XV. Ἐξετάσατε λοιπὸν μετ’ ἐμοῦ, σᾶς παρακαλῶ, ὦ ἄνδρες, τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον φαίνεται ὅτι αὐτὸς λέγει τὰ ἐναντία εἰς τὸν ἑαυτόν του. Σὺ δέ, ὦ Μέλητε, ἀπάντησον εἰς ἡμᾶς. Σεῖς δέ, ὦ ἄνδρες, —διὰ τὸ ὁποῖον ἴσα-ἴσα καὶ εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ λόγου μου σᾶς παρεκάλεσα—ἐνθυμεῖσθε νὰ μὴ ὀργίζεσθε ἐναντίον μου, ἂν ὁμιλῶ κατὰ τὸν συνήθη εἰς ἐμὲ διαλεκτικὸν τρόπον. Ἀπάντησον, ὦ Μέλητε. Ὑπάρχει κανεὶς ἄνθρωπος, ὅστις πιστεύει μὲν ὅτι ὑπάρχουν ἀνθρώπινα πράγματα, δὲν πιστεύει δὲ ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄνθρωποι[1];... Διατάξατε, ὦ ἄνδρες, αὐτὸν νὰ ἀπαντᾷ, εἰς τὰς ἐρωτήσεις μου, καὶ νὰ μὴ κάμνῃ τόσον θόρυβον. Ὑπάρχει κανεὶς ἄνθρωπος, ὅστις δὲν πιστεύει μὲν ὅτι ὑπάρχουν ἵπποι, πιστεύει ὅμως ὅτι ὑπάρχουν κανονισμοὶ πρὸς ἄσκησιν τῶν ἵππων; Ἢ αὐλητὰς μὲν δὲν πιστεύει κανεὶς, αὐλητικὰς δὲ μελῳδίας πιστεύει;...[2] Δὲν ὑπάρχει, ὦ ἐξοχώτατε Μέλητε. Ἀφοῦ σὺ δὲν θέλεις νὰ ἀπαντήσῃς, ἀπαντῶ ἐγὼ διὰ σὲ καὶ τοὺς ἄλλους αὐτοὺς ἐδῶ, δικαστὰς καὶ ἀκροατάς. Ἀλλὰ τοὐλάχιστον ἀπάντησον εἰς αὐτὸ τὸ κατόπιν. Εἶνε κανένας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος πιστεύει μὲν ὅτι ὑπάρχουν θεῖα πράγματα, θεοὶ δὲ δὲν πιστεύει ὅτι ὑπάρχουν;
Δὲν εἶνε βεβαίως.
Πόσον μὲ εὐχαρίστησες, διότι μόλις τέλος πάντων ἀπήντησες, ἀφοῦ σὲ ἐξηνάγκασαν οἱ δικασταί. Λοιπὸν ὁμολογεῖς ὅτι ἐγὼ δαιμόνια μὲν πράγματα καὶ πιστεύω ὅτι ὑπάρχουν καὶ διδάσκω τοῦτο, εἴτε βεβαίως νέα, εἴτε παλαιά, ἀλλ’ ὅμως δαιμόνια πράγματα βεβαιότατα πιστεύω κατὰ τὴν ὁμολογίαν σου, καὶ τοῦτο μάλιστα ἐνόρκως διεβεβαίωσες εἰς τὴν ἀνάκρισιν· ἐὰν δὲ πιστεύω ὅτι ὑπάρχουν πράγματα δαιμόνια, ἀνάγκη πᾶσα εἶνε βεβαίως, κατ’ ἐμέ, νὰ πιστεύω ὅτι ὑπάρχουν καὶ δαίμονες. Δὲν εἶνε ἔτσι; Βε-
