των δυνηθεὶς νὰ διασπάσῃ, αὖθις ἐπανέρχεται, ἵνα πολιορκήσῃ τὸ Λίμωνον.
27. Ταὐτοχρόνως ὁ ὕπαρχος Γάϊος Φάβιος ὑποτάττει πλείστας πόλεις καὶ ἐξασφαλίζεται περὶ τῆς πίστεως αὐτῶν δι’ ὀμήρων καὶ δι’ ἐπιστολῆς τοῦ Γαΐου Κανινίου Ῥηβίλου μανθάνει τὰ ἐν τῇ χώρᾳ των Πικιτόνων πραττόμενα. Ταῦτα μαθὼν ἀπέρχεται, ἵνα βοηθήσῃ τὸν Δουράτιον. Ἀλλ’ ὁ Δούμνακος μαθὼν τὴν ἄφιξιν τοῦ Φαβίου καὶ ἀπελπισθεὶς περὶ τῆς σωτηρίας, ἐὰν ταὐτοχρόνως ἤθελεν ἀναγκασθῇ καὶ πρὸς τὸν ἐξωτερικὸν ἐχθρόν, τοὺς Ῥωμαίους, νὰ ἀνθίσταται καὶ μετὰ προσοχῆς νὰ ἐπιτηρῇ καὶ φοβῆται τοὺς ἀστοὺς, αἰφνιδίως ἀποχωρεῖ μετὰ τοῦ στρατοῦ ἐκ τούτου τοῦ τόπου καὶ δὲν θεωρεῖ ἑαυτὸν ἱκανῶς ἀσφαλῆ, εἰμὴ ἀφοῦ ἤθελε διαβιβάσῃ τὸν στρατὸν διὰ τοῦ ποταμοῦ Λίγυρος, ὃν διὰ τὸ μέγεθος ἔπρεπε νὰ διαβῇ διὰ γεφύρας. Ὁ δὲ Φάβιος, εἰ καὶ δὲν ἦλθεν εἰσέτι εἰς ὄψιν τῶν ἐχθρῶν οὐδὲ συνηνώθη μετὰ τοῦ Κανινίου, ὅμως διδαχθεὶς ὑπ’ ἐκείνων, οἵτινες ἐγίνωσκον τὴν φύσιν τοῦ τόπου, πρὸ πάντων ἐπίστευσεν ὅτι οἱ ἐχθροὶ καταπεπληγμένοι ἤθελον πορευθῇ εἰς τὸν τόπον, ὃν καὶ τῷ ὄντι ἐζήτουν. Ὅθεν μετὰ τοῦ στρατοῦ σπεύδει πρὸς τὴν αὐτὴν γέφυραν καὶ διατάττει τὸ ἱππικὸν νὰ προπορεύηται τοσοῦτον τῶν λεγεώνων, ὥστε, ἀφ' οὗ ἤθελε προχωρήσῃ, νὰ δύναται ἄνευ καταπονήσεως τῶν ἵππων νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸ στρατόπεδον. Οἱ ἡμέτεροι λοιπὸν ἱππεῖς προπορεύονται, ὅπως παρηγγέλθησαν, καὶ ἐπιπίπτουσι κατὰ τοῦ στρατοῦ τοῦ Δουμνάκου καὶ προσβαλόντες ὑπὸ τὰ σκεύη τοὺς φεύγοντας καὶ καταπεπληγμένους καὶ πολλοὺς φονεύσαντες γίνονται κύριοι μεγάλης λείας. Οὕτω λοιπὸν νικηφόροι ἐπανέρχονται εἰς τὸ στρατόπεδον.
28. Τῇ δ' ἐπιούσῃ νυκτὶ ὁ Φάβιος προπέμπει τοὺς ἱππεῖς οὕτω παρεσκευασμένους, ὥστε νὰ συμπλακῶσι καὶ ἐπικωλύσωσι τὴν πορείαν παντὸς τοῦ στρατοῦ, ἕως οὗ φθάσῃ καὶ αὐτός. Ὅπως δὲ τοῦτο ἐκτελεσθῇ κατὰ τὰς παραγγελίας αὐτοῦ, ὁ Κόϊντος Ἄτιος Βάρος, ἵππαρχος, ἀνὴρ διακεκριμένος
