δέ, ἀφ’ οὗ προσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν καὶ ἐνταῦθα ἐστρατοπέδευσεν, οἵ τε παῖδες καὶ αἱ γυναῖκες ἀναπετάσασαι τὰς χεῖρας ἐκ τοῦ τείχους, κατὰ τὸ ἔθος αὐτῶν ἐζήτησαν εἰρήνην παρὰ των Ῥωμαίων.
14. Ὑπὲρ τούτων ὁ Διβιτιακὸς (διότι μετὰ τὴν ἀποχώρησιν τῶν Βελγῶν, διαλυθεισῶν τῶν δυνάμεων τῶν Αἰδούων, εἶχεν ἐπανέλθῃ πρὸς αὐτὸν) ὁμιλεῖ: Οἱ Βελλούακοι διὰ παντὸς ὑπῆρξαν πιστοὶ σύμμαχοι καὶ φίλοι τῆς πόλεως τῶν Αἰδούων· ἀλλὰ παρακινηθέντες ὑπὸ τῶν ἀρχόντων αὑτῶν, οἵτινες ἔλεγον ὅτι οἱ Αἴδουοι ὑπαχθέντες εἰς δουλείαν ὑπὸ τοῦ Καίσαρος ἔπασχον πᾶσαν κάκωσιν καὶ ὕβριν, καὶ ἀπὸ τῶν Αἰδούων ἀπέστησαν καὶ κατὰ τοῦ δήμου τῶν Ῥωμαίων πόλεμον ἐπήνεγκον. Ὅσοι δὲ ἦσαν πρωτουργοὶ τῆς συμβουλῆς ταύτης κατανοοῦντες ὁπόσην συμφορὰν ἐπήνεγκον εἰς τὴν πόλιν, κατέφυγον εἰς τὴν Βρετανίαν. Ζητοῦσι δὲ οὐ μόνον οἱ Βελλούακοι, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ τούτων οἱ Αἴδουοι, νὰ μεταχειρισθῇ πρὸς αὐτοὺς τὴν ἰδιάζουσαν αὐτοῦ ἐπιείκειαν καὶ ἡμερότητα. Ἐὰν δὲ τοῦτο πράξῃ, θέλει αὐξήσῃ τὴν δύναμιν τῶν Αἰδούων παρὰ πᾶσι τοῖς Βέλγαις, ὧν τῇ βοηθείᾳ καὶ συνδρομῇ συνειθίζουσι, ἐὰν πόλεμοί τινες συμβῶσι, νὰ ὑπομένωσιν αὐτούς.
15. Ὁ δὲ Καῖσαρ χάριν τῆς τιμῆς τοῦ Διβιτιακοῦ καὶ τῶν Αἰδούων εἶπεν, ὅτι θέλει λάβῃ αὐτοὺς εἰς τὴν προστασίαν του καὶ συγχωρήσῃ· ἐπειδὴ ὅμως ἡ πόλις εἶχε μεγάλην δύναμιν μεταξὺ τῶν Βελγῶν καὶ ὑπερεῖχε κατὰ τὸν πληθυσμὸν, ἀπῄτησεν ἑξακοσίους ὁμήρους. Τούτων δὲ παραδοθέντων καὶ πάντων τῶν ὅπλων τῆς πόλεως συγκομισθέντων μεταβαίνει ἀπὸ τοῦ τόπου τούτου εἰς τὴν χώραν τῶν Ἀμβιανῶν, οἵτινες ἄνευ ἀναβολῆς παρέδωκαν ἑαυτοὺς καὶ πάντα τὰ ἑαυτῶν. Τούτων δὲ ὅμοροι ἦσαν οἱ Νερούϊοι, ὧν περὶ τῆς φύσεως καὶ τῶν ἠθῶν ὁ Καῖσαρ ἐξετάζων εὕρισκε τὰ ἑξῆς: Οὐδένα ἔμπορον δέχονται παρ’ αὑτοῖς, οὐδόλως ἀνέχονται νὰ εἰσάγηται οἶνος καὶ τὰ λοιπὰ τὰ ἀνήκοντα εἰς τὴν ἀκολασίαν, διότι διὰ τούτων νομίζουσιν
