διότι δὲν θὰ παύσω νὰ σᾶς λέγω ὅτι ἡ ἀρετὴ δὲν γίνεται ἀπὸ τὰ χρήματα, ἀλλὰ, τὸ ἐναντίον, ἀπὸ τὴν ἀρετὴν τὰ χρήματα καὶ τὰ λοιπὰ ὅλα, ὅσα εἶνε καλὰ καὶ ὠφέλιμα εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἰδιωτικῶς καὶ κοινῶς. Ἐὰν μὲν λοιπὸν μὲ τὰς ὁμιλίας μου αὐτὰς διαφθείρω τοὺς νέους, αὐτὰ θὰ ἦσαν βλαβερὰ καὶ δηλητηριώδη· ἐὰν ὅμως κανεὶς διατείνεται ὅτι ἐγώ λέγω ἄλλα καὶ ὄχι αὐτά, αὐτὸς σᾶς ἐξαπατᾷ λέγων ψεύματα. Διὰ τοῦτο λοιπὸν θὰ ἔλεγον, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἢ πεισθῆτε εἰς τὸν Ἄνυτον ἢ ὄχι, καὶ ἢ ἀθῳώσατέ με ἢ μὴ μὲ ἀθῳόνετε, καὶ νὰ εἶσθε πεπεισμένοι ὅτι ἐγώ δὲν ἤθελαν κάμει ἄλλα παρὰ αὐτά, καὶ ἐὰν ἀκόμη εἶνε ἀνάγκη πολλαὶς φοραὶς νὰ ἀποθάνω.
XVIII. Μὴ θορυβῆτε, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἀλλὰ ἐπιμείνατε πρὸς χάριν μου εἰς ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα σᾶς παρεκάλεσα, νὰ μὴ θορυβῆτε δι’ ὅσα καὶ ἂν εἴπω, ἀλλὰ μόνον νὰ ἀκούετε· διότι καθὼς ἐγὼ νομίζω, θὰ ὠφεληθῆτε μάλιστα, ἐὰν μὲ ἀκούετε. Ἐπειδὴ μέλλω βεβαίως νὰ σᾶς εἴπω καὶ μερικὰ ἄλλα πράγματα, διὰ τὰ ὁποῖα ἴσως θὰ κραυγάσετε μὲ πολὺν θόρυβον, ἀλλὰ μὴ κάμνετε αὐτὸ μηδαμῶς. Ἠξεύρετέ το καλά, ἐὰν ἐμὲ καταδικάσετε εἰς θάνατον, ἐνῷ εἶμαι τοιοῦτος, ὁποῖος λέγω ἐγὼ ὅτι εἶμαι, δὲν θὰ βλάψετε περισσότερον ἐμέ, παρὰ σᾶς τοὺς ἰδίους. Διότι ἐμὲ μὲν διόλου δὲν μὲ ἤθελαν βλάψει οὔτε ὁ Μέλητος οὔτε ὁ Ἄνυτος. Ἐπειδὴ καὶ δὲν θὰ εἶχαν τὴν δύναμιν αὐτοὶ νὰ μὲ βλάψουν. Διότι νομίζω ὅτι δὲν εἶνε σύμφωνον πρὸς τοὺς θείους νόμους ὁ πλέον ἐνάρετος ἄνθρωπος νὰ βλάπτεται ἀπὸ τὸν πλέον κακόν. Νὰ μὲ καταδικάσῃ ὅμως εἰς θάνατον ἢ εἰς ἐξορίαν ἴσως θὰ ἠμποροῦσεν, ἢ νὰ μὲ ἀτιμάσῃ διὰ τῆς δημεύσεως τῶν ὑπαρχόντων μου καὶ τῆς στερήσεως τῶν πολιτικῶν μου δικαιωμάτων. Ἀλλ’ αὐτὰ ὁ Μέλητος μὲν ἴσως καὶ οἱ περὶ αὐτὸν νομίζουν ὡς κακά, ἐγὼ ὅμως δὲν τὰ νομίζω, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον μάλιστα πιστεύω ὅτι εἶνε
