ἀπὸ τῶν ὀχυρωμάτων καὶ νὰ ζητήσωσι σωτηρίαν ἐν τῇ φυγῇ. Ἀλλ’ οἱ ἱππεῖς τοῦ Κράσσου καταδιώξαντες αὐτοὺς ἐν εὐρυτάταις πεδιάσι, ἐκ τῶν πεντήκοντα χιλιάδων, αἵτινες ὡμολογεῖτο ὅτι συνηθροίσθησαν ἐκ τῆς Ἀκουϊτανίας καὶ τῶν Κανταβρῶν, μόλις τὸ τέταρτον μέρος καταλιπόντες πόῤῥω τῆς νυκτὸς ἐπανῆλθον εἰς τὸ στρατόπεδον.
27. Ἐπὶ τῇ ἀγγελίᾳ τῆς μάχης ταύτης τὸ μέγιστον μέρος τῆς Ἀκουϊτανίας παρεδόθη εἰς τὸν Κράσσον καὶ ἑκουσίως ἔπεμψεν ὁμήρους ἐν τούτοις ἦσαν οἱ Ταρβέλλοι, οἱ Βιγεῤῥίονες, οἱ Πτιάνιοι, οἱ Βοκατεῖς, οἱ Ταρουσατεῖς, οἱ Ἐλουσατεῖς, οἱ Γατεῖς, οἱ Αὔσκιοι, οἱ Γαροῦμνοι, οἱ Σιβουζατεῖς καὶ οἱ Κοκοσατεῖς· ὀλίγα δὲ ἔσχατα ἔθνη πεποιθότα εἰς τὴν ὥραν τοῦ ἔτους, διότι ἐπλησίαζεν ὁ χειμών, ἠμέλησαν νὰ κάμωσι τοῦτο.
28. Κατὰ τὸν αὐτὸν δὲ σχεδὸν χρόνον ὁ Καῖσαρ, καίπερ ἤδη τελευτήσαντος σχεδὸν τοῦ θέρους, ὅμως, ἐπειδὴ μετὰ τὴν ὑποταγὴν ἁπάσης τῆς Γαλατίας οἱ Μορινοὶ καὶ οἱ Μενάπιοι ὑπελείποντο, οἵτινες ἦσαν ἐν τοῖς ὅπλοις καὶ οὐδέποτε ἔπεμψαν πρὸς αὐτὸν πρέσβεις περὶ εἰρήνης, νομίσας ὅτι ὁ πόλεμος ούτος ἠδύνατο νὰ ἀποτελεσθῇ ταχέως προσήγαγεν ἐνταῦθα τὸν στρατόν· ἀλλ’ οὗτοι ἤρξαντο, νὰ πολεμῶσι κατὰ πολὺ διάφορον τρόπον ἢ οἱ λοιποὶ Γαλάται. Διότι ἐπειδὴ ἐμάνθανον, ὅτι ἔθνη μέγιστα διαγωνισθέντα ἀπεκρούσθησαν καὶ ἐνικήθησαν, καὶ εἶχον ἐκτεταμένα δάση καὶ ἔλη, ἐνταῦθα ἑαυτοὺς καὶ πάντα τὰ ἑαυτῶν συνήγαγον. Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ Καῖσαρ ἔφθασεν εἰς τὴν ἀρχὴν τῶν δασῶν τούτων καὶ ἤρξατο νὰ ὀχυροῖ στρατόπεδον καὶ ἐν τῷ μεταξὺ δὲν. ἐφάνη ὁ ἐχθρὸς, ἐν ᾧ οἱ ἡμέτεροι ἦσαν κατὰ τὴν ἐργασίαν διεσπαρμένοι, αἴφνης ἐξώρμησαν ἁπανταχόθεν τοῦ δάσους καὶ ἐπέπεσαν κατὰ τῶν ἡμετέρων. Οἱ δὲ ἡμέτεροι ταχέως λαβόντες τὰ ὅπλα ἀπήλασαν αὐτοὺς εἰς τὰ δάση καὶ πλείστους φονεύσαντες, ἐπειδὴ ἐπηκολούθησαν αὐτοὺς ποῤῥωτέρω εἰς τόπους ἀνεπιτηδειοτέρους, ἀπώλεσάν τινας ἐκ τῶν οἰκείων.
