κεῖνοι συχνάκις ὑπεχώρουν εἰς τὰ δάση καὶ πάλιν ἐκ τοῦ δάσους ἐφώρμων κατὰ τῶν ἡμετέρων, οἱ δὲ ἡμέτεροι δὲν ἠδύναντο νὰ καταδιώξωσι ποῤῥωτέρω τοὺς ὑποχωροῦντας, ἢ ἐφ' ὅσον ἐξετείνετο οἱ γυμνοὶ τόποι, ἐν τοσούτῳ αἱ ἓξ λεγεῶνες, αἵτινες πρῶται ἦλθον, διαμετρήσασαι τὸ ἔργον ἤρχισαν νὰ ὀχυρῶσι τὸ στρατόπεδον. Ὡς δ’ αἱ πρῶται ἀποσκευαὶ τοῦ ἡμετέρου στρατοῦ ὤφθησαν ὑπ’ ἐκείνων, οἵτινες ἐλάνθανον κεκρυμμένοι ἐν τοῖς δάσεσιν (οὗτος δ’ ὁ καιρὸς εἶχεν ὁρισθῇ μεταξὺ αὐτῶν πρὸς ἔναρξιν τῆς μάχης), οὕτως ὅπως ἐντὸς τῶν δασῶν παρεσκεύασαν τὴν παράταξιν καὶ τὰς τάξεις καὶ αὐτοὶ ἑαυτοὺς ἐνεθάῤῥυναν, αἰφνιδίως προέδραμον καὶ ἐφώρμησαν κατὰ τῶν ἡμετέρων ἱππέων. Τούτους δ’ εὐκόλως νικήσαντες καὶ ἀποκρούσαντες μετ’ ἀπιστεύτου ταχύτητος κατέδραμον πρὸς τὸν ποταμὸν, ὥστε σχεδὸν ταὐτοχρόνως καὶ πρὸς τὰ δάση καὶ ἐν τῷ ποταμῷ καὶ ἐν ταῖς χερσὶ ταῖς ἡμετέραις ἐφαίνοντο οἱ ἐχθροί. Μετὰ τῆς αὐτῆς δὲ ταχύτητος ἔσπευσαν πρὸς τὰ ἄνω τοῦ λόφου εἰς τὸ ἡμέτερον στρατόπεδον καὶ πρὸς τοὺς ἀπησχολημένους περὶ τὸ ἔργον.
20. Ὁ δὲ Καῖσαρ συγχρόνως πάντα ἔπρεπε νὰ πράξῃ: νὰ ὑψώσῃ ἐρυθρὰν σημαίαν, ὅπερ ἦτο σημεῖον, ὁπότε ἔπρεπε νὰ δράμωσιν εἰς τὰ ὅπλα, νὰ δώσῃ τὸ σημεῖον διὰ τῆς σάλπιγγος, νὰ ἀνακαλέσῃ τοὺς στρατιώτας ἀπὸ τοῦ ἔργου, ἐκείνους, οἵτινες εἶχον προχωρήσῃ ὀλίγον ἀπωτέρω πρὸς ἀναζήτησιν ὑλικοῦ πρὸς χῶμα, νὰ προσκαλέσῃ, νὰ παρατάξῃ τὸν στρατὸν, νὰ παραινέσῃ τοὺς στρατιώτας καὶ νὰ δώσῃ τὸ σημεῖον τῆς προσβολῆς. Τούτων πολλὰ ἐκώλυεν ἡ βραχύτης τοῦ χρόνου καὶ ἡ ἐπιδρομὴ τῶν ἐχθρῶν. Ἀλλ’ εἰς ταύτας τὰς δυσκολίας δύο πράγματα παρεῖχον ἐπικουρίαν, ἡ γνῶσις καὶ ἡ ἐμπειρία τῶν στρατιωτῶν, διότι ἐξασκηθέντες ἐν ταῖς προτέραις μάχαις οὐχ ἦτον προσηκόντως αὐτοὶ ἑαυτοῖς ἠδύναντο ὑπογράψωσι, τί ἔπρεπε νὰ κάμωσι, ἢ παρ’ ἄλλων νὰ διδαχθῶσι, καὶ διότι ὁ Καῖσαρ εἶχεν ἀπαγορεύσῃ εἰς ἕκαστον ὕπαρχον νὰ ἀποχωρήσῃ
