ὅτι δηλαδὴ διδάσκει δι’ ὅσα συμβαίνουν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἰς τὰ βάθη τῆς γῆς, καὶ ὅτι νὰ μὴ πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι εἰς τοὺς θεούς, καὶ ὅτι μὲ τοὺς λόγους του μίαν ἄδικον ὑπόθεσιν τὴν κάμνει δικαίαν. Διότι τὴν ἀλήθειαν, ὡς φρονῶ, δὲν θὰ ἐτολμοῦσαν νὰ εἴπουν, ἐπειδὴ γίνονται κατάδηλοι ὅτι προσποιοῦνται μὲν ὅτι γνωρίζουν κάτι τι, δὲν γνωρίζουν ὅμως τίποτε. Ἐπειδὴ λοιπὸν οὗτοι εἶνε ὄντως φιλόνικοι, κατ’ ἐμέ, καὶ ὁρμητικοὶ καὶ πολλοὶ κατὰ τὸν ἀριθμὸν, καὶ ἰδίως ὁμιλοῦν καλῶς διωργανωμένοι καὶ μὲ μίαν εὐγλωττίαν πολὺ πειστικήν, ἔχουσι γεμίσει τὰ ὦτά σας μὲ τὰς συκοφαντίας αὐτάς, τὰς ὁποίας λέγουν ἐναντίον μου καὶ πρὸ πολλοῦ χρόνου καὶ μὲ μεγάλην σφροδρότητα. Ἐξ αὐτῶν δὲ τῶν διαβολῶν λαβών τὴν ἀφορμὴν καὶ ὁ Μέλητος ἐπετέθη ἐναντίον μου καὶ ὁ Ἄνυτος καὶ ὁ Λύκων· ὁ μὲν Μέλητος, διότι ἐξωργίσθη ἐναντίον μου χάριν τῶν ποιητῶν[1], ὁ δὲ Ἄνυτος χάριν τῶν τεχνιτῶν[2] καὶ τῶν πολιτικῶν, ὁ δὲ Λύκων χάριν τῶν ῥητόρων[3]. Ὥστε ὡς πρὸς αὐτό, ἴσα-ἴσα, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν ἀρχὴν εἶπα, θαυμαστὸν καὶ παράδοξον θὰ τὸ ἐθεώρουν ἐγώ, ἂν ἤθελα κατορθώσει εἰς τόσον ὀλίγον χρονικὸν διάστημα νὰ ἐξαλείψω ἀπὸ τὸ πνεῦμά σας αὐτὴν τὴν συκοφαντίαν, ἐνῷ ἔχει γίνει εἰς τόσον μέγα χρονικὸν διάστημα καὶ τόσον ἔχει ῥιζοβολήσει. Αὐτὰ εἶνε, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα πρωτύτερα ἔλεγα ὅτι μὲ ὅλην τὴν ἀλήθειαν θὰ σᾶς ἐκθέσω καὶ θὰ σᾶς διηγηθῶ καὶ σᾶς εἶπα λοιπὸν αὐτά, χωρὶς νὰ ἀποκρύψω τίποτε ἀπὸ σᾶς οὔτε μέγα, οὔτε μικρόν, καὶ χωρὶς ἀπὸ φόβον νὰ σιωπήσω κανέν, καίτοι ἠξεύρω σχεδὸν ὅτι ἕνεκα αὐτῆς πρὸ πάντων τῆς παρρησίας μου μισοῦμαι. Ἀλλὰ τοῦτο εἶνε προσέτι μία τρανὴ ἀπόδειξις ὅτι λέγω τὴν ἀλήθειαν καὶ ὅτι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἐπήγασεν ἡ ἐναντίον μου διαβολή, καὶ αὐτὰ εἶνε τὰ αἴτια αὐτῆς. Καὶ εἴτε τόρα, εἴτε μετὰ
