ταχθείσης τοσαύτη τούτου τοῦ πολέμου ἡ φήμη διεδόθη πρὸς τοὺς βαρβάρους, ὥστε ὑπὸ τῶν πέραν τοῦ Ῥήνου οἰκούντων ἐθνῶν ἐπέμποντο πρέσβεις πρὸς τὸν Καίσαρα, οἵτινες ὑπισχνοῦντο ὅτι ἤθελον δώσῃ ὁμήρους καὶ ἐκτελέσῃ τὰ προσταχθέντα. Ταύτας δὲ τὰς πρεσβείας ὁ Καῖσαρ, ἐπειδὴ ἔσπευδεν εἰς τὴν Ἰταλίαν καὶ τὴν Ἰλλυρικήν, διέταξε νὰ ἐπανέλθωσι πρὸς αὐτὸν ἀρχομένου τοῦ προσεχοῦς θέρους. Αὐτὸς δὲ ἀπαγαγὼν τὰς λεγεῶνας εἰς χειμάδια ἐν τῇ χώρᾳ τῶν Καρνουτῶν, τῶν Ἀνδῶν καὶ τῶν Τουρόνων, αἵτινες πόλεις ἦσαν πλησίων τῶν τόπων, ὅπου ἐπολέμησεν, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Ἰταλίαν. Τούτων δ’ ἕνεκα κατὰ τὰς ἐπιστολὰς τοῦ Καίσαρος ἀπεφασίσθη δεκαπενθήμερος εὐχαριστίας ἑορτή, ὅπερ πρὸ τοῦ χρόνου τούτου οὐδενὶ συνέβη.
1. Ἀπερχόμενος εἰς τὴν Ἰταλίαν ὁ Καῖσαρ ἔπεμψε τὸν Σέρβιον Γάλβαν μετὰ τῆς δωδεκάτης λεγεῶνος καὶ μέρους τοῦ ἱππικοῦ πρὸς τοὺς Μαντουάτας, τοὺς Βεράγρους καὶ τοὺς Σηδούνους, οἵτινες ἀπὸ τῆς χώρας τῶν Ἀλλοβρόγων καὶ τῆς Λεμάνης λίμνης καὶ τοῦ ποταμοῦ Ῥοδανοῦ διήκουσι μέχρι τῶν κορυφῶν τῶν Ἄλπεων. Αἰτία δὲ τῆς ἀποστολῆς ἦτο, ὅτι ἤθελε νὰ ἀνοιχθῇ ἡ διὰ τῶν Ἄλπεων ὁδὸς, ὅπου, συνήθως οἱ ἔμποροι διήρχοντο μετὰ μεγάλου κινδύνου καὶ μεγάλων διαγωγίων. Εἰς τοῦτον δ’ ἐπέτρεψεν, ἐὰν ἐνόμιζεν ἀναγκαῖον, νὰ ἐγκαταστήσῃ τὴν λεγεῶνα ἐν τοῖς τύποις τούτοις, ἵνα διαχειμάσῃ. Ὁ δὲ Γάλβας μετ’ εὐτυχεῖς τινας μάχας καὶ τὴν ἐκπόρθησιν πλείστων φρουρίων
